ลูกสะใภ้
1478 คำ
"แล้วเธอคิดว่าพี่ควรจะซื้ออะไรให้ท่านดีล่ะ" ซึ่งเขาตอนนี้ยังคิดไม่ออก
"แม่พี่ชอบอะไรเป็นพิเศษล่ะคะ พี่ก็ซื้ออันนั้นให้ท่านแหละคะ" ไม่ใช่แม่เธอสักหน่อย จะให้เธอรู้ได้ยังไง
"ของที่ท่านชอบ ท่านมีเยอะแล้ว" ถ้าจะเป็นพวกกระเป๋าแบรนด์เนม นาฬิกา สร้อยเพชร ซึ่งพ่อของเขาซื้อให้ไม่เคยขาด
"แล้วอะไรที่แม่พี่ไม่มีล่ะคะ" มันต้องมีสักอย่างแหละที่ท่านยังไม่มีอ่ะ
"ไม่มีอ่ะ มีครบทุกอย่างแล้ว" ถ้าเป็นของใช้หรือเครื่องประดับ ทุกอย่างท่านมีหมดแล้ว แบบครบเซ็ตเลย
"เห้อ! หนูชักจะจนมุมกับของขวัญแม่พี่แล้วนะคะ" อะไรก็มีหมดทุกอย่างเลย คนคิดหาของขวัญเป็นอันท้อนะ ซึ่งลูกชายของเขาไม่ได้เป็นคนคิดนี่สิ แต่เป็นเธอแทน
"แล้วตอนนี้แม่พี่อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมคะ" ต้องมีสักอย่างที่ท่านอยากได้มั้งล่ะวะ
"ก็คงจะเป็น... ลูกสะใภ้ มั้ง" หึ!
"ห้ะ!! งั้นพี่ก็หาแฟนไปฝากท่านสิคะ แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง" รู้อยู่แล้วก็แค่หาไปฝากท่าน แค่นี้พี่ดิวก็ทำไม่ได้เลยหรอ
"พี่ไม่มีแฟน" มีแต่เธอ
"หาสิคะ หาน่ะ รู้จักไหม" ไม่รู้จักหา แล้วชาตินี้จะมีไหมล่ะคะคุณพี่
"งั้นเธอก็มาเป็นลูกสะใภ้ให้แม่พี่สิ ตอนนี้พี่ก็มีแค่เธอคนเดียวนี่แหละ" เพราะผู้หญิงคนอื่นเขาก็ไม่เคยยุ่งด้วยเลย ยุ่งแต่กับยัยเด็กดื้อคนนี้นี่แหละ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมผมถึงได้ชอบเธอ ทั้งที่ทั้งดื้อทั้งซนทั้งแสบซะขนาดนี้
"อะ..อะไรอ่ะ ทำไมหนูต้องไปเป็นลูกสะใภ้ให้แม่พี่ด้วยล่ะ หนูกับพี่เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" ทำไมฉันรู้สึกเขินๆวะ งื้อออ แก้มฉันต้องเริ่มแดงแล้วแน่ๆเลย
"หึ! แล้วอยากจะเป็นไหมล่ะ พี่เป็นให้ก็ได้นะ" ถ้าเธอยอมตอบตกลงอ่ะนะ เขาก็พร้อมที่จะมัดมือชกเธอ
"บ้า! พี่ดิวพูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ พี่ดิวก็ขับรถไปได้แล้วค่ะ มัวแต่มานั่งคุยกันอยู่แบบนี้แล้วเราจะไปถึงห้างกันเมื่อไหร่ล่ะคะ" งื้ออ ทำไมฉันรู้สึกอยากหายตัวออกไปจากรถคันนี้จัง ตอนนี้แก้มฉันแดงไปถึงไหนแล้วเนี่ย
"หึ! โอเคร พี่ขับรถก่อนก็ได้" ก่อนที่ดิวจะเริ่มสตาร์ทรถแล้วขับรถมุ่งหน้าไปที่ห้างที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมาก โดยมีแอมเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ ซึ่งดิวก็แอบหันมามองหน้าน้องเป็นระยะๆ เพราะเขารู้ว่าน้องน่าจะเขินเขาอยู่
"ทำไมพี่รู้สึกว่าแก้มเธอแดงๆไม่หายล่ะยัยเด็กดื้อ เป็นอะไรรึป่าว หื้มม" เห็นแก้มน้องแดงแล้วก็รู้สึกหมั่นไส้ ดูสิว่ายัยเด็กดื้อจะตอบยังไง
