เมียทรงซ้อ

ตอนที่ 1 เจ้าของตลาด

ตลาดสดยามเช้า ดูครึกครื้นแบบนี้ในทุกวัน และยังหนาแน่นไปด้วยผู้คนที่ออกมาจับจ่ายซื้อของ เพราะตลาดแห่งนี้เป็นตลาดใหญ่ที่เปิดตั้งแต่เที่ยงคืนยันตอนค่ำ หากจะบอกว่าเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ไม่ผิดมากนัก

หญิงสาวตัวเล็กสวมเสื้อกล้ามสีขาว ที่เผยให้เห็นร่องนมชัดเจน ทองเส้นใหญ่ที่คอส่องประกายสะท้อนแสงยามเช้า แขนข้างหนึ่งเต็มไปด้วยกำไลทองและแหวนที่นิ้ว สีเหลืองทองของเครื่องประดับช่างเหมาะกับผิวสีขาวอมชมพูของเธอยิ่งนัก ผมยาวถึงก้นถูกถักเปียกก้างปลาทำให้ไม่เกะกะเวลาขายของ

เสียงเรียกซื้อผักดังออกมาจากริมฝีปากบางกระจับ แผงผักสดนี้เป็นของอิงอรและเป็นแม่ของอิงดาวผู้เป็นลูกสาวที่กำลังนั่งขายผักแทนแม่อยู่ในตอนนี้

“ผักสด ๆ จ้า” อิงดาวเอ่ยเสียงหวาน เรียกลูกค้าด้วยใบหน้าสดใส

“หนูอิง วันนี้แม่ไม่มาเหรอ?” ป้าที่ขายผลไม้แผงข้าง ๆ เอ่ยถามขึ้น

“วันนี้แม่ไปหาหมอจ้ะ คงมาช่วงบ่าย ๆ” เธอหันไปยิ้มให้ แล้วหันกลับมาจัดผักต่อ

“หนูอิงขยันจริง ๆ ลูกสาวป้านะ บ่ายโมงมันยังไม่ตื่นเลย” ป้าขายผลไม้ชอบบ่นแบบนี้ให้เธอฟังเป็นประจำทุกวัน

ชินแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าจะชอบฟัง นั้นก็เพราะ...

“แต่ดีหน่อยที่ไม่ได้แบบมือของเงินแม่ใช้ แฟนลูกป้ารวยมันก็เลยขอแต่เงินแฟนใช้”

เอาอีกแล้ว! อยากจะบอกให้เธอหาผัวรวย ๆ แล้วไม่ต้องมานั่งขายผักอยู่ในตลาดแบบนี้สินะ! แต่คนอย่างอิงดาวไม่หวังจะพึ่งพาใครหรอก

“ฉันคงไม่มีวาสนาได้ผัวรวยหรอกป้า ดูท่าชีวิตนี้คงขึ้นคานมานั่งขายผักจนแก่ อย่างน้อย ๆ ป้าก็คงไม่ต้องมานั่งเหงาเพราะมีฉันเป็นเพื่อนไง”

“สาว ๆ แบบหนูอิง น้อยคนนักจะพูดแบบนี้ ตอนยังสาวยังสวยก็รีบ ๆ หาผัวเข้านะ พออายุมากแล้วมันลำบาก ผู้ชายเขาชอบแต่สาว ๆ สวย ๆ กันทั้งนั้น”

“เอาผัวแล้วมาเป็นภาระฉันไม่เอาหรอกป้า ตอนนี้ฉันหาเงินใช้เองได้สบายใจด้วย เอาแต่แบบมือของคนอื่นเขา หากวันไหนเขาไม่ให้คงแย่เนอะป้าว่าไหม” อิงดาวยิ้มกว้าง ริมฝีปากยกยิ้มอย่างสะใจ...สะใจอีช้อยจริง ๆ

เพราะสามีแกกินแต่เหล้า ติดผู้หญิงร้านคาราโอเกะคนเขารู้กันทั้งตลาด แต่ที่แกบอกให้เธอมีผัวอาจเป็นความหวังดีก็เป็นได้ แต่ใครจะสนละ

“พ่อสิงวันนี้มาเก็บค่าแผงเหรอจ๊ะ” เสียงแม่ค้าแผงด้านข้างทำให้อิงดาวหันมองอย่างรวดเร็ว

เธอลืมไปได้ยังไงนะ ว่าวันนี้เป็นวันศุกร์ เธอนับเงินในตะกร้าอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เจ้าของตลาดจะเดินมาหยุดยืนตรงหน้าแผงขายผัก

“......” เขาไม่พูดอะไรทำเพียงยื่นมือมารับเงินจากเธอเท่านั้น “อะไรวะ! นี่ล้อเล่นใช่ไหม!”

