ตอนที่ 3 เมื่อมือคลิกไปที่ความลับ
1434 คำ
แสงไฟหัวเตียงสีวอร์มอ่อน
เปล่งแสงรอบห้องพักเล็ก ๆ ที่เงียบจนได้ยินเสียงแอร์ชัดเจน
ญาดานอนตะแคงอยู่บนเตียงมือถือวางแนบหน้าอก แต่เธอยังไม่ได้หลับ
กลิ่นกุหลาบอ่อน ๆ จากแจกันดอกเดียวที่เธอเผลอเอากลับมาด้วยโดยไม่รู้ตัว
ลอยแตะจมูกบางเบาทำให้ความคิดในหัวไม่อาจหยุดนิ่งได้เลย
“Dinner_for_One.pdf…”
ชื่อไฟล์นั่นวนอยู่ในหัวเธอไม่หยุดเหมือนมนต์สะกดเงียบ ๆ ที่ค่อย ๆ ซึมเข้ามาโดยที่เธอไม่รู้ตัว
เธอลุกขึ้นช้า ๆหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาเสียงเปิดเครื่องดังแผ่วเบาในห้องที่ไม่มีใครนอกจากเธอ
นิ้วเรียวยื่นไปเลื่อนเมาส์ไปหยุดที่ชื่อไฟล์นั้นหัวใจเต้นแรงกว่าเหตุผลที่เธอพยายามใช้ห้ามตัวเองไว้
คลิกไฟล์เปิดขึ้นด้วยความเงียบแต่ภาพที่ปรากฏ…กลับราวกับส่งเสียงก้องในใจเธอ
“คุณได้รับคำเชิญเข้าร่วม Dinner for One”
วันเวลา: คืนนี้ เวลา 20:00 น.
สถานที่: ชั้นบนสุด อาคาร LUNA TOWER
ชุดที่คุณใส่ไปทำงาน จะเพียงพอแล้ว
ไม่ต้องพกโทรศัพท์
ไม่ต้องพาใครไป
และที่สำคัญ ห้ามถามว่าเขาเป็นใคร
ขนแขนเธอลุกวาบไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะรู้สึกว่า…นี่ไม่ใช่แค่เรื่องเล่น ๆ
ไม่มีชื่อผู้ส่งไม่มีปุ่มยืนยัน
แต่กลับมี QR code หนึ่งอัน…ที่พอเอากล้องมือถือส่อง
จะพาเธอไปยัง “จุดนัดพบ”ญาดาวางมือบนแล็ปท็อป
ใจเต้นแรงเหมือนเพิ่งวิ่งกลับจากลานจอดรถเธอกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ แล้วพึมพำ
“ใครกัน...เล่นอะไร?”
เธอไม่รู้ว่า “คำตอบ” นั้น...กำลังเฝ้ามองอยู่ในห้องอีกฟากของเมือง
และรอให้เธอก้าวขาออกจากประตู
ในฐานะ “แขกคนพิเศษ” ที่ไม่มีสิทธิ์ถอนตัวอีกต่อไป
ญาดาจ้องหน้าจออยู่นานข้อความในไฟล์นั้นเรียบง่าย แต่กลับเหมือนตีกรอบเงียบ ๆ ให้เธอ
ไม่มีคำอธิบายไม่มีชื่อไม่มีแม้แต่เหตุผลว่าจะไปเพื่ออะไร
...แล้วทำไมเธอถึงยังไม่ปิดมัน?ใจของเธอรู้ดีว่าเรื่องนี้ "ผิดปกติ"
แต่ลึกลงไปอีกชั้นหนึ่ง มันก็แฝงความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะบรรยาย
เหมือนถูก "เลือก" เหมือนมีใครมองเห็นในวันที่เธอคิดว่าไม่มีใครเห็น
และที่สำคัญมันเกิดขึ้นในวันที่เธอรู้สึก... อ่อนล้ากว่าทุกวัน
ญาดาหลับตา สูดหายใจเข้าแล้วเปิดมันอีกครั้ง
สายตาจ้องที่คำว่า “Dinner for One” นิ่ง ๆ
ก่อนจะกดปิดฝาแล็ปท็อปโดยยังไม่ตอบรับอะไรทั้งสิ้น
“บ้าไปแล้วแน่ ๆ...”
เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง
“จะไปทำไม...ไปเพื่ออะไร...แล้วใครส่งมา?”
เธอลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่าง มองลงไปยังเมืองที่ยังสว่างไสวในยามค่ำคืน
ตึก LUNA TOWER ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลนัก
แค่คิดว่าจะต้องขึ้นไปชั้นบนสุดของตึกนั่นเพียงลำพัง…
หัวใจเธอก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัวญาดาเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงม้วนผ้าห่มขึ้นคลุมถึงอก
แต่ไม่ว่าเธอจะพลิกตัวไปกี่ครั้งก็ไม่มีท่วงท่าท่าไหนที่ทำให้เธอหลับลงได้เลย
เธอไม่รู้ว่าควรกลัว...หรือควรอยากรู้และเธอยิ่งไม่รู้ว่า...ใครกันแน่ที่รู้จักเธอดีกว่าที่เธอรู้จักตัวเอง
ห้องทำงานส่วนตัวของเวหายังคงมืดเงียบ นาฬิกาเรือนคลาสสิกบนผนังเดินไปแตะเวลา 19:03 น.
ในขณะที่เมืองทั้งเมืองกำลังค่อย ๆ เปลี่ยนสีจากฟ้าเป็นเทาเวหานั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้ตัวเดิม
จอคอมพิวเตอร์ด้านข้างแสดงข้อมูลสั้น ๆแค่ตัวอักษรเพียงไม่กี่คำ
"ยังไม่เปิด QR Code"
ริมฝีปากเขายกยิ้มเพียงเล็กน้อยไม่ใช่ยิ้มเย้ยหยัน...แต่เป็นยิ้มของคนที่รู้ผลลัพธ์ แม้เกมยังไม่เริ่ม
“ดื้อ…”
เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆแววตาไม่ผิดหวัง...กลับยิ่งพึงใจเขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้
ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเป็นจังหวะไม่มีคำสั่งใหม่ไม่มีแผนสำรองเพราะทุกอย่าง...เขา วางไว้หมดแล้ว
เขาไม่สนใจว่าเธอจะเปิด QR Code ตอนนี้ หรืออีก 10 นาที
เพราะเขารู้ดีว่า มนุษย์จะต่อต้านสิ่งที่ดึงดูดใจไม่ได้ตลอดไป
ภาพจากกล้องวงจรปิดในอาคารของญาดาปรากฏบนจอด้านข้างอีกฝั่ง
เวหามองเธอนอนนิ่งในห้อง ม้วนตัวในผ้าห่ม
เธอไม่รู้เลยว่าแสงจากหน้าต่างที่ส่องเข้าไปในห้องพัก…
เป็นเพราะเขาตั้งระบบ “ไฟส่องเฉพาะจุด” ให้เธอมองเห็น LUNA TOWER ได้ชัดเจนที่สุดจากเตียงนอน
เขาหยิบไวน์ขึ้นจิบเสียงแก้วกระทบริมฝีปากเงียบงัน
“ไม่เป็นไร...ญาดา”
“ฉันไม่ได้เร่งเธอ...”
“แค่รอให้เธอ...หิวพอจะกล้ากินโต๊ะนี้เอง”
มือเขายกนาฬิกาขึ้นมาดูเหลืออีกไม่ถึงชั่วโมง
และแสงในห้องดินเนอร์บนชั้นสูงสุด...ก็เริ่มปรับเป็นโหมด “รอแขก”
เสียงนาฬิกาเดินเงียบ ๆ ในห้องญาดายังไม่หลับเธอพลิกตัวอีกครั้ง หยิบแล็ปท็อปขึ้นมา
หน้าจอสว่างขึ้นอีกหนชื่อไฟล์ที่เธอยังไม่ลบ ยังคงอยู่ตรงนั้น...
Dinner_for_One.pdf
เธอเปิดมันอีกครั้งครั้งนี้เธอจ้อง QR Code นานขึ้น
เหมือนอยากรู้ว่า ถ้าแค่ "ลอง"...มันจะพาไปไหน
“ลองดูแค่นั้น...”
“ไม่ได้แปลว่าจะไป...”