"หนู.. หนูคงร้อนน่ะคะ ไม่มีอะไรหรอก" ร้อนก็บ้าแล้วแอร์ออกจะเย็นเจี๊ยบซะขนาดนี้ ยัยแอมเอ้ย! เห้อ เหตุผลบ้าบออะไรของเธอเนี่ย อีตาพี่ดิวนี่ก็ชอบจี้ให้เธอจนมุมตลอดเลย หึยย
"งั้นพี่เร่งแอร์ให้อีกหน่อยเนาะ จะได้หายร้อนเร็วๆขึ้น" อยากร้อนงั้นหรอ หึ! เดี๋ยวพี่จัดให้ยัยเด็กดื้อ แบบนี้น่าจะแกล้งให้เข็ด ก่อนที่ผมจะเตรียมเร่งแอร์ให้เธอจริงๆ
"ไม่ต้องค่ะ!! หนูว่ามันน่าจะดีขึ้นแล้วนะคะ น่าจะเริ่มหายแดงได้แล้วค่ะ" เร่งแรงกว่านี้เธอก็หนาวเป็นหมีขั้วโลกใต้กันพอดีน่ะสิ แค่นี้ก็ขนลุกตั้งไปทั้งตัวแล้ว
"หายเร็วจังเลยนะ พี่ก็คิดว่าจะเป็นนานกว่านี้ซะอีก หึ!" ว่าจะแกล้งสักหน่อยเถอะ หมั่นไส้! เฉไฉเก่งดีนัก
"จิ๊! หายเร็วก็ดีแล้วนี่คะ พี่จะสนใจทำไม" แค่เธอแก้มแดงเอง มันไปหนักหัวพี่ดิวรึยังไงล่ะ
"สนสิ ก็เธอเป็นน้องรหัสพี่ พี่ก็ต้องสนใจเธออยู่แล้ว" จะไม่ให้ผมไปสนใจเธอ แล้วจะให้ผมไปสนใจใครได้อีกล่ะ
"งั้นก็ได้ค่ะ แล้วนี่ใกล้ถึงแล้วใช่ไหมคะ เราจะได้รีบไปซื้อของกันสักที" นั่นสินะ เธอก็เป็นได้แค่น้องรหัสของพี่เขา จะเป็นอะไรได้มากกว่านี้อีกล่ะ ก่อนที่เธอจะรีบสลัดความคิดอย่างอื่นทิ้งไป แล้วหันกลับมาโฟกัสกับสิ่งที่จะทำดีกว่า
"อืม ใกล้แล้ว แค่เลี้ยวซ้ายข้างหน้าก็ถึงแล้ว" ก่อนที่ผมจะหักเลี้ยวรถเข้าไปในห้างและพายัยเด็กดื้อลงไปซื้อของ
"เราจะซื้ออะไรกันดีคะ หนูชักจะคิดอะไรไม่ออกแล้วสิ" เพราะเสนออะไรพี่ดิวไป พี่ดิวก็ปัดความคิดของเธอทิ้งหมดเลย
"พี่ก็ยังไม่รู้ เราเดินดูกันไปก่อนเถอะ" เขาที่ตอนนี้ก็ยังไม่เห็นอะไรจะดูน่าสนใจเลย
"ก็ได้ค่ะ" เดินก่อนก็ได้ เดินไปเรื่อยๆก็ไม่ได้เสียหายอะไร
"แล้วนี่เธอกินอะไรมาแล้วบ้างรึยังตั้งแต่เช้า เราไปกินข้าวกันก่อนไหม" ตอนนี้เวลาก็เดินไปเกือบ 9 โมงแล้วสิ ไม่รู้ยัยเด็กดื้อแถวนี้จะหิวไหม
"ยังเลยค่ะ หนูตื่นขึ้นมาก็เตรียมตัวลงมาหาพี่เลย เพราะกะเวลาไว้ 8 โมงเป้ะๆ" ไม่มีขาดไม่มีเกินสักวินาทีเดียว
"นี่เธอไม่คิดจะกะเวลาทำอะไรอย่างอื่นบ้างเลยหรอยัยเด็กดื้อ เธอนี่มันจริงๆเลยนะ" ชอบทำตัวแบบนี้ตลอดเลยนะยัยเด็กดื้อนี่หนิ
"เอ้า! แล้วนี่หนูผิดอะไรอ่ะ หนูก็แค่ไม่ได้กินข้าว แต่ก็ไม่ได้ผิดนัดพี่สักหน่อยหนิ" เธอไม่เห็นว่าเธอจะทำผิดอะไร แล้วพี่ดิวจะมาหงุดหงิดใส่เธอทำไมอ่ะ
"เถียงไม่ตกฟากจริงๆนะยัยเด็กดื้อ ไป! ไปกินข้าวกันได้แล้ว" ก่อนที่ดิวจะลากคอน้องเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล
"โอ้ยๆ ลากคอกันมาได้ หนูก็เดินมาเองได้หรอกหน่า ลากแบบนี้เดี๋ยวหนูก็คอหักตายกันพอดี" ลากคอกันมาได้นะ เห้อ!
