“อะไรของมัน” มาคัสมองเพื่อนชายที่กลับมาหยิบแก้วและเดินออกไปอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ
“กูรู้สาเหตุแล้ว” เจย์ที่สังเกตเห็นแต่แรกก็รู้ได้ในทันทีเพราะเขาจำลลินได้ จึงสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทั้งหมด
“สงสัยเหยื่อจะไม่เล่นด้วย” เจย์สันนิษฐานในระหว่างที่สายตาก็จ้องเพื่อนด้วยความสงสาร
“ไทม์คะ” เสียงหวานหยดเอ่ยเรียก ทำให้เขาหยุดเดินในตอนที่เหลือเพียงไม่กี่ก้าวจะได้เข้าไปประชิดกับลลิน
“ไอวี่คิดถึงไทม์จังเลยค่ะ” เธอคนนั้นบอกพร้อมกับพุ่งเข้ามาหาเขา สองแขนจัดการกอดร่างแกร่งอย่างถือวิสาสะ
“หาที่นั่งคุยกันก่อนไหม” ไทม์แกะมือปลาหมึกที่เอาแต่ลูบอกแกร่งของเขาไม่หยุด พร้อมทั้งส่งสายตาหยาดเยิ้มมองเขาอย่างเปิดเผย
“ไอวี่แล้วแต่ไทม์ หรือว่าเราจะไปคุยกันต่อที่อื่นดีคะ” หญิงสาวถามหยั่งเชิง
“ฉันกลับก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ทำงานแต่เช้า” ลลินที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ โพล่งบอกเพื่อน การกระทำทั้งหมดของหญิงชายคู่นี้เธอได้ยินแ
