EP.30 #ยานรก
1423 คำ
ผมยืนมองเหตุการณ์เบื้องล่างด้วยความรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเวลาที่เห็นใบหน้าสวยเย็นชานั่นนิ่งเฉยไร้ความรู้สึกทั้ง ๆ ที่ตัวเองกำลังโดนผูกขึงอยู่กับเสาแท้ ๆ แต่กลับไม่มีวี่แววหวาดกลัวเลยสักนิดก็ยิ่งอารมณ์เสีย เหอะ! ผู้หญิงบ้าอะไรวะ! โคตรจะอวดก่งเลย! มันน่าช่วยดีไหมเนี่ย!
ผมสบถกับตัวเองเบา ๆ พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายหาพ่อเพื่อให้ท่านส่งกำลังคนมาช่วย ความจริงผมเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ผมแอบอยู่บนชั้นลอยของโกดังร้างตั้งแต่จินโทนิคเดินเข้ามานั่นแหละ จนกระทั่งพวกนั้นโดนพวกผู้ชายชุดดำเล่นงาน ผมก็แค่ยืนมองเฉย ๆ ไม่ได้ลงไปช่วยเพราะคิดว่าถึงลงไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้นักหรอก พวกนั้นมันขนกันมาเป็นสิบคนแถมยังมีพวกมาเสริมพร้อมอาวุธครบมือ เข้าไปก็มีแต่โดนจับซะเปล่า ๆ สู้ยืนรอให้ตำรวจมาดีกว่า
แหม… จะชมว่าผมโคตรพระเอกเลยใช่ไหมล่ะ!
“ฮัลโหล... พ่อส่งกำลังตำรวจมาที่โกดังร้างตรอกเ**กหน่อย” ผมรีบบอกจุดประสงค์ทันทีที่พ่อกดรับสาย
[แกไปทำอะไรที่นั่น? แล้วจะเอากำลังตำรวจไปทำไมหะ?] พ่อถามกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวหน่อย ๆ ท่านคงกำลังยุ่งอยู่ล่ะสิ
“ผมมาตามสืบคดีให้พ่อนั่นแหละ แต่ถูกพวกไหนไม่รู้ล้อมเต็มไปหมด รีบมานะพ่อ”
พูดจบผมก็กดวางไม่ปล่อยให้พ่อบ่นอะไรอีก แต่ผมเชื่อนะว่ายังไงซะท่านก็ต้องส่งคนมาช่วยผม เสียงเอะอะด้านล่างดังขึ้นมาอีกรอบเรียกสายตาของผมให้ก้มลงมองในทันที และสิ่งที่เห็นก็ทำให้เลือดในกายผมสูบฉีดด้วยความร้อนรน เมื่อเห็นไอ้เวรพวกนั้นมันกำลังใช้เข็มฉีดยาฉีดสารอะไรบางอย่างลงบนแขนของจินโทนิค ยัยนั่นทำหน้าเหยเกพลางกัดผ้าในปากแน่นเพื่อข่มความเจ็บปวด
ไอ้เหี้ยพวกนั้น… คิดจะทำอะไรกับยัยโหดนั่นวะ?!!
สองเท้าของผมรีบก้าวลงบันไดโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกอยากจะปกป้องยัยโหดนั่นมันมาจากไหน… แต่พอเห็นสีหน้าเจ็บปวดของเธอแล้วหัวใจผมแม่งสั่นจนควบคุมไม่อยู่เลยว่ะ!
กูแม่งบ้าไปแล้วแน่ ๆ!!
.
.
.
[บทบรรยาย จินโทนิค]
เจ็บ…
ความรู้สึกแรกที่แล่นเข้ามาคือความเจ็บปวดตรงช่วงข้อมือซ้าย ฉันหลุบตามองข้อมือของตัวเองที่มีร่องรอยจุดเล็ก ๆ สีแดงเข้มปรากฏอยู่ เส้นเลือดรอบ ๆ ข้อมือปูนโปนจนน่ากลัว ไอ้พวกเหี้ยนั่นมันฉีดยาอะไรเข้ามาในร่างกายฉันวะ!!
