EP.1
1388 คำ
เช้าวันจันทร์ วันเปิดเทอมวันแรก
กริ๊งงง!! กริ๊งงง!!
"ฮัลโหลค่า ว่าไงจ้ะเพื่อนรัก"
(ยัยมุก นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วห่ะ!! ทำไมป่านนี้แกยังไม่มา เมื่อไหร่แกจะโผล่หัวมาสักทีห่ะ!! นี่แกคิดจะมามหาลัยสายตั้งแต่วันแรกเลยรึไงย่ะ!! แกรีบลุกออกจากที่นอนแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลยนะยัยเพื่อนบ้า อย่าให้องค์แม่อย่างฉันต้องลงมาประทับแต่เช้านะแก"
"จ้าๆคุณแม่ กูตื่นสายนิดเดียวเอง จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละค่า" ยัยพลอยนี่บ่นฉันเก่งจริงๆ อย่างกับเป็นแม่คนที่สองของฉันเลย เห้อ!!
(เออๆงั้นกูกับหวานรอมึงน่าคณะนะเว้ย รีบๆด้วยล่ะ)
"จ้าๆ เจอกันจ้า"
ฉันกดวางสายจากเพื่อนรักอย่างยัยพลอยกับยัยหวานที่มีนัดเจอกันในวันเปิดเทอมวันแรกของการเข้าเรียนมหาลัย ฉันจึงรีบลุกออกจากที่นอนแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวทันที
ฉันที่พึ่งย้ายของเข้ามาอยู่คอนโดคนเดียวตั้งแต่เมื่อคืน กว่าฉันจะจัดของเสร็จก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน เลยส่งผลให้ฉันนอนตื่นสายโด่งอย่างนี้ไงล่ะ
โดยก่อนหน้านี้ฉันอาศัยอยู่กับคุณตาคุณยายในเขตดอนเมือง แต่เพราะฉันอยากมาอาศัยอยู่ใกล้ๆมหาลัย ด้วยความขี้เกียจเดินทางแต่เช้า ฉันเลยขออนุญาตคุณยายย้ายออกมาอยู่คอนโดคนเดียว เพื่อความสะดวกสบายในการเดินทางไปมามหาลัย เลยขอท่านทั้งสองมาอยู่ที่คอนโดของคุณยายที่มันติดอยู่กับมหาลัยพอดี เดินแค่แปปเดียวก็ถึง
ส่วนพ่อแม่ของฉันท่านได้เสียชีวิตไปตั้งแต่ฉันอายุ 5 ขวบแล้ว พวกท่านประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ คุณตาคุณยายเลยรับฉันมาเลี้ยงดูตั้งแต่นั้นจวบจนถึงปัจจุบัน
ณ มหาลัย A
ฉันที่เดินเท้าออกจากคอนโดด้วยความเร่งรีบ เนื่องจากตอนนี้มันจะ 8 โมงแล้ว เลยทำให้ฉันต้องรีบเดินมาอย่างเหนื่อยหอบ จนตอนนี้ฉันได้มายืนเหนื่อยอยู่ในรั้วมหาลัยแล้ว ก่อนที่ฉันจะหยุดพักจนหายเหนื่อย แล้วรีบเดินไปหาเพื่อนๆที่นั่งรออยู่หน้าคณะ
"อื้อหืมม ถ้าแกจะมาสายขนาดนี้นะ ต่อไปฉันคงต้องโทรไปปลุกแกตั้งแต่ตี 5 ล่ะมั้ง คอนโดแกก็อยู่ติดมหาลัยแค่เนี้ย ทำไมแกมาสายได้ห่ะ!! " พลอยที่เห็นเพื่อนมาถึงจนสายโด่งขนาดนี้ ก็อดบ่นเพื่อนไม่ได้
