รอยรัก ตอนที่ 2 เลว Nc++
2119 คำ
@ มหาลัยชื่อดัง
หลังจากที่กลับจากค่ายอาสานี่ก็เป็นเวลาเกือบสองเดือนที่ฉันไม่ได้พบ ไม่ได้ติดต่อกับเขาอีกเลย จริงๆการที่จะตามหาเขามันไม่ได้ยากอะไรกับฉันเลยแม้แต่น้อย แต่ฉันเลือกที่จะไม่เอาตัวเองกลับไปเกลือกกลั้วกับคนเลวๆ อย่างเขาอีกมากว่า
"ไงคะ ออกจากห้องคนแรกเลยนะคะ สงสัยเทอมนี้ก็คงได้ที่หนึ่งอีกตามเคย" น้ำตาลเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันพูดขึ้น
"แกก็พูดไป..." ฉันหันไปยิ้มให้กับน้ำตาล
"เย็นนี้ไปดูหนังกันป้ะ" น้ำตาลเอ่ยขึ้น
"ไปดิ ถือว่าไปพักสมองก็เเล้วกัน งั้นคืนนี้ฉันนอนห้องแกนะ"
"ได้อยู่แล้วค่ะ"
@ห้างสรรพสินค้า
-โรงหนัง
"เดี๋ยวฉันไปซื้อบัตรส่วนแกก็ไปซื้อป๊อบคอนกับน้ำก็แล้วกันนะ" น้ำตาลหันมาพูดกับน้ำพิง
"อื้ม..."น้ำพิงพยักหน้ารับแล้วเดินไปจัดการซื้อป๊อบคอร์นและน้ำ เพราะมัวแต่ก้มหยิบกระเป๋าตังค์จึงทำให้ไม่ได้ระวังเผลอไปชนเข้ากับใครคนหนึ่ง
"อ้ะ!!! ขอโทษค่ะ" เมื่อเงยหน้าขึ้นมากลับพบว่าคนที่เธอได้เดินชนนั้นเป็นคนที่เธอไม่ต้องการเจอตลอดชีวิต
"อ้าววว...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับคุณหมอน้ำพิง" เวไนยฉีกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"รู้จักกันด้วยหรอคะ อย่าบอกนะว่าเนี่ยแฟนเก่าพี่เวย์" หญิงสาวที่ยืนเกาะเเขนชายหนุ่มอยู่ด้านข้างถามขึ้น
"ก็รู้จักกันนิดหน่อยนะไม่ได้รู้จักอะไรเป็นการส่วนตัวมากมายรู้จักแค่ผ่านๆตอนที่ไปเข้าค่ายอาสาด้วยกัน" เวไนยมองหน้าน้ำพิงแล้วยิ้มออกไป
"ใช่ค่ะไม่ได้สนิทสนมอะไร ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะเมื่อตะกี้ไม่ทันได้มอง" น้ำพิงสูดหายใจเข้าไปลึกๆแล้วเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์บริการ
เวไนยจ้องตามน้ำพิงไปไม่ละสายตา จนคนข้างๆต้องเอ่ยถามขึ้น
"มีอะไรหรือเปล่าคะพี่เวย์"
"เปล่า แค่อยู่ดีๆก็รู้สึกว่าอยากจะดูหนังขึ้นมาซะงั้น ไปดูหนังกันไหม"
"ค่ะ นีน่าตามใจพี่อยู่แล้ว" หญิงสาวทำหน้ายิ้มแย้มให้กับเวไนย
"โลกกลมอะไรอย่างนี้วะทำไมต้องมาเจอกับไอ้เลวนั่นด้วย" น้ำตาลที่เพิ่งซื้อตั๋วหนังเสร็จเดินกลับมาพูดคุยกับน้ำพิง
"ช่างเถอะแก เราเข้าไปรอข้างในเลยไหมนี่ก็ใกล้เวลาหนังจะฉายแล้ว อยู่ตรงนี้ก็มีแต่รกหูรกตา" น้ำพิงอดที่จะหมั่นไส้พฤติกรรมของชายหนุ่มไม่ได้
"เออ...ไปข้างในกันดีกว่าอยู่ตรงนี้มันมลพิษทางสายตา" น้ำตาลพูดเสริมขึ้นมา ทั้งสองสาวเดินเข้าไปในโรงหนัง
มานั่งดูหนังไปได้สักพักหนึ่งน้ำพิงก็รู้สึกเหมือนว่าเก้าอี้ที่เธอนั่งกำลังสั่นอยู่ จึงหันไปดูทางด้านหลัง ปรากฏว่าเป็นเวไนยที่กำลังกระดิกเท้ามาโดนเบาะด้านหลังของเก้าอี้เธอ
"ขอโทษด้วยนะคะ ช่วยนั่งให้มันดีๆหน่อยได้ไหมมันรบกวนฉันนะค่ะ" น้ำพิงมองด้วยสายตาที่เหลืออด