“อะไร?” อิงดาวยักไหล่ใส่เขา ทั้งยังหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ

“เล่นนับเหรียญบาทตั้งหลายร้อยมาให้เนี่ยนะ!” เขาต้องใช้สองมือหอบเอาเหรียญบาทและเหรียญสองบาทเพราะกลัวว่ามันจะหล่นลงพื้น

“หรือจะไม่เอา?” เธอไม่สนใจหันหน้าไปจัดผักต่อ

“ไอ้คม มึงเอาไปนับอย่าให้ขาดแม้แต่บาทเดียวนะมึง” เขาส่งต่อเงินเหรียญบาทหลายร้อยเหรียญไปให้ลูกน้องที่มาด้วยช่วยนับ

'สิงขร' เจ้าของตลาดสดแห่งนี้ กำลังจ้องมองหญิงสาวตัวเล็ก แต่นมไม่เล็กเลยสักนิด! อิงดาวนั้นเป็นสาวสวย แต่สำหรับเขาแล้วเธอสวย...แต่เป็นสวยสยองสำหรับเขา

“เฮีย มันขาดอีกร้อยห้าสิบ” ไอ้คมที่ก้มนับเหรียญเอ่ยขึ้น

“ขาดอะไรก็ให้ครบแล้วไง” อิงดาวเงยหน้าขึ้นมาจ้องตากับสองหนุ่มด้านหน้าแผงขายผัก

“ค่าแผงมันขึ้น ไม่รู้หรือไง ขึ้นมาอีกร้อยห้าสิบ” สิงขรเอ่ยแล้วแบบมือขอเงินจากเธอ “เร็ว ๆ ฉันเสียเวลากับเธอไปมากแล้วนะ”

“ถ้ารีบทำไมไม่มาแต่เที่ยงคืน” เธอบ่นแต่เสียงดัง

“นับเหรียญอีกแล้วเหรอ? แบงก์ก็มีจะนับเหรียญทำไมวะ นี่กำลังกวนตีนอยู่ใช่ไหม?” สิงขรยกมือเท้าสะเอว แต่อิงดาวกลับตีหน้าซื่อนับเหรียญบาทในตะกร้าให้เขาอย่างใจเย็น

“ถึงจะเป็นเหรียญ มันก็เงินไม่ใช่เหรอ จะเอาไม่เอา รอแค่นี้จะตายหรือไง” เธอนับเสร็จก็ส่งให้เขาเช่นเดิม

ครั้งนี้สิงขรรับเงินมาส่งให้ลูกน้อง แล้วเดินจากไป โดยไม่นับจำนวนว่าครบร้อยห้าสิบบาทหรือเปล่า

“ถ้าทั้งตลาดจ่ายแต่เหรียญบาท ผมคงแบกไม่ไหวแน่ ๆ” คมที่เดินตามหลังเอ่ยแซว แต่กลับไม่ดูอารมณ์ของลูกพี่

“วันนี้ซวยวะ” สิงขรเอ่ยขึ้น คงเป็นวันซวยจริง ๆ เพราะได้เจอกับอิงดาว ปกติเขาจะไม่ค่อยได้เจอกับเธอมากนัก หากเป็นเมื่อหลายปีก่อนคงได้กัดกันให้ตายไปข้าง

“ซวยอะไร สวยขนาดนั้น”

“สวยบ้านมึงสิ ถ้าจะสวยก็ต้องน้องแตงหอมไง เร็ว ๆ เก็บค่าแผงเสร็จกูจะรีบไปหาเมียในอนาคตกู” เขาดูสดใสเมื่อเอ่ยชื่อหญิงสาวที่ตนเองชอบ