"โถ่!! ก็เมื่อคืนฉันจัดของกว่าจะเสร็จอ่ะ มันก็ดึกแล้วปะ ฉันก็เลยตื่นสายนิดเดียวเอง พวกแกอย่าบ่นฉันเลยนะจ้ะเพื่อนรัก เพื่อนรักคนนี้สำนึกผิดไม่ทันแล้วจ้ะ" มุกดาเลยได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับเพื่อนสนิทของเธอทั้งสองคน
"เออ หยุดบ่นก็ได้ งั้นรีบไปลงทะเบียนกันได้แล้ว ป่านนี้คนลงทะเบียนน่าจะเยอะแล้วแหละ แกมาสายซะขนาดเนี้ย"
"ปะๆ งั้นเรารีบไปกันเถอะ แกด้วยยัยมุกรีบเดินเร็วๆเลย ก่อนที่ยัยพลอยจะหันมากินหัวแกอีกรอบ"
"เออๆ กำลังก้าวขาสั้นๆของฉันเดินตามพวกแกอยู่เนี่ย ไม่รู้พวกแกจะขายาวกันไปไหนกันก็ไม่รู้"
"พวกฉันน่ะขายาวสวยตามธรรมชาติจ้ะ มีแต่แกนี่แหละขาสั้นเหลือเกิน ตัวก็เล็กเหลือเกิน ไม่รู้จะเล็กไปไหน ตอนเด็กแกหัดกินนมบ้างไหมย่ะ ถึงไม่รู้จักโตเสียทีแกเนี่ย"
"โอ้ย!! ฉันก็กินอยู่กับพวกแกทุกวัน ก็มันได้แค่เนี้ยจะให้ฉันทำไงเหล่า!!" ฉันก็อยู่กับแกมาตั้งแต่อนุบาลยันจบมัธยมปลาย มันก็ได้อยู่แค่เนี้ยจะให้ทำไงว่ะ
"ก็ใช่นะที่กินอยู่กับพวกฉันทุกวัน แต่แกไม่ได้กินนมเลยนะ กินแต่ขนมขบเคี้ยวไปวันๆ กินแต่ของไม่มีประโยชน์ มันจะโตได้ยังไงฉันถามก่อน!"
"แฮร่ แฮร่ ก็นมมันไม่อร่อยอ่ะ ขนมอร่อยกว่าตั้งเยอะ แถมกินง่ายกว่าตั้งเยอะอ่ะแก" ฉันเลยได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับพวกมันสองคน ก็จริงอย่างที่มันพูด ฉันแทบไม่กินนมเลยก็ว่าได้ ถึงได้เตี้ยและตัวเล็กอยู่แบบนี้ไงล่ะ เห้อ!!
"เห้อ!! ฉันสองคนเหนื่อยกับแกจริงๆเลยว่ะยัยมุก เมื่อไหร่แกจะมีคนมาดูแลแกในฐานะแฟนสักทีว่ะ พวกฉันสองคนจะได้หมดห่วงแกน้อยลงบ้าง" ถ้าเพื่อนรักของฉันคนนี้มีแฟนดูแลกับเขาก็คงดี ชีวิตมันคงจะดีกว่านี้เป็นไหนๆ
"โถ่!! เพื่อนรักทั้งสอง อย่าพึ่งเหนื่อยกับเพื่อนรักคนนี้เลยนะจ้ะ ฉันสัญญาเลยว่าจะเริ่มดูแลตัวเองให้ดีๆ แล้วจะหัดกินนมเยอะๆจะได้โตๆเหมือนพวกแกไง โอเครไหมจ้ะ"
"ย่ะ/จ้ะ" เพื่อนทั้งสองได้แต่ตอบฉันอย่างมองบนทั้งสองคนเลย พวกแกไม่คิดจะเชื่อฉันสักหน่อยเลยหรือไง ถึงแม้ที่ผ่านมาฉันจะทำได้บ้าง ไม่ได้บ้างก็เถอะ แต่รอบนี้ฉันจะทำให้ได้จริงๆนะ