“เป็นไง? รู้สึกยังไงบ้างล่ะ? ได้ข่าวว่าเธอเก่งนักเก่งหนาจนนายท่านถึงกับสั่งให้พวกฉันใช้ยากับเธอ” ไอ้คนที่ฉีดสารบางอย่างให้ฉันพูดขึ้น มันวางเข็มฉีดยาลงด้านข้างกับซองอะไรบางอย่างสีขาวขุ่น ฉันพยายามปรับสายตาที่เริ่มพร่ามัวลงเรื่อย ๆ ความปวดร้าวช่วงข้อมือค่อย ๆ ลามไปทั่วทั้งแขนภายในเวลาอันรวดเร็ว
“ยาอะไร? มึงฉีดยาเหี้ยอะไรใส่กูวะ?!” แม้ลำคอเริ่มแหบแห้งแต่ก็ยังพยายามฝืนเปล่งเสียงถามออกไป นี่มันคือผลข้างเคียงของยาเวรนั่นใช่ไหม? ทำไมร่างกายฉันสั่นร้อนไปทั่วแถมยังตาพร่าเลือน ลำคอแห้งผาดราวกับกล่องเสียงกำลังถูกทำลาย หากทว่า… สติของฉันยังอยู่ครบ!
“ยานรก… ไม่สิ… ต้องเรียกว่ายาไฮโซต่างหากล่ะ!”
ยาไฮโซ? ยาอะไรวะ?!
“นายท่านฉลาดจริง ๆ ที่สั่งให้ฉันจัดการแกด้วยวิธีนี้ เพราะถ้าเกิดแกหนีรอดจากพวกฉันไปได้ แกก็ไม่มีทางหนีรอดจากพวกตำรวจหรอก!”
พวกมันกำลังพูดบ้าอะไรกัน… ฉันพยายามลืมตาขึ้นมอง แต่เปลือกตากลับหนักอึ้งจนลืมแทบไม่ขึ้น สองขาไร้เรี่ยวแรงที่จะประคองตัวให้ยืนหยัดต่อไปได้ รู้สึกเจ็บแปล๊บช่วงข้อมือทั้งสองข้างที่ถูกปมเชือกบาดผิวเนื้อจากการกดทับของน้ำหนักตัวที่ห้อยโน้มแทบจะล้มอยู่รอมร่อ
ทรมานชะมัด…
“ทรมานใช่ไหม? หึ… ไม่นานหรอก… เดี๋ยวเธอก็รู้สึกดีจนฟินเลยล่ะ”
“ไอ้… เหี้…” ฉันเปล่งเสียงด่าพวกมันแผ่วเบา ตอนนี้ความทรมานในกายเริ่มลดลงแล้วหากทว่าความรู้สึกบางอย่างมันกลับเข้ามาแทนที่จนน่ากลัว! ความร้อนรุ่มไปทั่วร่างกายนี่คืออะไร?!
พลั่ก!
“เฮ้ยอะไรวะ!!”
เสียงต่อสู้ดังขึ้นจากไกล ๆ ส่งผลให้พวกที่ยืนล้อมฉันอยู่รีบหันกลับไปมอง ฉันพยายามหรี่ตาขึ้นมองตามเสียงนั้นเช่นกัน แต่เห็นเพียงเลือนรางเท่านั้น ใครกัน… ใครมาช่วยฉัน? มาตินี่เหรอ? ไม่หรอก… หมอนั่นโดนซ้อมจนสลบไปแล้วนี่… ฉันถกเถียงกับตัวเองในใจแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน รู้สึกว่าการควบคุมทุกส่วนกำลังตีรวนกันไปหมด มันเดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว เดี๋ยวสั่นแปลก ๆ ยานรกนั่นมันคือยาอะไรกันแน่?!
“แฮ่ก…”
มันเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ฉันเผลอวูบไป เหมือนคนตาบอดหูหนวกไปชั่วขณะ เสียงต่อสู้ขาด ๆ หาย ๆ จนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรจนกระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของใครบางคนเป่ารดใบหน้า ใครกัน… คนที่มาช่วยฉันใช่ไหม?
