ใบบัวไม่ตอบ ไม่มองหน้า เขายังไม่คิดคาดคั้นให้เธอรับปาก ยกมือขึ้นแตะปลายจมูกเล็กอย่างที่ชอบทำ
“ไว้ฉันจะมาใหม่”
อยากบอกออกไปว่าไม่ต้องมา ปากก็หนักหนาจนยกไม่ขึ้น ใบบัวได้แต่มองตามยามเมื่อโจก้าวขึ้นไปนั่งในรถยนต์คันเก่ง ก่อนจะถอยรถออก เขากดกระจกลงมายิ้มให้...
อา... ทำไมเธออยากร้องไห้นะ ความรู้สึกโหยหารุนแรงทิ่มแทงทรวงอก
เธอไม่ได้อยากจะงี่เง่า แต่กลัวจนไม่กล้าก้าวต่อต่างหาก
ภายในรถเงียบงันไร้เสียงเพลง โจหักเลี้ยวเข้าข้างทางเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างบีบคั้นจิตใจจนไปต่อไม่ไหว สองมือมันสั่น แขนขาอ่อนแรงกะทันหัน สมองตื้อตัน ขณะที่หัวใจสั่นสะท้านคล้ายว่ามันกำลังร้องไห้
โจซบหน้าลงบนพวงมาลัย คำว่าเลิกจากใบบัวเหมือนจะฆ่าเขาให้ตายทั้งที่ยังหายใจ
ไม่ไหว... เขาไม่ไหว...
ควานมือสั่นๆ ล้วงโทรศัพท์จากซองหนังเหน็บเอว กดหาเพื่อนรัก ส่งเสียงแหบพร่าใส่ลงไป
“เพียว มึงมารับกูที”
หลายวันมานี้ใบบัวอาศ