ระหว่างทางสามสาวก็ได้เป็นจุดเด่นจุดสนใจของคนทั้งคณะ ด้วยหน้าตาที่สวยราวกับตุ๊กตาทั้งสามคน แถมหุ่นดีกันสุดๆ จนสวยกินกันไม่ลงเลยทีเดียว สาวๆหนุ่มๆเลยได้แต่แอบมองพร้อมกระซิบกระซาบกันอย่างเพลิดเพลิน ด้วยความสวยความน่ารักของสามสาวจึงเป็นอาหารตาให้กับหนุ่มๆได้เป็นอย่างดี
"พวกแก ทำไมฉันรู้สึกว่าทุกคนมองพวกเราแปลกๆว่ะ" ฉันที่รู้สึกประหม่ากับสายตาที่จดจ้องมาที่พวกเรา มันเลยทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก แถมทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดแปลกๆ ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด
"ก็มองคนสวยอย่างพวกเราไง ตอนนี้ ณ จุดนี้พวกเราสามสาวสวยที่สุดแล้วค่ะ แกก็หัดมีความมั่นใจในตัวเองหน่อยเถอะ สวยๆเชิ่ดๆเข้าไว้ จะได้มีแฟนเหมือนคนอื่นเขาเสียที"
"เออๆ พวกแกอ่ะ ใครจะรีบไปมีแฟนเหมือนพวกแกสองคนได้ล่ะ" ฉันก็อดบ่นอุบกับพวกมันสองคนไม่ได้ ไม่รู้พวกมันสองคนจะรีบมีแฟนไปไหนกันก็ไม่รู้ ปล่อยให้ฉันเหงาอยู่คนเดียวได้ลงคอ
"พวกฉันน่ะไม่ได้รีบ แต่มันมีเองจะให้ทำไงอ่ะก็คนมันสวยอ่ะ แกเถอะสวยก็สวย น่ารักก็น่ารักขนาดนี้ หัดเปิดใจให้ใครมั้งเถอะ อย่าเลือกเยอะนักเลยแก เดี๋ยวก็ได้ขึ้นคานกันพอดี เสียดายของหมด"
"ไม่ใช่ไม่เปิดใจ ก็ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่อ่ะ แล้วแกดูแต่ละคนที่เข้ามาจีบฉันดิ แต่ละคนแม่งโครตหล่อ โครตกะล่อน โครตเจ้าชู้เลย แล้วแกจะให้ฉันทำไงอ่ะก็ฉันไม่ชอบคนเจ้าชู้อ่ะ"
"เออๆ งั้นแกก็อย่าเลือกเยอะล่ะกัน คนเราน่ะดูแค่ภายนอกไม่ได้นะแก ต้องดูที่จิตใจของเขาด้วย บางคนเราอาจจะเห็นเค้าในมุมที่ไม่ดี แต่เรายังไม่ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาในอีกด้านเลยนะแก บางทีเค้าอาจจะไม่ได้เป็นแบบที่เราคิดหรือคนอื่นพูดเสมอไป"
"เออๆ ตอนนี้เรารีบเข้าไปลงทะเบียนกับพี่ๆกันก่อนเถอะ คนเริ่มเยอะแล้วพวกแก"
"เครๆ" เราสามสาวจึงเดินไปต่อแถวกับเพื่อนๆเพื่อลงทะเบียนจนมาถึงคิวฉัน ฉันจึงเดินเข้าไปหารุ่นพี่ที่เปิดรับลงทะเบียนอยู่
"น้องชื่ออะไรครับ เรียนสาขาอะไร" เปรม หนุ่มหล่อหน้าตาดี ดีกรีเดือนมหาลัยเอ่ยทักทายรุ่นน้องด้วยรอยยิ้มบางๆ แต่แอบแฝงไปด้วยความสนใจ
- ผู้เขียน