“เธอ… เป็นอะไรวะ? ทำไมสีหน้าเป็นแบบนี้วะเนี่ย!!” สัมผัสอบอุ่นข้างแก้มเรียกความร้อนแผ่กระจายไปทั่วร่างฉันแทบจะในทันที มันคล้ายกับเปลวไฟที่กำลังปะทุอยู่ภายในร่าง ไม่รู้ว่าทำไมถึงเอียงใบหน้าตัวเองเพื่อแนบชิดกับฝ่ามือนั้น… ฉันไม่สามารถบังคับใบหน้าตัวเองให้อยู่นิ่งได้เลย
“ระ…ร้อน” ได้ยินเสียงตัวเองเอ่ยแผ่ว มันน่าแปลกที่ฉันยังมีสติครบถ้วน หากทว่ากับควบคุมตัวเองไม่ได้เลย…
“เวรเอ๊ย! เธอโดนยาปลุกเซ็กส์เหรอวะ?!” น้ำเสียงหงุดหงิดดังก้องไปทั่วขณะเขาพยายามแกะเชือกออกจากข้อมือทั้งสองข้างของฉัน และทันทีที่เป็นอิสระร่างกายของฉันก็ทรุดลงนั่งบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง “เฮ้ยยัยโหด! ถึงกับไม่มีแรงเลยเหรอวะ? แม่งเอ๊ย! ไหวไหมวะเนี่ย!”
รู้สึกถึงอ้อมแขนแกร่งที่ช้อนตัวฉันขึ้นในท่าเจ้าสาว ถ้าเป็นเวลาปกติฉันไม่มีทางปล่อยให้ใครมาอุ้มกันแบบนี้แน่ ๆ! แต่ตอนนี้ร่างกายฉันกลับเบียดเข้าหาแผงอกของเขาแนบแน่นอย่างไร้การควบคุม ฉันพยายามกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่อเรียกสติให้กลับมา แต่มันก็ไม่เป็นผล
“ใคร… นาย… ใคร” พยายามลืมตาขึ้นมองเจ้าของวงแขนแกร่งอีกครั้ง ปลายคางเรียวของเขาอยู่ใกล้ใบหน้าฉันมาก ได้ยินเสียงลมหายใจแรง ๆ กับเสียงหัวใจของเขาที่เต้นอยู่ด้านข้างหูที่ฉันแนบใบหน้าชิด
“เงียบเหอะน่า! เดี๋ยวตำรวจก็มาแล้ว… เดี๋ยวนะ… นี่มันยา…” เสียงของเขาขาดหายไป ฉันเห็นราง ๆ ว่าเขากำลังชูซองบางอย่างขึ้นมาดู มันคือซองที่วางอยู่ข้าง ๆ เข็มฉีดยานรกนั่นไง! “เวรแล้ว… ต้องรีบพาเธอออกไปก่อนตำรวจจะมาแล้ว!!”
“ไป…ไหน?” ฉันถามเลื่อนลอยเมื่อเขาคนนั้นพาฉันเข้ามานั่งภายในรถเรียบร้อยแล้ว เขาไม่ตอบอะไรแล้วดึงเข็มขัดมารัดให้ก่อนจะวิ่งมานั่งฝั่งคนขับ จังหวะนั้นทำให้ฉันเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจน “ซะ…ซีเคร็ท!”
ใช่เขาจริง ๆ ด้วย! คนที่เข้ามาช่วยฉันเอาไว้คือซีเคร็ทอย่างนั้นเหรอ? นี่เขาช่วยฉันอีกแล้ว มันไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญใช่ไหม?!
“นะ…นาย อึก… ตาม… เหรอ” ฉันเกลียดตัวเองตอนนี้ที่สุด! ทุกอย่างมันอยู่เหนือการควบคุมไปหมด ทั้งท่าทาง คำพูด และการกระทำ ฉันไม่สามารถควบคุมมันได้สักอย่างเลย! เป็นเพราะไอ้ยานรกนั่นแท้ ๆ!
“เลิกถามแล้วนอนซะ! เดี๋ยวก็ช็อกยาตายหรอกแม่ง! เวรฉิบ! ไอ้เหี้ยพวกนั้นแม่งชั่วบัดซบ!!”
“ร้อน… ฉัน… อึก”
- ผู้เขียน
