Dinner for One ค่ำคืนที่ไม่มีใครลืมได้

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนอย่างมั่นคง ทุกเช้า เวลาเดิม ญาดาจะเดินเข้ามาในอาคารสำนักงานใหญ่ของเวสท์เทิร์นโฮลดิ้งส์ ด้วยท่วงท่าที่ใครก็ต้องหันมอง เธอไม่ได้สวยที่สุดในตึกนี้ แต่มีบางอย่างในแววตา ท่าทาง และจังหวะเดิน ที่ทำให้เธอดูเหมือน “เจ้าของเวลา” ทุกครั้งที่ผ่าน สูทเข้ารูปสีเบจอ่อนแนบเนื้อพอดี ผิวขาวจัดที่ไม่ได้แต่งเติมจนเกินงาม เส้นผมยาวถูกรวบขึ้นเป็นมวยต่ำ เรียบสะอาดไร้ที่ติ เธอไม่ใช่แค่ “เลขา” ของประธานบริษัท แต่เป็นหนึ่งในคนไม่กี่คน...ที่ทุกแผน ทุกคำสั่ง ทุกการเงินระดับพันล้าน ต้องผ่านสายตาเธอก่อนเสมอ ญาดาวางกระเป๋าหนังแท้ลงข้างโต๊ะทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์ ปรับเก้าอี้ แล้วหยิบแฟ้มประชุมขึ้นมาวางตรงหน้า ทุกอย่างเหมือนเดิม…จนกระทั่งสายตาเธอเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง แจกันทรงสูง...ตั้งอยู่เงียบ ๆ บนมุมโต๊ะ ภายในมีเพียงดอกกุหลาบสีแดงเข้มหนึ่งดอก กลีบบางแต่แน่นราวกับถูกเลือกมาอย่างพิถีพิถัน เธอขมวดคิ้ว ใครเอามาวางไว้? ไม่มีชื่อ ไม่มีการ์ด ไม่มีแม้แต่ข้อความใด ๆ ญาดาหยิบกลีบดอกไม้ขึ้นมาสัมผัสเบา ๆ กลิ่นหอมไม่คุ้นเคย...แต่กลับทำให้ใจเธอสะท้านวูบประหลาด "คุณญาดาคะ อีเมลด่วนเข้ามาค่ะ" เสียงเด็กฝึกงานหน้าห้องแจ้งผ่านอินเตอร์คอม เธอกดเปิดเมลทันที และในบรรดาเอกสารนับสิบที่ลิสต์เรียงอยู่บนจอ... มีอีเมลหนึ่งที่ไม่มีชื่อผู้ส่งไม่มีหัวเรื่องไม่มีเนื้อความ มีเพียงไฟล์แนบชื่อว่า: Dinner_for_One.pdf ญาดามองชื่อไฟล์นั้นครู่หนึ่ง “Dinner_for_One.pdf” เธอวางเมาส์ลงอย่างไม่ใส่ใจนัก มันอาจเป็นอีเมลสแปมจากระบบ หรืออะไรก็ตามที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับชีวิตจริงของเธอ และในโลกของเธอ ชีวิตจริงตอนนี้ ไม่มีที่ว่างให้เรื่องแปลก ๆ แบบนั้น หญิงสาวหันกลับมาจับแฟ้มประชุม เลื่อนเอกสารออกจากถาด ลากปากกาไฮไลต์อย่างตั้งใจ มือยังทำงานอย่างคล่องแคล่วแต่ในใจ…กลับอื้ออึง เธอไม่อยากยอมรับ ว่าเสียงในหัวของตัวเองกำลังตะโกนดังกว่าเสียงเครื่องปรินต์ในห้อง “จะทำได้นานแค่ไหน?” “ค่ารักษาแม่ล่ะ?” “เงินเดือนเลขาจะพอเหรอ?” “หรือควรลาออกไปหาอะไรที่ได้เงินด่วน?” ญาดาหลับตาลงช้า ๆ หายใจเข้าเต็มปอด พยายามกดความคิดทั้งหมดลงให้เหลือเพียง "ปัจจุบัน" เธอคือเลขาของบริษัทระดับประเทศ เธอต้องอยู่ในเกมนี้ต่อไป แม้เกมนั้น...จะกัดกินเธอจากข้างในก็ตาม "คุณญาดา มีสายจากแผนกการเงินค่ะ" เสียงแจ้งเตือนจากหน้าห้องดังขึ้นอีกครั้งเธอลืมตา หันกลับไปยกหูโทรศัพท์ รอยยิ้มสุภาพและน้ำเสียงมั่นใจถูกดึงกลับมาเหมือนสวมหน้ากาก “สวัสดีค่ะ ญาดาพูดค่ะ” ญาดากดวางสาย แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ แหงนหน้ามองเพดานที่มีไฟดาวน์ไลต์เรียงแถวอย่างประณีต ในสายตาคนอื่น เธอคือเลขาที่เพียบพร้อม แต่งตัวเรียบร้อย เอกสารไม่เคยผิดพลาด เดินในจังหวะที่พอดี พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีใครตำหนิได้ ...เหมือนเครื่องจักรที่ไม่มีสิทธิ์เหนื่อย แต่ความจริงคือเธอเหนื่อยแทบขาดใจ ไม่ใช่เพราะงาน แต่เพราะโลกทั้งใบของเธอ...กำลังเอียง ค่าใช้จ่ายจากโรงพยาบาลของแม่ยังค้าง ญาติที่เคยช่วยเหลือก็เริ่มห่าง เธอแบกทุกอย่างไว้บนไหล่ข้างเดียว และไม่มีใครรู้เลย ว่าเลขาคนนี้...