เมื่อหัวใจไร้สถานะ

บทนำ

บทนำ

วันนี้เป็นวันที่ คงไคย ศิริธารา เดินทางกลับมาจากฮ่องกง หลังจากไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นสิบปีเต็ม ทุกคนรู้ดีว่าเหตุผลที่ทำให้ชายหนุ่มยอมจากบ้านเกิดที่แสนรักไปนานขนาดนั้นเป็นเพราะเหตุใด และเมื่อเขากลับมาคราวนี้จึงไม่มีใครคิดจะปริปากถึงเรื่องที่จะทำให้ต้องระคายใจจนเตลิดไปไกลอีก และอาจไปนานกว่าสิบปีหรือตลอดกาลก็เป็นได้

แต่คนที่ดีใจที่สุดคงหนีไม่พ้นคารม ศิริธารา พี่ชายของคงไคยนั่นเอง เมื่อสิบปีก่อนตอนเกิดเรื่องใหม่ๆ คารมทั้งร้องขอ ทั้งเดินทางไปอ้อนวอนให้กลับบ้านด้วยตนเอง แต่น้องชายก็ยังไม่ยอมกลับ คารมจึงต้องเดินทางกลับมาเพียงลำพังด้วยความผิดหวัง และใช้ชีวิตอยู่ที่ศิริธาราไปแกนๆ ราวกับคนมีชีวิตแต่ไร้จิตใจ ทว่าเมื่อจู่ๆ ได้รับข่าวว่าคงไคยกำลังเดินทางกลับบ้าน คารมก็ถึงกับลุกขึ้นมาสั่งการจัดงานเลี้ยงต้อนรับน้องชายด้วยความดีใจที่ไม่อาจปกปิดได้มิดอย่างกระตือรือร้น ไม่เพียงคารมหรอกที่ดีใจ ทุกคนในบ้านต่างดีใจด้วยกันทั้งสิ้น

เหตุที่คารมดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนี้ เป็นเพราะเขารักและคิดถึงน้องมาก พวกเขาทั้งสองเป็นพี่น้องที่อายุห่างกันมากเช่นกัน ตอนคงไคยเกิด คารมอายุยี่สิบปีเต็ม คงไคยคือลูกหลงตัวจริงเสียงจริงของบิดามารดา ที่ทำอย่างไรเขาก็ไม่ยอมมาเกิด จนบิดาและมารดาปล่อยวาง และทำใจแล้วว่าคงมีคารมเพียงคนเดียว จู่ๆ คงไคยก็มาเกิดเสียอย่างนั้น เขาจึงเป็นที่รักและเอาใจของคนทั้งบ้าน เขาจึงถูกสปอยล์มาตลอด ทำอะไรตามใจเรื่อยมาจนเกือบเสียเด็ก มากลับลำทันตอนเริ่มเป็นหนุ่ม

คารมจึงรักน้องมาก ทว่าพี่น้องสองคนกลับมีรูปร่างหน้าตาไม่เหมือนกันนัก คารมสูงสันทัด หน้าตาดีคล้ายพ่อ แต่คงไคยรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาเหมือนแม่และหล่อจัด แม่ของเขาสวยมาก รูปร่างสูงโปร่ง เคยเป็นอดีตนางงาม พ่อของเขาแทบจะเตี้ยกว่าแม่เสียด้วยซ้ำ แม่จึงไม่ยอมใส่รองเท้าส้นสูงเพราะพอใส่เมื่อไรพ่อจะเตี้ยกว่าแม่ทันที แต่พ่อไม่เคยคิดว่าเป็นปมด้อยของตนเองเลย ท่านรักแม่มาก เหมือนที่แม่ก็รักพ่อมากเช่นกัน เช่นเดียวกับสองพี่น้องที่รักกันมาก คงไคยตอนเด็กก็ติดพี่ชายราวกับปาท่องโก๋ จนใครๆ ต่างแซวว่าคงไคยเป็นลูกชายของคารมไปแล้ว

แต่เรื่องที่ทำให้คงไคยอยู่ที่ศิริธาราไม่ได้ คือเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับผู้หญิงคนหนึ่ง

