มิ่งขวัญก้าวออกไปยืนอยู่ริมระเบียงรีสอร์ตหรูแห่งหนึ่งที่ฉันท์ทัตเช็กอินเอาไว้ แม้ใจจริงอยากกลับแต่เมื่อเขาต้องการอยู่หล่อนก็ไม่อาจจะขัดใจเขาได้
“ตอนแรกว่าจะพากลับ แต่ขี้เกียจขับรถเสียก่อน” เสียงทุ้มดังเหนือศีรษะราวกับรู้ความคิด ร่างใหญ่โตแนบชิดมาจากด้านหลังพร้อมอ้อมแขนที่เกี่ยวรัดรอบเอวเล็กแล้วก้มลงจุมพิตเส้นผมนุ่มสลวยแผ่วเบา...
หญิงสาวหัวใจกระตุกวาบ รู้สึกอุ่นซ่านลึกในห้วงคำนึง เช่นเดียวกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้เสียด้วย
“เอ่อ...คือ” เจ้าของเสียงหวานอึกอัก มือเล็กเลื่อนลงกุมมือใหญ่ที่กอดรัดหล่อนไว้ด้านหน้า ไม่กล้าหันกลับไปมอง คนเจ้าเล่ห์และเอาแต่ใจตัวเองอย่างร้ายกาจเช่นฉันท์ทัต
คนถูกนินทาในใจหลุบตามองคนที่ทำตัวแข็งในอ้อมแขนของตนแล้วหัวเราะเบาๆ แต่แทนที่เขาจะปล่อยกลับกอดรัดหล่อนแน่นขึ้น
“ไว้เช้ามืดพรุ่งนี้เราค่อยเดินทางกลับ”
“แต่คุณท่านจะบ่นเอาได้นะคะ”
“ไม่ต้องสนใจหรอก ท
