ฉันชะงักไปนิดนึงแล้วหันไปสบนัยน์ตาของแม่ กลัว...? ฉันอึ้งไปกับคำนี้ เลยหันไปเพื่อจะให้เธอปฏิเสธอะไรบ้างแต่ก็ไม่มี
“ไม่ใช่เพราะว่าพ่อกับแม่อยากจะผลักไสให้หนูไปที่อื่นหรอกใช่มั้ย?” ฉันแค่นหัวเราะนิดๆ แล้วถามด้วยคำถามที่คาใจมาตลอด พวกเขาคงไม่ได้อ้างว่าฉันเป็นโรคจิตเพื่อจะส่งฉันไปโรงพยาบาลบ้าแล้วขังฉันไว้ที่นั่นตลอดไปหรอกนะ
“แม่จะทำอย่างนั้นไปทำไมล่ะเด็ม” แม่ย่นคิ้วแล้วขยับเข้ามาหาฉัน ฉันมองเธอนิ่งๆ คิดในใจอยู่นานมากว่าจะถามออกไปดีมั้ย คนที่ควรถามว่าแม่ทำไปทำไมคือฉันซะมากกว่า...
“พ่อคิดว่าเด็มโรคจิตจริงๆ น่ะเหรอ?” ฉันหันกลับไปมองพวกเขาก่อนจะเลื่อนสายตาไปที่แม่ “แม่ด้วยใช่มั้ย?”
“...”
“แล้วทำไมถึงไม่มีใครพูดอะไรเลยล่ะ” เสียงฉันอ่อนลง ฉันกลัวนะ ฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่ใช่คนที่ตัวเองรู้จัก ฉันเป็นอะไร ฉันกำลังจะเจอกับอะไร ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ แล้วถ้าฉันเป็นเธอจริงๆ มีเรื่องอะไรบ้างที่ฉันทำไปในข