แทบไม่เหลือเงินติดบัญชีแล้ว แต่ญาดาก็ยังแต่งหน้า ยังใส่น้ำหอมกลิ่นเดิม ยังใส่ส้นสูงสี่นิ้ว และยังยิ้มให้คนในลิฟต์ เหมือนที่ทำทุกวัน เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่บอกใครว่าเหนื่อย เพราะเคยบอกแล้ว…แต่ไม่มีใครหยุดเพื่อฟัง เสียง “ติ๊ง” จากลิฟต์ดังขึ้น ประตูเปิดออก และชายในชุดสูทสีดำสนิทก็เดินออกมาอย่างเงียบเชียบ ญาดาเหลือบมองผ่านกระจก ไม่เห็นหน้าเขาชัด…แต่เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนในตึก และบางอย่างในใจ…สะกิดแผ่ว ๆ ก่อนจะเงียบหายไป ญาดายังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวเดิม มือเรียวขยับคลิกเอกสารอย่างเชี่ยวชาญ หน้าจอแสดงตารางประชุม รายชื่อหุ้นส่วน และอีเมลสำคัญมากมาย แต่เธอไม่ได้เห็นอะไรเลย... แค่ภาพหลังของชายในชุดสูทดำ กับแผ่นหลังที่ก้าวออกจากลิฟต์ไปเมื่อสิบนาทีก่อน ยังคงติดค้างอยู่ในหัวเธอไม่จาง เขาเดินนิ่ง...ไร้เสียงเหมือนเงา เหมือนลมหายใจที่ไร้ตัวตน ...แต่กลับกวนกระแสในใจเธอได้มากเกินไป "เขาคือใคร?" "ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย" "ไม่ใช่พนักงาน ไม่ใช่ลูกค้า...แต่เขาเดินออกมาจากลิฟต์ส่วนตัว?" ญาดาขมวดคิ้ว ในฐานะเลขาส่วนตัวของซีอีโอ เธอควรรู้ทุกชื่อ ทุกหน้าคนที่เข้าตึกนี้ แต่ผู้ชายคนนั้น...ไม่มีอยู่ในรายชื่อประชุม ไม่มีบัตรผู้มาเยือน ไม่มีแม้แต่เหตุผลจะอยู่บนชั้นเดียวกับผู้บริหารระดับสูง มือที่วางอยู่บนเมาส์เย็นลงใจเธอไม่ได้หวาดกลัว แต่มันมีบางอย่างลึกลับ...คล้ายสัญชาตญาณ คล้ายการ "เตือน" เสียงนาฬิกาบนผนังเดินไปข้างหน้า ญาดาสะบัดความคิด กลับมามองแฟ้มประชุมตรงหน้าอีกครั้ง แต่ดอกกุหลาบที่วางอยู่มุมโต๊ะ ...ยังคงส่งกลิ่นหอมลึก และเตือนเธอเงียบ ๆ ว่า วันนี้ไม่ใช่วันธรรมดา แม้แววตาจะยังติดค้างกับภาพจากลิฟต์ แต่ญาดาก็กลับมาทำงานด้วยความคล่องแคลวอย่างที่เธอเคยเป็น มือเรียวพิมพ์เอกสารอย่างมั่นคง สไลด์บนหน้าจอถูกจัดเรียงใหม่ในเวลาไม่ถึงสิบนาที เสียงคลิกจากเมาส์ และจังหวะกดปากกาลงบนแฟ้ม ลื่นไหล สม่ำเสมอ ราวกับการเต้นของนักบัลเลต์บนเวทีเงียบ เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า...สายตาหลายคู่กำลังมองเธอจากอีกฟากของห้อง โดยไม่มีใครกล้าขยับเข้าไปใกล้ เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งเงยหน้าจากหน้าจอแวบหนึ่ง เธอเห็นญาดายกแก้วน้ำขึ้นจิบ สายตายังอ่านบรรทัดในจอไม่ขาดตอน เส้นผมที่ถูกรวบไว้เรียบร้อยนั้นแนบลงข้างแก้มขาวจัด และแสงแดดยามบ่ายที่ตกลงมากระทบแนวกรอบหน้า… ทำให้เธอดูราวกับเป็นใครคนหนึ่งในภาพยนตร์ที่ไม่มีใครเข้าถึงได้ง่าย ๆ “สวยขนาดนี้ เก่งขนาดนี้ แล้วทำไมถึงยังไม่มีใครกล้าจีบนะ...” เสียงกระซิบเบา ๆ ดังจากโต๊ะข้าง ๆ “เขาไม่กล้า หรือเธอไม่เปิดช่องให้กันแน่?” ญาดาได้ยินแต่เธอแค่ยิ้มบาง ๆ ไม่ปฏิเสธ ไม่ยืนยัน และไม่หันไปตอบโต้ เธอชินกับการเป็นคนที่ถูกพูดถึงแต่ไม่ได้อยู่ในบทสนทนา เธอไม่ใช่คนหยิ่งแค่เลือกแล้ว...ว่าจะใช้ความเงียบเป็นเกราะที่ดีที่สุด เธอก้มหน้าลงอีกครั้งพิมพ์จบแผนการตลาด แล้วเลื่อนสายตาไปที่รายชื่อประชุม เวหา...ชื่อที่ไม่เคยมีอยู่ในระบบแต่ในใจเธอ ...เริ่มรู้สึกว่ากำลังมีใครบางคน “เดินเข้ามาเงียบ ๆ” แม้จะไม่อยู่ในลิสต์ใด ๆ ก็ตาม