หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
ลูคัสเฝ้าหน้าห้องของลูกชายทุกวันตั้งแต่ออกจากห้องฉุกเฉิน แต่เขาไม่เคยได้เข้าเยี่ยมเลยสักครั้ง กระทั่งวันนี้ วันที่ลูกชายจะได้ออกจากโรงพยาบาล
แอ๊ด!! เมื่อประตูห้องเปิดออก ร่างลูกชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นถูกเข็นออกมาโดยคนเป็นแม่ ลูคัสนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าทั้งสาม สายตามองไปที่ใบหน้าของเด็กชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกของเขา ดวงตาสีอัลมอนด์ลอบสำรวจใบหน้าที่ถูกเศษกระจกบาด คอและแขนที่ใส่เฝือกดามเอาไว้
“เจ็บมากหรือเปล่าครับ” เอ่ยถามคนบนรถเข็นด้วยสีหน้าอ่อนโยน ลูก้าส่ายหน้าตอบน้อย ๆ อย่างลำบาก ลูคัสเอื้อมมือหวังจะไปจับมือลูกชาย แต่มาทิลด้ากลับดึงรถเข็นถอยหนี
“ขอทางด้วยค่ะ”
“เดี๋ยวมิล” ขณะที่มาทิลด้าจะเข็นรถหนี คนตัวสูงก็ลุกขึ้นแล้วคว้าเข้าที่ข้อมือเล็ก
“คุยกันหน่อยได้ไหม”
“เราคุยกันจบไปแล้ว ฉันขอให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนตอนที่เราไม่เคยรู้จักกัน”
“ไม่ พี่ทำให้ไม่ได้”
“ลูก