"เธอไม่เป็นอะไรไปง่ายๆหรอกหน่ายัยเด็กดื้อ มา! อยากกินอะไรก็สั่งเอา เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" เด็กดื้อแบบเธอตายง่ายขนาดนั้นก็เกินไปแล้ว
"ก็ต้องอย่างงั้นอยู่แล้วสิคะ ใครว่าหนูจะยอมจ่ายล่ะ" พี่เป็นคนพาเธอมาก็จ่ายเองสิ
"อืม เอาที่เธอสบายใจเลย" เถียงไม่ตกฟาก เถียงได้แทบทุกประโยคจริงๆ แบบนี้คงตายยากจริงๆนั่นแหละ
"ขอบคุณค่ะ งั้นหนูสั่งแล้วนะคะ เจ้ามือก็อย่างบ่นก็แล้วกัน" เธอจะสั่งกินให้อิ่มหนำสำราญเลย
"อืม เธอสั่งเถอะ" อยากจะสั่งอะไรก็สั่ง ผมมีปัญญาจ่าย
"พี่คะ! สั่งอาหารหน่อยค่ะ" ก่อนที่เธอจะเรียกพนักงานที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมามารับออเดอร์จากเธอ
"ครับ" ก่อนที่พนักงานจะรีบส่งหนังสือออเดอร์ให้ลูกค้าดู ส่วนแอมที่ได้รับมาก็รีบเปิดดูในทันทีว่ามีเมนูอะไรน่ากินบ้าง
"พี่ค่ะเอาอันนี้ อันนี้ อันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ค่ะ พร้อมข้าวเปล่า 1 โถ น้ำเปล่า 2 ขวดค่ะ" แอมที่เห็นเมนูอาหารที่น่ากิน ก็รีบชี้นิ้วสั่งไปในทันที และไม่ได้ดูราคาอาหารเลยสักนิดเดียว เพราะเธอไม่ได้เป็นคนจ่ายเอง
"ได้ครับ คุณลูกค้ารอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมเอาอาหารมาเสิร์ฟให้ครับ" ก่อนที่พนักงานจะรีบเดินไปดำเนินการกับออเดอร์ที่ได้รับจากลูกค้ามาในทันที
"ขอบคุณค่ะ" เธอที่สั่งอาหารเสร็จแล้วก็หันมายิ้มแป้นในทันที เพราะเธอกำลังจะได้กินอาหารที่อร่อย
"สั่งเยอะขนาดนั้นกินหมดหรอห้ะยัยเด็กดื้อ" สั่งซะคิดว่ากินกันสักสิบคน
"หมดสิคะ ระดับหนูแล้ว แต่ถ้าไม่หมดจริงๆหนูก็จะห่อกลับหอค่ะ" เธอไม่ปล่อยให้อาหารดีๆเสียทิ้งเปล่าๆหรอก
"ตามใจเธอเลยยัยตะกละ" แล้วแต่เธอจะทำเลยก็แล้วกัน เห้อ!
- ผู้เขียน