“ผมไม่เห็นเขาจะสนใจเฮียเลย จีบมาหลายปีแล้วนะ เฮียไม่เหนื่อยบ้างเหรอ”

“มึงไม่เคยได้ยินหรือไง...ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก วันนี้ไม่ได้พรุ่งนี้ยังมีหวังไง” สิงขรไม่เคยลดละความพยายามที่จะจีบลูกสาวร้านทองฝั่งตรงกันข้ามกับตลาด

“ผมมองไม่เห็นความหวังเลยเฮีย ผมได้ยินข่าวว่าไอ้เตมันก็จีบน้องแตงหอมของเฮียเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” คำพูดของคมทำให้สิงขรหันกลับมามอง

“คนมันสวยช่วยไม่ได้ จีบแล้วไง ยิ่งมีคู่แข่งกูยิ่งชอบ กูคุยกับไอ้เตแล้ว เราจะแข่งกันอย่างลูกผู้ชาย มึงคิดว่ากูมีส่วนไหนที่สู้มันไม่ได้?”

“เฮียก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว รูปหล่อพ่อรวย ...ใหญ่ด้วย มีสาวคนไหนจะไม่ชอบล่ะ” คมเอ่ยชม ไม่ใช่การชมเพื่อเอาใจแต่อย่างใด ที่พูดมานั้นสิงขรมีครบหมดทุกอย่าง

นิสัยก็ไม่ได้แย่สำหรับผู้ชายด้วยกัน คมคิดว่าสิงขรเป็นคนดีมากทีเดียว เรื่องผู้หญิงคงไม่ต้องพูดถึงว่าลูกพี่ของเขานั้นเจนสนามมากเพียงใด แค่กระดิกนิ้วหญิงก็วิ่งตามกันเป็นแถว

“หากเฮียแพ้ เฮียจะเสียใจไหม”

“กูไม่แพ้หรอก มึงเคยเห็นแตงหอมไม่คุยกับกูสักครั้งไหม ไปหาทีไรหาน้ำหาขนมมาให้กินตลอดถ้าไม่มีใจจะทำแบบนี้ได้เหรอ” สิงขรยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อนึกถึงภาพของเธอคนนั้น

“ไม่ใช่เขาเอามาบริการลูกค้าทั่วไปเหรอเฮีย” คมชอบช็อตฟิวเขาตลอด แต่คนที่มันหน้ามืดตามัวไปแล้ว ต่อให้เขาพูดอะไรไป สิงขรก็คงแย้งอีกเช่นเคย

“บริการลูกค้า ก็มีแต่น้ำ แต่กูมีขนมด้วยนะ มันก็ต้องพิเศษอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

“พิเศษยังไง? ขนมนั้นก็ของเฮียที่ซื้อไป แค่เธอไม่กินไม่ใช่เหรอ” คมบ่นเบา ๆ ไม่เข้าใจความคิดของสิงขรมากนัก

ผู้หญิงที่มาชอบมีเป็นร้อย แต่กลับมาชอบลูกสาวร้านทองที่ไม่เคยชายตามอง คนเรานี่ก็แปลกชอบอะไรที่ได้มายาก โดยไม่รู้ว่าตัวเองจะได้มาครอบครองหรือไม่ มันคือการลงทุนที่สิงขรต้องขาดทุนอย่างแน่นอน

“มึงไปซื้อขนมที่แตงหอมชอบมาหน่อย ขอชาเขียวนมสดปั่นด้วย เอาแบบหวานน้อย” เขารู้ว่าแตงหอมชอบอะไรไม่ชอบอะไร จึงสั่งให้ลูกน้องไปจัดการตามคำสั่ง

คมรับคำแล้วเดินจากไป ทุกครั้งที่มาเก็บค่าแผงเขาจะซื้อของติดไม้ติดมือไปหาเธอตลอด เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่าหญิงสาวมีใจให้ไหม แต่ใจมันบอกว่ายังไม่ยอมแพ้ ตราบใดที่เธอโสด เขาก็มีสิทธิ์จีบ

จีบจนกว่าจะติด จีบให้ตายกันไปข้าง ต่อให้ขายทรัพย์สมบัติทั้งหมด หากมีโอกาสวาสนาที่จะได้แตงหอมมาเป็นเมียเขาก็ยอมทั้งนั้น!