ความเงียบ…
นั่นคือสิ่งที่ญาดารับรู้ทันทีเมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมาในเช้าวันที่ลางาน
ไม่มีเสียงโทรศัพท์จากแม่
ไม่มีเสียงถามว่า “กินข้าวรึยังลูก”
ไม่มีแม้แต่เสียงถอนหายใจที่เธอเคยบ่นว่ารำคาญ…แต่ตอนนี้เธอแค่อยากได้ยินมันอีกสักครั้ง
เธอลุกจากเตียงช้า ๆ ดวงตาแห้งผากจากการร้องไห้จนไม่มีน้ำตาหลงเหลือ
ข้างกายมีเพียงหมอนข้างที่เวหาเอามาวางไว้แทนตัว เพราะเขาต้องออกไปทำธุระแต่เช้า
...แต่ยังไม่ลืมทิ้งโน้ตไว้บนโต๊ะหัวเตียง
“อาหารเช้าอยู่ในตู้ ผมจะกลับมาก่อนเที่ยง
ถ้าคุณอยากพูดถึงแม่…ผมจะฟัง”
เวหา
ญาดาหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมากอดไว้แนบอก หยาดน้ำใสเริ่มเอ่อคลออีกครั้ง
เธอเดินไปเปิดม่าน รับแสงแดดอ่อนจากขอบฟ้า แต่ในอกกลับรู้สึกมืดหม่น
“แม่คะ… ถ้าหนูเข้มแข็งไม่พอ จะขออ่อนแอกับใครได้บ้าง”
เสียงแผ่วเบาที่ไม่มีใครได้ยินนอกจากเธอเอง
เธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้น อยู่กับความคิดถึงที่กัดกินใจ…
แต่ครั้งนี้ เธอไ
