ไม่ดื้อ...2

1114 คำ

2 บ้าจริง! ตำหนิตัวเองพร้อมก้มหน้านิ่งขยำชุดนอนในมือที่กอดไว้จนยับย่นสับสนทำตัวไม่ถูกอยากจะออกไปจากตรงนี้แต่อีกใจมันก็อยากรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกรึเปล่า จริงแล้วหนูเป็นเด็กดื้อไม่ใช่เด็กดีหรอกค่ะคุณอา “จะไม่พูดอะไรกับอาหน่อยเหรอคะ?” “หนู…” พูดไม่ออกค่ะ “หึหึ…เขินเหรอคะน่ารักจริงๆ” คุณอากล่าวชมใกล้ๆ น้ำเสียงที่แหบพร่าบวกใบหน้าที่กดลงมาคลอเคลียใกล้ๆ แก้มทำให้หนูเกร็งมากกว่าเก่า รู้… ว่ามือใหญ่กำลังจับดึงกระโปรงนักเรียนของหนูให้ขยับสูงขึ้น ทำไมคุณอาถึงทำแบบนี้ไหนว่าหนูน่ารัก ไหนว่าหนูเป็นเด็กดีหรือว่านี่คือวิธีแสดงออกถึงความเอ็นดูที่คุณอามีต่อหนูกันคะ “ฮึก!” สะดุ้งเพียงแค่ปลายนิ้วแตะมาที่ต้นขายืนนิ่งเหมือนโดนสาปหนูไม่กล้าขยับไปไหน “หนูรังเกียจอารึเปล่า" “คะ? ...” เงยหน้าขึ้นไปมองคุณอาแล้วก็ยิ่งเขิน ปลายจมูกชนกันโดยบังเอิญหนูรีบก้มหน้ามุดลงต่ำ “จะเป็นเด็กดีของอาใช่มั้ยคะ? ...” คุณอาถามพร้อมกับกดปลายจมูกสูดกลิ่นแก้มหนูเต็มแรง ตึกๆ ตึกๆ คุณอาหอมแก้มทำไงดีคะ? “หนู…หนูต้องไปอาบน้ำค่ะแล้วก็มีรายงานที่ยังทำไม่เสร็จ…” หนูรีบหาเหตุผลเพื่อออกจากสถานการณ์น่าอึดอัดตรงหน้า ถ้าขืนไปแบบนี้ต่อไปหนูคงลืมว่าตัวเองเป็นใคร “ตอบอาก่อนว่ารังเกียจกันมั้ย?” “…” ไม่พูดแต่เลือกจะตอบด้วยการส่ายหน้ามันวูบวาบแล้วก็รู้สึกอบอุ่นกับทุกอย่างที่คุณอาทำลงไป หนูไม่ได้รังเกียจมัน ยอมรับว่าหนูโหยหาความอบอุ่นอ่อนโยน โหยหาความเอ็นดูรักใคร่ โหยหาความดูแลเอาใจใส่ โหยหาความปลอดภัยอยากมีใครมาปกป้องดูแล โหยหาอะไรที่หนูไม่เคยมีและดูเหมือนคุณอาจะมีทุกอย่างที่หนูตามหามือที่อบอุ่นคำพูดไพเราะความอ่อนโยนและการปกป้องดูแลมันอยู่ในตัวคุณอาทั้งหมด แต่หนูต้องหยุดมันไว้… หนูกลัวจะเผลอใจไปมากกว่านี้ “นะ…หนูต้องไปแล้วค่ะ” หันไปเก็บหนังสือเข้าชั้นแต่คุณอายังคงกั้นกักหนูไว้ในอ้อมแขน “งั้นก็...ฝันดีนะคะ” รอยยิ้มอบอุ่นและมือใหญ่ที่วางลงมาบนหัวจนหนูต้องย่นคอหลบมันดีมากๆ รีบรวมรวมสติเบี่ยงตัวหนีวิ่งออกไปจากห้อง ตึกๆ ตึกๆ ยืนใจสั่นหวั่นไหวอยู่ในห้องน้ำมองตัวเองในกระจกที่แก้มแดงทั้งสองข้างแล้วก็รู้สึกอาย ยิ้มให้ตัวเอง… ที่แก้มมันแดงเพราะพึ่งจะโดนผู้ชายขโมยหอมรึเปล่า? หรือว่ามันแดงเพราะในใจหนูมันกำลังบอกว่าชอบคุณอากันแน่? ... “เพ้อใหญ่แล้วยัยนิ่ม!” ตบแก้มเรียกสติตัวเองเบาๆก่อนจะเตรียมตัวอาบน้ำวางชุดนอนที่กอดไว้ลงข้างอ่างล้างหน้าถอดชุดนักเรียนที่ใส่มาทั้งวันไปพาดไว้กับราวเดินเข้าไปอาบน้ำด้านใน เป็นการอาบน้ำที่ใจเลยไปถึงไหนต่อไหนเหมือนหัวใจหนูมันจะโบยบินไปหาคุณอาในห้องหนังสือ ยิ้มคนเดียวเมื่อย้อนคิดถึงช่วงเวลาที่รู้สึกดี เมื่อได้อยู่กันสองต่อสองทำให้หนูได้เห็นคุณอาด้านที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเขามีเสน่ห์กว่าคนอายุรุ่นเดียวกัน หนูคิดแบบนั้น... เผลอยิ้มคนเดียวอีกครั้งเมื่อกำลังชื่นชมคุณอาอยู่ในใจหนูต้องดึงสติว่าตัวเองเป็นใครอยู่หลายครั้งหนูจะรู้สึกดีกับใครก็ได้ แอบชอบ แอบปลื้มหรือแอบรักใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่คุณอา เขาเป็นพ่อของเมเม่นะ เขามีภรรยา เขามีครอบครัวที่อบอุ่นหนูรู้ว่าสิ่งที่หนูเป็นอยู่ตอนนี้มันไม่ควรสักนิด เลิกยิ้ม เลิกคิด รีบอาบรีบออกหนูยังมีรายงานที่ยังทำไม่เสร็จรออยู่ รีบล้างสบู่ออกจากตัวดึงผ้าเช็ดตัวมาไล่ซับน้ำสอดมือไปในชุดนอนเพื่อหยิบบางอย่างที่หนูซ่อนไว้ออกมาสวมใส่ แต่... กะ…กางเกงชั้นในหนูหายไปค่ะ… ยืนเหว๋อเพราะมารู้ตัวก็เมื่อหนูจะต้องใส่เสื้อผ้าหลังอาบน้ำเสร็จหนูมั่นใจว่าหนูหยิบมาด้วยนะหนูซ่อนมันเอาไว้ในชุดนอนนี่กับมือแต่พอตอนที่จะหยิบมาใส่มันกลับไม่มีอ่ะค่ะ ทำไงดี… หนูพยายามคิดว่าจะลองหาดูอีกที ใส่ตัวเก่าไปก่อนหรือจะออกไปทั้งโล่งๆ แบบนี้เผื่อว่ามันจะร่วงอยู่ข้างนอก พอคิดแบบนั้นหนูว่าหนูคงต้องรีบออกไปกลัวคุณอาจะออกมาเห็นหนูจะอายยิ่งกว่าเก่าถ้าเขาเป็นคนเก็บกางเกงในให้ แกร๊ก… เปิดประตูห้องน้ำยื่นหน้าออกไปไม่เห็นใครก็โล่งอกในมือหนูกอดชุดนักเรียนไว้แน่นกลัวกางเกงชั้นในที่ใส่แล้วจะหายเป็นที่สุด เดินไล่ก้มหาตั้งแต่ประตูห้องน้ำจนไปสุดที่ประตูห้องหนังสือ ยืนลังเลว่าถ้ามันอยู่ในนั้นหนูจะทำยังไงแถมคุณอาก็ยังอยู่ในนั้น แค่คิด… แก้มหนูก็เห่อร้อนขึ้นอีกครั้งหนูนี่มันซุ่มซ่ามจังที่ดันมาทำของสำคัญร่วงหายซะได้ไม่กล้าจะเคาะประตูก็เลยค่อยๆ จับลูกบิดหมุนผลักเข้าไปอย่างเบามือ "อืออ..." สะ…เสียงอะไร? ... หนูได้ยินเสียงหอบหายใจแปลกๆ ใจมันอยากจะแทรกตัวเข้าไปแต่ก็กลัวว่าจะถูกคุณอาตำหนิ ค่อยๆ ดันประตูให้เปิดกว้างมากขึ้นกว่าเก่าชะโงกหน้าเข้าไปเห็นเงาคุณอานั่งหันหน้าไปทางหน้าต่าง รู้สึกโล่งใจหนูเลยเปิดประตูกว้างพยายามสอดส่ายสายตามองหากางเกงชั้นในตามพื้นที่หนูเคยเดินผ่านไป “อ่าส์…ปูนิ่ม” ".!!.." สะดุ้งโหยงเมื่อคุณอาเรียกชื่อ …. เสียงคุณอาที่เรียกหนูฟังดูแปล่งประหลาดดูเหนื่อยมากมีลมมีเสียงหอบหายใจ นี่คุณอารู้แล้วว่าหน๓แอบเข้ามาในห้องใช่มั้ย ก้มหน้าสำนึกผิดกำลังจะเดินเข้าไปรายงานตัวที่เข้ามาในห้องโดยไม่ขออนุญาต แต่... ชะงักค้างเมื่อเห็นบางอย่างที่คุ้นตาในมือของคุณอาและตกใจหนักยิ่งกว่าเมื่อสมองประมวลผลได้ว่า 'คุณอากำลังดมกางเกงในของหนู!'

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more