ญาดาขยับตัวเข้าไปแนบชิด ซบลงบนอกกว้างที่สั่นไหวเล็กน้อย คนตัวเล็กกอดเวหาแน่นเหมือนจะถ่ายเทความอบอุ่นไปแทนทุกคำพูด เธอเงยหน้ามองใบหน้าคมที่ยังคงเคร่งเครียดและดวงตาไหวระริก แม้เขาพยายามปิดบังแต่เธอก็สัมผัสได้ชัดเจน
เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างช้า ๆ คล้ายการปลอบประโลมที่ผ่านการคิดมาดีแล้ว
“คุณไม่จำเป็นต้องเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวหรอกนะคะ…บางครั้ง การพูดออกมาอาจไม่ได้ทำให้แผลหายทันที แต่การได้เล่า มันช่วยแบ่งน้ำหนักของความเจ็บปวดออกไปบ้าง อย่างน้อย…คุณก็จะไม่ได้ต่อสู้ลำพัง”
เธอใช้นิ้วแตะเบา ๆ บนอกเขาเหนือหัวใจ
“ที่นี่…ยังเต้นอยู่ แสดงว่าคุณยังมีโอกาสได้รัก ได้เริ่มต้นใหม่ ถ้าอดีตมันทำให้คุณเจ็บ ก็ไม่ต้องรีบลืม แค่ยอมรับว่า เราเจ็บแล้ว แต่เรายังไปต่อได้ ก็พอ”
เวหานิ่งงันไป มองใบหน้าของเธอที่เอ่ยทุกถ้อยคำด้วยน้ำเสียงจริงใจ ไม่ใช่คำปลอบที่ฟังผ่าน ๆ แต่เป็นคำพูดที่เหมือนเจาะทะลุเข้าไปถึงใจเขา
ญาดาโอ
