“แต่ฉันจะคุยกับบัว ถ้าไม่ให้เข้าก็เรียกเธอมา” โจตะคอก วุ่นวายใจจนไม่สนหน้าใครทั้งนั้น
“นายกลับไปก่อนเถอะโจ” กุ้งรีบออกมาสมทบ เธอจ้องหน้าเครียดดุแล้วพยายามทำใจสู้ “เราไม่รู้ว่านายกับบัวทะเลาะอะไรกัน แต่บัวบอกยังไม่อยากเจอนาย รอให้บัวใจเย็นก่อนดีกว่าไหม”
“แต่”
“ขอร้องล่ะโจ บัวอยู่กับพวกเรานายไม่ต้องห่วง นะ...”
โจกระแทกถอนลมหายใจอย่างหงุดหงิด เสยผมตัวเองแรงๆ มองไม่เห็นทางเลือกอื่น ล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงยื่นให้กุ้ง
“ฝากให้บัว ไว้ฉันจะโทร.หา”
เขาตวัดสายตามองหน้าสองหนุ่มด้วยสีหน้าเคร่งขรึมอีกครั้งจึงยอมถอยกลับไป ทั้งสามยืนมองจนเห็นรถยนต์ของโจถอยออกจากซอย
“แม่ง กูนึกว่ามันจะต่อยกูแล้วนะเมื่อกี้” ปาล์มถอนใจ เรื่องหมัดมวยก็พอเอาตัวรอดได้ แต่ถ้าเทียบกับคนที่เพิ่งขับรถจากไป จากเรื่องราวที่เคยได้ยินมาคิดว่ายังห่างมันหลายขุม
“กลัวเหรอมึง”
“ท่าทางโจมันน่ากลัวจริงๆ ไม่เคยเห็นทำหน้าดุเ