อรจิรา โอภาสเจริญ หล่อนไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นน้องสาวของพรทิพาภรรยาของคารม ที่พยายามจับเขาให้กับน้องสาวของตัวเอง เขาไม่ชอบพรทิพานักหรอก ที่ไม่ชอบเป็นเพราะตอนแรกอีกฝ่ายพยายามเข้าหาเขา แต่เมื่อเห็นเขาไม่สนใจจึงเบนเข็มไปทางคารม พี่ชายของเขาดีเกินไป ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้หญิงมารยาร้อยเล่มเกวียนคนนี้ จึงถูกอีกฝ่ายจับทำสามีอย่างง่ายดาย

บิดากับมารดาของเขาไม่พอใจนัก แต่เพราะความรักลูกจึงตามใจ ยอมให้แต่งงานกัน แม้ลึกๆ ท่านทั้งสองจะผิดหวังก็ตาม

ส่วนต้นเหตุที่ทำให้คงไคยหนีหายไปนานก็คือ...เหตุการณ์เมื่อสิบปีก่อนที่เขาไม่อยากนึกถึงให้เสียสุขภาพจิต

แต่ทันทีที่เขาเหยียบเท้าลงบนแผ่นดินเกิด ภาพความหลังครั้งเก่าก็ปรากฏขึ้นราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้...

เหตุการณ์เมื่อสิบปีก่อน...

“ว้าย!! อะไรกันเนี่ย คุณสอง ยัยอร!!”

เสียงกรีดร้องและเสียงประตูที่กระทบกับผนังห้องดังปึงปังปลุกให้ชายหญิงสองคนที่นอนเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนหนางัวเงียตื่นขึ้น

ผู้ที่ถูกเรียกว่า ‘คุณสอง’ กวาดตามองไปรอบห้องด้วยอาการมึนงง เขาเห็นพี่ชายที่ทำหน้าตาตื่น อ้าปากค้าง ขณะที่พรทิพาภรรยาของพี่ชายทำหน้าเหมือนเห็นผี ไหนจะพวกสาวใช้ที่มากระจุกอยู่เต็มหน้าห้อง แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อสังเกตได้ว่าห้องนี้มันไม่ใช่ห้องนอนของเขา ชายหนุ่มหันมองตามสายตาของทุกคนหัวใจก็กระตุกวูบ หายมึนงงเกือบเป็นปลิดทิ้ง

อรจิรา!!

เจ้าของชื่อยกมือขึ้นขยี้ตาเบาๆ รู้สึกมึนหัวแปลกๆ นัยน์ตาคราแรกนั้นพร่า คราต่อมาจึงชัดเจนขึ้น แต่เมื่อหันไปมองคนที่เคียงกายด้วยสภาพที่ไม่ควรเป็น หญิงสาวก็ช็อก ก่อนจะหวีดร้องด้วยความตกใจสุดขีด

“ว้าย!!”

มือเรียวตวัดผ้าขึ้นปิดร่างของตนด้วยอาการร้อนรน ใบหน้างามเผือดซีดสลับแดงราวกับคนที่กำลังช็อกสุดขีด

“นี่มันเรื่องห่าอะไรวะ!” คงไคยสบถออกมาอย่างไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น แล้วเสียงของมารดาก็ดังขึ้น

“พวกเธอมาทำอะไรกันอยู่ตรงนี้ ไม่มีงานทำกันหรือไง คุณพระ!”

คุณมาริสาร้องอุทานด้วยความตกใจ ใบหน้าที่ยังคงเค้าความงามชัดเจนนั้นเผือดสีลง เมื่อเห็นว่าลูกชายคนเล็กนอนอยู่บนเตียงกับอรจิราด้วยสภาพหมิ่นเหม่เต็มที!

“ตาสอง!”

คงไคยมีสีหน้าเครียดจัด ส่วนพรทิพามองไปทางแม่สามีสลับกับคงไคยและน้องสาวของตนเองพลางขยับปาก

“คุณแม่คะคือว่า...”

