ตอนที่ 2 ค่อยๆ พิสูจน์

1186 คำ

เอ...คิดอีกที หรือว่าฝันหว่า? ลลนาทำหน้าเลิ่กลั่ก สับสนไปหมด “ฉันขอหมอให้เธอแอดมิทดูอาการแค่หนึ่งคืนพอ แล้วจะช่วยจ่ายค่ารักษาให้ครึ่งนึงเพราะเธอเป็นฝ่ายผิด ถือว่าเราเจ๊ากัน ห้ามเอาเรื่องที่ฉันขี่รถเฉี่ยว โอเคมั้ย” หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่ม กระพริบตาเบาๆ แล้วจ้องเขม็ง ปรัชญาขมวดคิ้วมองผู้หญิงตรงหน้านิ่งๆ ลลนาดูแปลกไป ไม่โมโหโวยวายเอาแต่โต้แย้งอย่างไม่ยอมเหมือนเคย “ได้ยินหรือเปล่า เธอเป็นฝ่ายผิด ต้องจ่ายครึ่งนึง ห้ามเอาเรื่องที่ฉันขี่รถเฉี่ยว จนเธอหัวแตกหน้าแหกเกือบเสียโฉม โอเคมั้ย” ลลนาไม่ตอบยังคงเบิกตามองปรัชญาแทบถลน “เงียบแบบนี้ งั้นตกลงเธอจ่ายหมดเลยแล้วกัน” อ้าว? หญิงสาวเบ้ปาก กับเพื่อนๆ คนอื่นเนี่ยสายเปย์ใจกว้าง มีแค่กับเธอที่ใจแคบขี้งก แถมพูดมากปากหมา อีกอย่างปกติเขาน่ะพูดน้อยขรึมจัด นิ่งยิ่งกว่าหิน วางมาดลึกลับ มักวางตัวเว้นระยะห่างเหินกับผู้หญิง หน้าหยิ่งตลอดเวลา แต่พออยู่กับเธอที่ไร หาเรื่องต่อว่าด่าทอสารพัด จับผิดไปเรื่อย พร่ำบ่นจนหูชาไปหมด จริงๆ เธอไม่เคยชอบ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกดีแปลกๆ “เฮ้!” ปรัชญาโบกมือใกล้ตาเธอ เมื่อเห็นเงียบเกิน “ได้ยินที่พูดมั้ย” ลลนากลอกตา เรียกสติกลับมา “ได้ยินแล้วน่า” “แล้วยอม?” “ใช่” พยักหน้าส่งๆ เมื่อก่อนไม่ยอมหรอกแต่ตอนนี้ เฮ้อ ลลนาถอนหายใจเหนื่อย “ยอมหมดแหละ ว่าไงว่างั้น” “ให้หมอสแกนหัวหน่อยมั้ย เริ่มไม่ปกติล่ะ เธอควรโวยวายไม่ยอมจ่ายครึ่งง่ายๆสิ” “ฉันปกติดีน่า นายอย่าเรื่องมาก” “แต่เมื่อกี้เธอยังพูดว่าตกตึกมีแผลเต็มตัว ทั้งที่แค่ถูกรถมอร์’ไซด์เฉี่ยวนิดเดียว” “ก็ฉันหลับลึกจนละเมอว่าตกตึกไง แปลกตรงไหน” คิ้วเข้มค่อยๆ คลาย “อ้อ แล้วไป” ลลนาถอนสายตาจากปรัชญา จมจ่อมอยู่กับความคิดของตน ไม่หรอก ไม่ใช่ บางทีเธออาจฝันไปจริงๆ นั่นแหละ เรื่องเหนือธรรมชาติแบบนั้นไม่น่าเป็นไปได้หรอกมั้ง สงสัยดูซีรีย์ย้อนเวลาเกิดใหม่มากไปหน่อย กระนั้นลลนาก็ยังแอบหวัง หวังว่าตัวเองตายไปแล้วได้ย้อนเวลากลับมาแก้ไขในสิ่งสำคัญที่ตั้งจิตอธิษฐานในใจ อย่างน้อยก็ขอพิสูจน์อีกหน่อยแล้วกัน หญิงสาวหันไปมองประตู แล้วนับเบาๆ “หนึ่ง-สอง-สาม” และกวินก็เปิดประตูเข้ามา จริงด้วย! ลลนาหรี่ตาเพ่งมองผู้ชายผิวขาวตัวเล็กผอมบางใส่แว่นตา บุคลิกสุภาพสมกับเป็นคุณหนูลูกคุณหมอ พลางลำดับเหตุการณ์ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ พอกวินเข้ามา เขาก็ขยับแว่นหนึ่งทีก่อนเดินปรี่มาดึงแขนคนตัวสูงกว่าให้ออกห่างจากเตียงนอน จากนั้นเขาก็จะพูดว่า “คุณปัดไม่น่าไว้ใจ ไปครับ ถอยเลยครับ ห้ามเข้าใกล้แฟนผมครับ” เฮ้ย! ลลนาเบิกตากว้าง เธอเดาได้ตรงเผงอีกแล้ว! ปรัชญาสบถในลำคอคำหนึ่ง หันหลังเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมด้วยสีหน้าเย็นชา แววตาที่มองกวินสลับกับลลนาเหมือนจะฆ่าคนได้ ลลนามองปรัชญาอย่างตกใจนิดๆ หงุดหงิดตลอดแหละคนเนี้ย แต่มาดนิ่งเท่ห์นี่ไม่มีใครเกิน ส่วนกวินน่ะเหรอ พูดเพราะ ครับทุกคำเหมือนปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือเธอเดาถูกหมดว่าเขาจะพูดจะทำอะไร อย่างตอนนี้เขาก็เลือกหันไปงัดข้อกับปรัชญาที่อยู่อีกฝั่งอย่างตั้งใจมาก แทนที่จะหันมาถามไถ่อาการของเธอสักคำ! ลลนามองการกระทำของกวินอย่างจริงจังมากขึ้น ซึ่งต่างจากในฝัน ตอนนั้นเธอที่ไม่เคยถือสาหาความเขา ยิ่งไม่ใส่ใจปรัชญา จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายกลับออกไปตอนไหน “นายไม่ควรขี่รถเร็วในเขตชุมชน ถ้านาเป็นอะไรไป จะรับผิดชอบยังไง? ระวังหน่อยสิ แฟนผมทั้งคนนะครับ” เยี่ยมมาก น่ารักที่สุดเลย นั่นคือความคิดแต่ก่อน แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่... เดิมทีลลนาคิดว่ากวินต้องการทำตัวเป็นแฟนที่ดี ทว่าเธอเริ่มมองออกแล้ว เขาจงใจแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอตามฐานะแฟนที่ดีน่ะใช่ แต่ที่มากกว่านั้นคือ ทำเพื่อต้องการอวดเบ่งข่มปรัชญาต่างหาก ตอนนั้นคิดว่าเขาห่วงเธอมากไปหน่อยก็เลยกล้าเข้าไปต่อว่าปรัชญาอย่างที่ไม่เคยกล้า แต่ตอนนี้เท่าที่เห็น คือกวินน่ะกำลังใช้โอกาสตอนที่ปรัชญานั่งแล้วเขายืน ทำให้ตัวเองดูสูงกว่า มีอำนาจเหนือกว่า และเรื่องที่ต่อว่า ก็สมเหตุสมผลอย่างหาได้ยากมาก ทำเอาปรัชญาน่ะ เงียบกริบไปเลย จังหวะนั้นจู่ๆปรัชญาก็ลุกขึ้นพรวดยืนเต็มความสูง ทำเอากวินที่เตี้ยกว่าต้องถอยหลังถึงสองก้าวอย่างตกใจ เขาเงยหน้ามองสองมือยกขึ้นมากำเป็นหมัด ทำท่าชกมวย แต่เหมือนตั๊กแตนตำข้าวมากกว่า “คุณปัดจะทำอะไรครับ” “จะกลับบ้าน ถอยไป” กวินถอยกรูดอย่างไว หลบซะไกล ลลนาที่มองอยู่ไม่รู้จะสังเวชหรือสงสารกวินดี เธอละสายตาจากกวินหันมองปรัชญา เห็นเขาเองก็มองมา ตาเงี้ยะขวางเชียว สุ้มเสียงเย็นยะเยือกขั้นสุดเหมือนอยากฆ่าศพอำพรางใครสักคนตอนบอกเธอว่า “หายไวๆ อย่าเพิ่งรีบตาย คนที่ควรตายไม่ใช่เธอ” “...!?” หญิงสาวมองตามแผ่นหลังของเขาจนหายออกไปจากประตูห้อง น่ากลัวอยู่นะ เธอสูดลมหายใจลึกยาว ไม่รู้หรอกความหมาย แต่ว่า... ทำไมท่าเดินหันหลังของปรัชญาถึงดูคุ้นตานัก! ทันใดนั้นภาพภิกษุในฝันอันยาวนานก็โผล่ขึ้นมาในห้วงความคิดของลลนาอย่างไม่ได้ตั้งใจ หากปรัชญาโกนผมห่มจีวรนะ ใช่เลย! เฮ้อ... ฟุ้งซ่านใหญ่แล้ว ยัยนาเอ๊ย... จะเป็นไปได้ยังไง นายนั่นอนาคตซุปตาร์ตัวท้อป ระดับดาวค้างฟ้าเลยนะ หลังจากปรัชญาออกไป กวินที่ควรจะอยู่เฝ้ากลับออกไปอีกคน ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องกลับบ้านให้ตรงเวลาห้ามเลท และต้องดื่มนมทานวิตามินก่อนนอนตามสูตรที่แม่สั่งไว้อย่างเข้มงวด เฮ้อ...กวินก็ยังคงเป็นกวิน เป็นลูกที่ดี มีความรับผิดชอบสูงลิบลิ่ว ลลนาจึงนอนโรงพยาบาลคนเดียว เดิมทีเธอก็ไม่รู้สึกอะไรเพราะอยู่คนเดียวชินมากๆ แต่วันนี้กลับฟุ้งซ่านสุดๆ บางทีเรื่องที่คาดเดาต่างๆ นานาว่าจะเกิดขึ้นเมื่อกี้ สุดท้ายก็แค่อาจบังเอิญ ทุกอย่างที่คิดว่าเคยเจอ ทั้งตกตึกอะไรนั่นก็แค่ฝัน ดังนั้นยังคงต้องใจเย็น ค่อยๆ คิด ค่อยๆ พิสูจน์แล้วกัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more