ของหวงพระนาย

เช้าวันจันทร์ วันเปิดเทอมวันแรก กริ๊งงง!! กริ๊งงง!! "ฮัลโหลค่า ว่าไงจ้ะเพื่อนรัก" (ยัยมุก นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วห่ะ!! ทำไมป่านนี้​แกยังไม่มา เมื่อไหร่แกจะโผล่หัวมาสักทีห่ะ!! นี่แกคิดจะมามหาลัยสายตั้งแต่วันแรกเลยรึไงย่ะ!! แกรีบลุกออกจากที่นอนแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลยนะยัยเพื่อนบ้า อย่าให้องค์แม่อย่างฉันต้องลงมาประทับแต่เช้านะแก" "จ้าๆคุณแม่ กูตื่นสายนิดเดียวเอง จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละค่า" ยัยพลอยนี่บ่นฉันเก่งจริงๆ อย่างกับเป็นแม่คนที่สองของฉันเลย เห้อ!! (เออๆงั้นกูกับหวานรอมึงน่าคณะนะเว้ย รีบๆด้วยล่ะ)​ "จ้าๆ เจอกันจ้า" ฉันกดวางสายจากเพื่อนรักอย่างยัยพลอยกับยัยหวานที่มีนัดเจอกันในวันเปิดเทอมวันแรกของการเข้าเรียนมหาลัย ฉันจึงรีบลุกออกจากที่นอนแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวทันที ฉันที่พึ่งย้ายของเข้ามาอยู่คอนโดคนเดียวตั้งแต่​เมื่อคืน กว่าฉันจะจัดของเสร็จ​ก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน เลยส่งผลให้ฉันนอนตื่นสายโด่งอย่างนี้ไงล่ะ โดยก่อนหน้านี้​ฉันอาศัยอยู่กับคุณตา​คุณยาย​ในเขตดอนเมือง แต่เพราะฉันอยากมาอาศัยอยู่ใกล้ๆมหาลัย ด้วยความขี้เกียจ​เดินทางแต่เช้า ฉันเลยขออนุญาต​คุณยายย้ายออกมาอยู่คอนโด​คนเดียว เพื่อความสะดวกสบายในการเดินทางไปมามหาลัย​ เลยขอท่านทั้งสองมาอยู่ที่คอนโด​ของคุณยายที่มันติดอยู่กับมหาลัย​พอดี เดินแค่แปปเดียวก็ถึง ส่วนพ่อแม่​ของฉันท่านได้เสียชีวิต​ไปตั้งแต่​ฉันอายุ 5 ขวบแล้ว พวกท่านประสบอุบัติเหตุ​ทางรถยนต์​ คุณตาคุณยาย​เลยรับฉันมาเลี้ยงดู​ตั้งแต่​นั้นจวบจนถึงปัจจุบัน​ ณ มหาลัย A ฉันที่เดินเท้าออกจากคอนโดด้วยความเร่งรีบ เนื่องจากตอนนี้มันจะ 8 โมงแล้ว เลยทำให้ฉันต้องรีบเดินมาอย่างเหนื่อยหอบ จนตอนนี้ฉันได้มายืนเหนื่อย​อยู่​ในรั้วมหาลัยแล้ว ก่อนที่ฉันจะหยุดพักจนหายเหนื่อย แล้วรีบเดินไปหาเพื่อนๆที่นั่งรออยู่หน้าคณะ "อื้อหืมม ถ้าแกจะมาสายขนาดนี้นะ ต่อไปฉันคงต้องโทรไปปลุกแกตั้งแต่​ตี 5 ล่ะมั้ง คอนโดแกก็อยู่ติดมหาลัยแค่เนี้ย​ ทำไมแกมาสายได้ห่ะ!! " พลอยที่เห็นเพื่อนมาถึงจนสายโด่งขนาดนี้ ก็อดบ่นเพื่อนไม่ได้ "โถ่!! ก็เมื่อคืนฉันจัดของกว่าจะเสร็จอ่ะ มันก็ดึกแล้วปะ ฉันก็เลยตื่นสายนิดเดียวเอง พวกแกอย่าบ่นฉันเลยนะจ้ะเพื่อนรัก เพื่อนรักคนนี้สำนึกผิดไม่ทันแล้วจ้ะ" มุกดาเลยได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับเพื่อนสนิทของเธอทั้งสองคน "เออ หยุดบ่นก็ได้ งั้นรีบไปลงทะเบียนกันได้แล้ว ป่านนี้คนลงทะเบียนน่าจะเยอะแล้วแหละ แกมาสายซะขนาด​เนี้​ย" "ปะๆ งั้นเรารีบไปกันเถอะ แกด้วยยัยมุกรีบเดินเร็วๆเลย ก่อนที่ยัยพลอยจะหันมากินหัวแกอีกรอบ" "เออๆ กำลังก้าวขาสั้นๆของฉันเดินตามพวกแกอยู่เนี่ย ไม่รู้​พวกแกจะขายาวกันไปไหนกันก็ไม่รู้" "พวกฉันน่ะขายาวสวยตามธรรมชาติ​จ้ะ มีแต่แกนี่แหละขาสั้นเหลือเกิน ตัวก็เล็กเหลือเกิน ไม่รู้​จะเล็กไปไหน ตอนเด็กแกหัดกินนมบ้างไหมย่ะ ถึงไม่รู้​จักโตเสียทีแกเนี่ย" "โอ้ย!!​ ฉันก็กินอยู่กับพวกแกทุกวัน ก็มันได้แค่เนี้ย​จะให้ฉันทำไงเหล่า!!" ฉันก็อยู่กับแกมาตั้งแต่อนุบาล​ยันจบมัธยม​ปลาย มันก็ได้อยู่แค่เนี้ยจะให้ทำไงว่ะ "ก็ใช่นะที่กินอยู่กับพวกฉันทุกวัน แต่แกไม่ได้กินนมเลยนะ กินแต่ขนมขบเคี้ยว​ไปวันๆ กินแต่ของไม่มีประโยชน์​ มันจะโตได้ยังไงฉันถามก่อน!" "แฮร่ แฮร่ ก็นมมันไม่อร่อยอ่ะ ขนมอร่อยกว่าตั้งเยอะ แถมกินง่ายกว่าตั้งเยอะอ่ะแก" ฉันเลยได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับพวกมันสองคน ก็จริงอย่างที่มันพูด ฉันแทบไม่กินนมเลยก็ว่าได้ ถึงได้เตี้ยและตัวเล็กอยู่แบบนี้ไงล่ะ เห้อ!! "เห้อ!! ฉันสองคนเหนื่อยกับแกจริงๆเลยว่ะยัยมุก เมื่อไหร่​แกจะมีคนมาดูแลแกในฐานะแฟนสักทีว่ะ พวกฉันสองคนจะได้หมดห่วงแกน้อยลงบ้าง" ถ้าเพื่อนรักของฉันคนนี้มีแฟนดูแลกับเขาก็คงดี ชีวิตมันคงจะดีกว่านี้เป็นไหนๆ "โถ่!! เพื่อนรักทั้งสอง อย่าพึ่งเหนื่อยกับเพื่อนรักคนนี้เลยนะจ้ะ ฉันสัญญา​เลยว่าจะเริ่มดูแลตัวเองให้ดีๆ แล้วจะหัดกินนมเยอะๆจะได้โตๆเหมือนพวกแกไง โอเครไหมจ้ะ" "ย่ะ/จ้ะ" เพื่อนทั้งสองได้แต่ตอบฉันอย่างมองบนทั้งสองคนเลย พวกแกไม่คิดจะเชื่อฉันสักหน่อย​เลยหรือไง ถึงแม้ที่ผ่านมาฉันจะทำได้บ้าง ไม่ได้บ้างก็เถอะ แต่รอบนี้ฉันจะทำให้ได้จริงๆนะ ระหว่าง​ทางสามสาวก็ได้เป็นจุดเด่นจุดสนใจของคนทั้งคณะ ด้วยหน้าตาที่สวยราวกับตุ๊กตาทั้งสามคน แถมหุ่นดีกันสุดๆ จนสวยกินกันไม่ลงเลยทีเดียว สาวๆหนุ่มๆเลยได้แต่แอบมองพร้อมกระซิบกระซาบ​กันอย่างเพลิดเพลิน​ ด้วยความสวยความน่ารักของสามสาวจึงเป็นอาหารตาให้กับหนุ่มๆได้เป็นอย่างดี "พวกแก ทำไมฉันรู้สึกว่าทุกคนมองพวกเราแปลกๆว่ะ" ฉันที่รู้สึกประหม่า​กับสายตาที่จดจ้อง​มาที่พวกเรา มันเลยทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก แถมทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด​แปลกๆ ไม่เป็น​ตัวของตัวเองเลยสักนิด "ก็มองคนสวยอย่างพวกเราไง ตอนนี้ ณ จุดนี้พวกเราสามสาวสวยที่สุดแล้วค่ะ แกก็หัดมีความมั่นใจ​ในตัวเองหน่อยเถอะ สวยๆเชิ่ดๆเข้าไว้ จะได้มีแฟนเหมือนคนอื่นเขาเสียที" "เออๆ พวกแกอ่ะ ใครจะรีบไปมีแฟนเหมือนพวกแกสองคนได้ล่ะ" ฉันก็อดบ่นอุบกับพวกมันสองคนไม่ได้ ไม่รู้​พวกมันสองคนจะรีบมีแฟนไปไหนกันก็ไม่รู้​ ปล่อยให้ฉันเหงาอยู่คนเดียวได้ลงคอ "พวกฉันน่ะไม่ได้รีบ แต่มันมีเองจะให้ทำไงอ่ะก็คนมันสวยอ่ะ แกเถอะสวยก็สวย น่ารักก็น่ารักขนาดนี้ หัดเปิดใจให้ใครมั้งเถอะ อย่าเลือกเยอะนักเลยแก เดี๋ยวก็ได้ขึ้นคานกันพอดี เสียดายของหมด" "ไม่ใช่ไม่เปิดใจ ก็ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่อ่ะ แล้วแกดูแต่ละคนที่เข้ามาจีบฉันดิ แต่ละคนแม่งโครตหล่อ โครตกะล่อน โครตเจ้าชู้​เลย แล้วแกจะให้ฉันทำไงอ่ะก็ฉันไม่ชอบคนเจ้าชู้อ่ะ" "เออๆ งั้นแกก็อย่าเลือกเยอะล่ะกัน คนเราน่ะดูแค่ภายนอกไม่ได้นะแก ต้องดูที่จิตใจของเขาด้วย บางคนเราอาจจะเห็นเค้าในมุมที่ไม่ดี แต่เรายังไม่ได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาในอีกด้านเลยนะแก บางทีเค้าอาจจะไม่ได้เป็นแบบที่เราคิดหรือคนอื่นพูดเสมอไป" "เออๆ ตอนนี้เรารีบเข้าไปลงทะเบียนกับพี่ๆกันก่อนเถอะ คนเริ่มเยอะแล้วพวกแก" "เครๆ" เราสามสาวจึงเดินไปต่อแถวกับเพื่อนๆเพื่อลงทะเบียนจนมาถึงคิวฉัน ฉันจึงเดินเข้าไปหารุ่นพี่ที่เปิดรับลงทะเบียน​อยู่ "น้องชื่ออะไรครับ เรียนสาขาอะไร" เปรม หนุ่มหล่อหน้าตาดี ดีกรีเดือนมหาลัยเอ่ยทักทายรุ่นน้องด้วยรอยยิ้มบางๆ แต่แอบแฝง​ไปด้วยความสนใจ