"อ้าว...ขอโทษทีนะครับ ผมลืมตัวไปหน่อย"
"นี่ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม ว่าไอ้เลวนั้นมันต้องการตามมากวนประสาทเเก" น้ำตาลที่เห็นเหตุการณ์ถามขึ้น
"ก็ไม่รู้เหมือนกันตั้งใจจะมาดูหนังพักผ่อนสมอง กับต้องมาเจอเรื่องอะไรก็ไม่รู้มารกสมองอีก เห้อออ" น้ำพิงถอนหายใจยาว
จ๊วบ จ๊าบ ~
เสียงแปลกๆดังขึ้นอยู่ใกล้ๆทั้งสองสาวจึงหันไปมองซ้ายมองขวา และหันกลับมามองหน้ากันก่อนจะพร้อมใจหันไปมองข้างหลัง ปรากฏว่าเสียงที่ได้ยินนั้นเป็นเสียงของเวไนยและสาวสวยที่มาด้วยกำลังจูบแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่มแบบไม่สนใจคนรอบข้าง น้ำพิงและน้ำตาลรีบหันกับมาทันที
"หน้าด้านชิป" น้ำตาลพูดขึ้น
"กลับกันไหมแกฉันรู้สึกว่าหนังไม่ค่อยสนุกแล้วอ่ะ" น้ำพิงพูดขึ้น
"อือ ฉันก็ว่างั้นแหละไปกันเถอะ"
ทั้งสองลุกยืนขึ้นแล้วเดินออกไปจากโรงหนังไปโดยที่ไม่รอให้หนังฉายจบ
"แกฉันฝากของแกหน่อยนะ เดี๋ยวขอตัวไปห้องน้ำก่อนหรือว่าแกจะไปด้วยกัน"น้ำพิงพูดกันเพื่อนสาว
"ไม่อ่ะ เดี๋ยวฉันรออยู่ตรงนี้แล้วกัน"
"อืม โอเค"
จากนั้นน้ำพิงก็เดินไปทางโซนห้องน้ำเพื่ไปทำธุระส่วนตัว
เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วน้ำพิงที่กำลังเดินออกจากห้องน้ำก็ไปสะดุดกับใครคนหนึ่งที่มาดักรออยู่หน้าห้องน้ำ
"นี่!! นาย!!! อุ๊บ" เวไนยเอามือปิดปากของน้ำพิงไว้ก่อนลากตัวเธอไปในที่ลับตาคน
"อื้ออ..อ่อยย(ปล่อย)" น้ำพิงพยายามดิ้นขัดขืนแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ไหว
"ฮึกก...เจ็บ" เวไนยผลักน้ำพิงกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรง ก่อนจะก้มลงเอาแขนทั้งสองข้างยันกำแพงเท้าตัวกั้นเธอเอาไว้
"นี่!! นายต้องการอะไรปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ" น้ำพิงพูดไปอย่างเหลืออด
"ทำไมพูดจาห่างเหินแบบนั้นล่ะครับ ทำไมไม่เรียกพี่เวย์คะพี่เวย์ขาเหมือนเดิมล่ะครับ น้องน้ำพิง" เวไนยยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าสวยของน้ำพิงไปมา
ผลัก เพี๊ยะ~ น้ำพิงรวบรวมพลังที่มีผลักเวไนยออกไปสุดแรงก่อนจะตวัดมือเรียวเข้าไปที่ใบหน้าคมสันอย่างแรงจนหน้าของชายหนุ่มหันไปตามแรงตบ
"เอามือสปรกๆ กับร่างกายเน่าๆ ของนายออกไปให้พ้นนะก่อนที่ฉันจะตะโกนให้คนช่วย"
"นี่เธอกล้าตบฉันหรอ!! คิดว่าฉันจะยอมให้เธอตบแล้วก็ไปง่ายๆหรอ" เวไนยพุ่งตรงเข้าหาน้ำพิงทันที
"ช่วยย..อุ๊บบ" เวไนยประกบจูบปิดเสียงร้องของน้ำพิงไว้ แล้วใช้มือเพียงข้างเดียวรวบแขนทั้งสองข้างของน้ำพิงไว้เหนือหัว มืออีกข้างล้วงเข้าไปในกระโปรงนักศึกษาถลอกแพนตี้จิ๋วลงมาไว้ที่ต้นขาของหญิงสาว แล้วจัดการปลดเข็มขัดและกระดุมออกจากนั้นรูดซิบลงมาและจับตัวตนที่แข็งขันของตัวเองออกมา
"ฮือฮือออออ...อ่อออยยยย(ปล่อยยย)" น้ำพิงยังคงดิ้นขัดขืน
สวบ~
"ฮือๆๆ " น้ำพิงสะอื้นน้ำตาไหลอาบสองแก้มด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกแก่นกายชายรุกเข้าไปในพื้นที่สงวนอย่างแรง
"โอ้ววว...ซี๊ดดด ของเธอยังแน่นเหมือนเดิมเลยนะ" เวไนยผละริมฝีกปากออกจากปากบางแล้วไปกระซิบที่ข้างหูน้ำพิงด้วยเสียงแหบพร่าน
"ฮืออ..ไอ้คนเลว อ๊ะ!! ไอ้ชั่วแกทำแบบนี้กับฉันทำไม ฮือออ"
"อ่าาาา..สั่งสอนที่เธอตบหน้าผัวไง ซี๊ดดด"
"อื้มมม...แกไม่ใช่ผัวฉัน อ้ะ แกจะทำกับฉันแบบนี้ไปเพื่ออะไร ฮือออ"
"อ่าาาา...ซี๊ดดด...จะไม่ใช่ได้ไงก็ยืนเอาอยู่ตรงนี้"
พับ พับ พับ ~
เวไนยเร่งจังหวะเอวสอบกระแทกแก่นกายเข้าออกรัวๆ
"อึบ" น้ำพิงกัดฟันข่มไม่ให้เสียงร้องเล็ดลอดออกมา
"อ่าาาา..." ชายหนุ่มกระตุกเกร็งและปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา จากนั้นก็ชักแก่นกายออกมาทันที น้ำสีขาวขุ่นไหลย้อนกลับออกมาย้อยไปที่ต้นขาของหญิงสาว
น้ำพิงทรุดตัวนั่งลงไปกับพื้นอย่างคนหมดแรงสู้
"อ้ะ..เอาไปเช็ดซะ แล้วก็รีบแต่งตัวให้มันเรียบร้อยล่ะถ้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าโดนเอาอยู่ตรงนี้" เวไนยหยิบกระดาษทิชชู่ในกระเป๋ากางเกงโยนไปให้น้ำพิงและหยิบอีกอันขึ้นมาเช็ดแก่นชายของตัวเองแล้วจัดการเสื้อผ้าตัวเองแบบลวกๆ
น้ำพิงปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออกแล้วหยิบทิชชู่ที่ตกอยู่ตรงหน้ามาเช็คคราบน้ำรักออกแล้วจัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเอง
"ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย ฉันไปทำอะไรให้นายนักหนา" น้ำพิงพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนและมองไปที่คนใจร้าย
"ก็ลองนึกดีๆสิว่าไปทำอะไรกับใครไว้ เวรกรรมมันถึงได้ตามทันแบบนี้"
"นายพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ"
"หึ..ลืมง่ายจังนะไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะค่อยๆเตือนความจำเธอไปครั้งละนิดครั้งละหน่อยก็แล้วกัน เธอรู้ไหมเธอพิเศษกว่าคนอื่นเลยนะ พิเศษตรงที่ฉันไม่เคยใส่ถุงทำกับเธอเลยไง" เวไนยลูบวนไปที่คางมนของน้ำพิง
"ไอ้ ทุเรศ!!" น้ำพิงปัดมือของเวไนยออกไป
"ฉันถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน" พูดเสร็จเค้าก็เดินหันหลังออกไป
"ทำไมไปนานจัง เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึป่าวนะ" น้ำตาลที่รออยู่ด้านนอกเห็นว่าน้ำพิงเข้าไปนานผิดสังเกตจึงตัดสินใจเข้าไปตาม
"นี่นาย..." น้ำตาลเดินสวนกับเวไนยที่เดินออกมาก็ยิ่งเป็นห่วงเพื่อนสนิทไปอีกจึงรีบเดินเข้าไปตามหา จนเจอกับน้ำพิงที่เดินโซซัดโซเซออกมา
"น้ำพิง....แก..มันทำอะไรแก!!!?" น้ำตาลเห็นสภาพเพื่อนของตัวเองก็รู้ได้ทันทีว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเพื่อนของเธอแน่ๆ
"ตอบฉันมาสิ ถ้าแกไม่ตอบฉันจะไปถามมันเอง" น้ำตาลทำท่าจะไปเอาเรื่องเวไนยแต่ก็ถูกน้ำพิงดึงห้ามไว้
"อย่านะแก ฉันขอร้อง พาฉันกลับที ฉันขอร้อง ฮืออ..." น้ำพิงกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
"โอเค ก็ได้กลับกัน แกเดินไหวไหม" น้ำตาลเข้าช่วยประคองตัวน้ำพิงเดินออกไป
@หอพักน้ำตาล
"มันทำไมถึงได้ทำเ*ี้ยกับแกได้ขนาดนี้ว่ะ โครตเลวจริงๆ ไปแจ้งความไหม นี่มันข่มขืนแกเลยนะ" น้ำตาลเหลืออดกับสิ่งที่เพื่อนถูกกระทำ
"ฉันว่าไม่อ้ะ ฉันไม่อยากให้คนที่บ้านรู้"
"เห้อ..แล้วแกจะปล่อยให้มันมาทำแบบนี้กับแกอีกหรอ"
"ไม่!!! มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก อีกไม่กี่เดือนไอ้เลวนั้นก็จะเรียนจบแล้วคงไม่ต้องพบเจอกันอีกแล้วแหละ"
"อืม..ก็จริง แต่ใจฉันก็อยากให้มันรับกรรมบ้าง" น้ำตาลยู่หน้าอย่างขัดใจ
ตลอดระยะเวลา 3 เดือนที่ผ่านมาน้ำพิงหลบเลี่ยงที่จะเจอเวไนยทุกครั้งเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่เเต่บ้าน จะไปไหนก็ให้คนขับรถที่บ้านคอยรับคอยส่ง มีบางครั้งที่มานอนหอพักกับน้ำตาลบ้างเป็นครั้งคราวเช่นวันนี้
"หิวจัง!! เดินตามอาจารย์หมอตรวจคนไข้ทั้งวัน" น้ำตาลบ่นขึ้น
"อื้ม...ยิ่งใกล้จบยิ่งเหนื่อยเนาะ" น้ำพิงพูดขึ้น
"ไปกินก๋วยเตี๋ยวกัน เดี๋ยวฉันเอาก๋วยเตี๋ยวไปใส่ชามให้ แกไปนั่งรอที่โต๊ะไป" น้ำตาลหยิบถุงก๋วยเตี๋ยวไปเทใส่ชามยกมาเสริฟให้ตัวเองและน้ำพิงที่โต๊ะ
"อึบ อุ๊บ แหวะ!!" กำลังจะตักก๋วยเตี๋ยวเข้าปากอยู่ดีๆ น้ำพิงก็รู้สึกเหม็นกลิ่นก๋วยเตี๋ยวจนคลื่นไส้อาเจียนหน้าดำหน้าแดง
"เห้อ..แกเป็นอะไรไม่สบายหรอ ตอนกลางวันฉันก็เห็นแกก็ยังดีๆอยู่นี่นา" น้ำตาลถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่รู้เหมือนกันจู่ๆก็เหม็นก๋วยเตี๋ยวจนทนไม่ไหว"
น้ำตาลทำหน้าสงสัยประคองน้ำพิงมานั่งที่เตียง
"น้ำพิง นี่ประจำเดือนแกยังมาปกติอยู่ป่ะ!?"
"ห้ะ!! ทำไมแกถามแบบนั้น" สีหน้าน้ำพิงเปลี่ยนเป็นกังวล "แกคิดว่าฉัน..."
"อืม...แกเองก็เรียนมาน่าจะรู้"
"ไม่จริงอ่ะ....ฉันมีอะไรกับมันไม่กี่ครั้งเองจะท้องได้ไง คงไม่ซวยขนาดนั้นหรอก" น้ำพิงปฏิเสธเสียงสั่น
"ฉันว่าแกลองตรวจก่อนนะจะได้รู้แน่ว่าเป็นแบบที่ฉันสงสัยรึป่าว"
"ฉัน...กลัว"
"แค่ข้อสันนิษฐานน่ะ ใจเย็นๆ แกนั่งรอก่อนนะเดี๋ยวฉันจะไปซื้อที่ตรวจให้เอง"
ตึก ตัก ตึก ตัก ~ หัวใจดวงน้อยเต้นสั่นระรัว
"ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย อย่าให้ฉันต้องโชคร้ายไปกว่านี้เลย" น้ำพิงพรึมพร่ำอยู่ในใจ
--ผ่านมา 2 ตอนหมอน้ำพิงก็คือหน่วงสุด t_t--
- ผู้เขียน
