ลมทะเลยามค่ำคืนยังพัดเย็นสบาย แต่ญาดาก็แอบเหลือบมองนาฬิกา
เธอสูดลมหายใจลึกก่อนเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“ดึกแล้วนะคะ… เรากลับกรุงเทพกันเถอะ”
เวหามองเธอครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าเรียบง่าย
รถหรูแล่นออกจากชายหาด สู่ถนนสายยาวมุ่งหน้ากลับเมืองกรุง
เพียงไม่นาน ญาดาที่นั่งพิงเบาะข้างคนขับก็ค่อย ๆ พ่ายแพ้ต่อความเหนื่อยล้า
เปลือกตาปิดลง ร่างเล็กเอนมาซบไหล่กว้างอย่างไม่รู้ตัว
เวหามองภาพนั้นผ่านหางตา ริมฝีปากกระตุกยิ้มบาง
ในความเงียบสงบของรถ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์กับลมหายใจอ่อนโยนของหญิงสาวที่ทำให้หัวใจเขาอบอุ่นอย่างประหลาด
เมื่อรถถึง LUNA TOWER เวหาจอดนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือสะกิดเบา ๆ
ญาดากะพริบตาตื่นขึ้น เสียงงัวเงียยังติดอยู่ในลำคอ
“ถึงแล้วเหรอคะ… ทำไมไม่ไปส่งฉันที่คอนโดล่ะ”
เธอพูดพลางขยี้ตาอย่างน่าเอ็นดู
เวหาหันมามองตรง ๆ ดวงตาคมวาวใต้แสงไฟของตึกสูง
“เพราะคืนนี้…ฉันอยากให้เธออยู่ที่นี่กับฉัน