“แค่ลอง”
เธอหยิบมือถือขึ้นมาเปิดกล้องและยื่นมันเข้าไปใกล้ QR Code อย่างช้า ๆ
...ติ๊ง หน้าจอปรากฏลิงก์อัตโนมัติพร้อมข้อความเพียงบรรทัดเดียว
“ขอบคุณที่ตอบรับ”
ญาดาชะงักหัวใจเต้นแรงอย่างประหลาด
“อะไรนะ...ฉันแค่สแกน ยังไม่ได้กดยืนยันอะไรเลย”แต่หน้าจอกลับเปลี่ยนไป
เป็นแผนที่ที่ชี้ไปยัง "LUNA TOWER"
พร้อมบอกพิกัด “ทางเข้าเฉพาะ”และรหัสลับ 6 หลัก...ที่เธอไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน
เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่นรู้สึกเหมือนโดนดึงเข้าไปในบางอย่าง
ทั้งที่เธอ “ยังไม่ได้ตัดสินใจ”...แต่ระบบกลับ ตัดสินใจแทนเธอแล้ว
ญาดาวางมือถือไว้บนเตียงหลับตาลงอย่างหนักหน่วง
แต่ภาพแผนที่กับคำว่า "ขอบคุณที่ตอบรับ" ยังคงติดอยู่ในหัวอย่างไม่มีทางลบ
เธอไม่รู้เลยว่าอีกฟากหนึ่งของเมือง
ชายคนหนึ่ง...เพิ่งยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอีกครั้ง
และแววตาของเขา เยือกเย็นอย่างพึงใจ
ญาดายังคงนั่งพิงหัวเตียง
แสงจากหน้าจอมือถือที่เพิ่งปิดไปยังคงติดอยู่ในดวงตา
QR Code
คำว่า “ขอบคุณที่ตอบรับ”
และแผนที่ที่ชี้ทางไปยังจุดหมายที่เธอไม่รู้จักใครเลย
เธอก้มหน้าซุกลงกับเข่าตัวเอง
ความรู้สึกทั้งหมดปะทะกันวุ่นวาย
"มันอาจอันตราย"
"แต่มันก็อาจเป็นโอกาสที่ไม่เคยมีอีกแล้ว"
เธอคิดวนก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ
แล้วปล่อยร่างลงบนเตียง เหมือนยอมแพ้ให้กับความงุนงงของตัวเองชั่วครู่
แสงไฟหัวเตียงยังเปิดอยู่เสียงแอร์ยังคงหมุนวนไปตามจังหวะคงที่
และในห้องที่ไม่มีใคร…ญาดาหลับตาลงไม่ได้ตัดสินใจไม่ได้ลบไฟล์ไม่ได้บอกลา
แค่เผลอหลับ...ไปทั้งที่ใจยังสั่นแต่ในห้องอีกฟากของเมือง
ที่ซ่อนอยู่ในเงาของตึกสูงและระบบความปลอดภัยระดับสูงสุด
เวหา…กำลังมองภาพของเธอผ่านหน้าจอส่วนตัว
เขาไม่ล่วงละเมิดไม่ซูมเข้าใกล้แค่มอง
มองผู้หญิงที่เขา "เลือกแล้ว"
และเธอกำลังค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในสนามที่เขาปูไว้
แม้จะยังไม่รู้ตัวแสงหน้าจอฉายใบหน้าญาดาในยามหลับ
ริมฝีปากเธอเผยอเล็กน้อย
คิ้วขมวดนิด ๆ ราวกับในฝันก็ยังลังเล
...และเขากลับชอบสิ่งนั้นอย่างบอกไม่ถูก
"เธอคงยังไม่รู้เลย..."
เวหาพึมพำกับตัวเอง
"ว่าทุกอย่างถูกวางไว้เพื่อเธอคนเดียว"
เขาเอื้อมมือไปหยิบกล่องเล็ก ๆ จากลิ้นชัก
ภายในบรรจุ “การ์ดคำเชิญจริง”
พิมพ์อย่างหรูหรา บนกระดาษหนาสีดำขลิบทอง
...การ์ดที่เธอจะได้รับในวันพรุ่งนี้
แม้เธอจะไม่ตอบเมล ไม่เปิด QR อีกเลยก็ตาม
เพราะสำหรับเวหา
แขกของโต๊ะนี้ ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
- ผู้เขียน