คุณมาริสายกมือขึ้นปราม พลางตวัดสายตามองลูกสะใภ้ด้วยสายตาวาววับ ฝ่ายนั้นหลบตาแม่สามีวูบพร้อมกับขบเม้มริมฝีปากด้วยความอดกลั้น

คุณมาริสาตวัดสายตากลับไปยังคนทั้งสองที่มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกโดยเฉพาะอรจิรา ขณะที่ลูกชายคนเล็กของท่านอยู่ในอารมณ์ที่พร้อมอาละวาดทุกวินาที นี่ไม่ใช่สิ่งที่ท่านปรารถนาให้เกิดขึ้น!!

“ฉันให้เวลาพวกเธอห้านาที แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วลงไปพบฉันข้างล่าง”

กล่าวจบคุณมาริสาก็สะบัดหน้าเดินลงไปข้างล่างด้วยหัวใจร้อนรุ่มราวกับมีกองเพลิงสุมอยู่กลางทรวง

ส่วนสาวใช้รีบตามเจ้านายลงไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงคารมและพรทิพาที่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง

“ไปกันเถอะคุณ” คารมบอกกับภรรยาเบาๆ ขณะที่หญิงสาวลังเลด้วยความเป็นห่วงน้องสาว แต่จำต้องก้าวตามสามีไปในที่สุด

เมื่ออยู่กันตามลำพัง คงไคยตวัดมองคนข้างกายด้วยสายตารังเกียจเดียดฉันท์ เขาไม่สนใจว่าหญิงสาวจะอยู่ในลักษณะไหน แต่สิ่งที่อยู่ในใจเป็นหมื่นล้านคำเวลานี้คือ...

“เธอมันน่ารังเกียจ”

อรจิราผงะหนีด้วยความตกใจ ดวงหน้างามที่เผือดซีดอยู่แล้วยิ่งไร้สีเลือด ดวงตามีหยาดน้ำเอ่อขึ้นมา จากที่ตกใจ สับสนและหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่แล้ว คงไคยยังตอกย้ำความเกลียดชังที่ชัดเจนยิ่งกว่าส่องกระจกกลับมาอีก

ชายหนุ่มแสยะยิ้ม ดวงตาวาวโรจน์ราวนัยน์ตาปีศาจ เขาเกลียดผู้หญิงที่ชอบเอาตัวเข้าแลกแบบหล่อน เกลียดความมักง่าย หน้าสวยแต่ใจทราม หน้าด้านไม่มีใครเกิน แสร้งทำหน้าตาไร้เดียงสา แต่แท้จริงซ่อนเร้นความโสมมเอาไว้มากมาย

“อย่าคิดว่าความหน้าด้านของเธอจะทำให้ฉันต้องตกกระไดพลอยโจน คิดจะจับฉันมันไม่ง่าย เพราะฉันไม่มีวันยอมรับสิ่งที่เธอทำลงไป ต่อให้พี่เธอเอาเรื่องนี้ไปโพนทะนาฉันก็ไม่แคร์!”

เขากัดฟันกรอด พลางสะบัดผ้าห่มออกจากร่างแล้วก้าวลงจากเตียงด้วยร่างกายเปลือยเปล่าที่ทำให้หญิงสาวต้องรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทางด้วยความอดสู

คงไคยเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ ก่อนก้าวออกจากห้องเขาตวัดสายตาวาววาบมองไปยังคนตัวเล็กบนเตียงอีกครั้งด้วยความรังเกียจที่มีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวินาที

เขาเห็นดวงหน้าแดงก่ำที่กำลังแสดงออกถึงความอับอายและอดสู มือเรียวจิกผ้าที่กุมขยำเอาไว้แน่น พลันน้ำตาก็ไหลลงมา

มุมปากได้รูปของเขากระตุกด้วยความรู้สึกหยามหยัน สิ่งที่เห็นคือการแสดงทั้งเพ หล่อนมันผู้หญิงแพศยา ไร้ยางอาย!

“เธอมันน่าสมเพช!”

เขาทิ้งท้ายด้วยประโยคที่กัดกินใจอรจิราก่อนก้าวออกไปพร้อมประตูที่ปิดดังปังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งเรือน...