พยายามลืมตาสู้แสงอีกครั้งก็พบว่าตอนนี้อยู่ในห้องของใบบัวก็ชะงักไปอึดใจ จากนั้นเริ่มกวาดสายตาหา ไม่มีเธออยู่ในห้อง ชะโงกมองห้องน้ำประตูก็เปิดอยู่ก่อนแล้ว
บัวไปไหน...
นิ่วหน้านึกพร้อมกับยกมือมาลูบแผงอกความร้อนและเหนียวตัวทำให้คันหน่อยๆ แล้วต้องแปลกใจเมื่อมองเห็นกางเกงยีนของตัวเองพาดอยู่ปลายเตียงในลักษณะที่เอวและขากางเกงข้างหนึ่งห้อยลงไประพื้น ก่อนจะรู้สึกว่าท่อนล่างมันโล่งๆ จึงจับผ้าห่มยกขึ้นเปิดดู
เขาไม่ได้ใส่อะไรจริงๆ
โจชะงักนิ่งคิด ความทรงจำปะติดปะต่อตั้งแต่แสดงดนตรีคืนสุดท้าย หิ้วไอ้ภาสกลับห้อง นั่งกินเหล้าเฝ้ามันกับไอ้เพียว แล้วเขาก็บอกไอ้เพียวว่าจะกลับบ้าน...
จากนั้นความทรงจำมากมายก็พล่านขึ้นในหัวเป็นฉากๆ รวมทั้งความสุขมากมายที่ได้รับก็เหมือนจะอาบซ่านอยู่บนร่างกายทันทีที่จำเรื่องราวได้
“เวรละมึง”
โจตบหน้าผากตัวเอง กวาดตามองความยับเยินของเตียงนอน เสื้อเขายับยู่ยี่อยู่มุมหนึ
