โจสะอึก คำพูดพวกนั้นมันบาดหัวใจแปลกๆ
“เมื่อกี้มึงบอกว่าพี่ชายมึงจีบน่านเหรอ”
“ใช่สิ พี่เก่งอะเก่งแต่เรื่องเรียนกับกินเหล้า ส่วนเรื่องจีบสาวอ่อนมาก หลังๆ เห็นโทร.ปรึกษาพี่บัวตลอดจะจีบพี่น่านยังไงดี แล้วพี่น่านล่ะครับ ยอมรับรักพี่ชายผมไหม”
“ว่าไงวะน่าน รักไม่รัก” เพื่อนๆ ที่นั่งเงียบเมื่อนาทีก่อนหันไปแซวน่านกันยกใหญ่ “นานๆ หลงมาทีนะโว้ย / ให้ไวๆ ตกด่วนขบวนสุดท้ายจะหาว่าเพื่อนไม่เตือน”
น่านนิ่งไปอึดใจก่อนจะคลี่ยิ้ม ยักคิ้วให้เพื่อนๆ “เรื่องของหัวใจใครเขามาพูดกลางที่ชุมชนวะ”
โจไม่รู้ว่าเพื่อนๆ แซวกันต่อว่าไงอีก ใจเขารุ่มร้อนรู้สึกผิดมากขึ้นจนนั่งไม่ไหว
“เฮ้ยโจ ไปไหนไม่ติวกันก่อน” เพียวเรียกตาม
“กลับบ้าน”
“กลับด้วย” ภาสกลับลุกขึ้นอีกคน ด้วยหน้าตาซังกะตาย
“อะไรของพวกมึงวะ”
โจไม่สนใจเพื่อนอีก เดินดุ่มๆ ตรงไปลานจอดรถ เขาตบบ่าภาสเบาๆ เป็นการบอกลา ก่อนจะขึ้นรถแล้วกระชากตัวออกไปราวกับ
