เสียงนกร้องปลุกให้ร่างบอบบางขยับกายเธอลืมตาตื่นในตอนเช้า เหลียวมองคนข้างๆ แต่กลับไม่เห็นเขาแล้ว หญิงสาวจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินลงไปชั้นล่างของคฤหาสน์ ถึงห้องโถงกลางเห็นเพียงสาวใช้ มันเป็นเช่นนี้ทุกวัน เวลาแบบนี้ซาฟคงออกไปทำงานแล้ว เสียงรถจอดเทียบด้านหน้าเรียกความสนใจ เธอมองแขกผู้มาเยือน
ชายชราถือไม้เท้าข้างหนึ่ง โดยมีสาวร่างสมส่วนพยุงเดินมาทำให้ คนที่กำลังมองน้ำตาเอ่อ เร่งก้าวไปหาสองคนด้วยความคิดถึง
“พ่อคะ!” ร้องเรียกแล้วโถมกายเข้าหากอดรัดบิดาไว้แน่น
คนเป็นพ่อยกมือลุบศีรษะแผ่วเบา “เป็นยังไงบ้าง สบายดีนะลูก”
โมนาผละห่างแล้วพยักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ
“ไปนั่งคุยข้างในกันเถอะค่ะ” เธอเดินนำครอบครัวตนเอง ไปยังห้องรับรองแขก
สามคนนั่งลงเพื่อสนทนา ใบหน้าหญิงสาวเปื้อนยิ้มตลอดเวลา นานแค่ไหนแล้วไม่ได้เห็นหน้าครอบครัวแบบนี้
“พ่อกับพี่เวน่ามาทำอะไรกันคะ” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
สอ
