ปกป้องด้วยรัก พิทักษ์ด้วยใจ

ตอนที่ 4 ข้าไม่ใช่ปีศาจ1

เหนือหล้าใต้พิภพย่อมมีดินแดนที่แบ่งแยกเรียกว่านรกสวรรค์ ระหว่างสองภพนั้นยังมีดินแดนเร้นลับอีกมาก

หากหมั่นศึกษาอย่างหมกมุ่น ย่อมล่วงรู้ได้ไม่ยากเฉกคนบ้าที่เพียรค้นหาดินแดนมารหรืออยากเจริญสัมพันธ์กับราชาปีศาจใต้พิภพเพื่อครองใต้หล้าเพียงผู้เดียว

หากแต่ผู้ที่เคยพบพานเหล่าวิญญาณและปีศาจกลับมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย กระนั้นทุกคนล้วนทราบว่ามีไม่ใช่ไม่มี

แม้ไม่เคยพบเจอปีศาจตัวเป็นๆ สักหน คนผู้หนึ่งกลับมิได้ตระหนกตกใจหรือประหวั่นพรั่นพรึงอันใด

หวงหมิงที่เป็นผู้นำนักรบเทียบขุนพลกรำศึกเจนสมรภูมิ ต้องฆ่าคนนับไม่ถ้วน ย่อมเคยพบพานวิญญาณร้ายตามติดหลอกหลอนมาบ้าง

“เจ้าคือปีศาจจิ้งจอกใช่หรือไม่?” เมื่อไล่ไม่ไป ย่อมต้องทำความเข้าใจ รบร้อยชนะร้อย หวงหมิงปรายตามองสตรีที่เย้ายวนไปทุกสัดส่วนปราดหนึ่ง แววตาของเขายังคงเย็นชาไร้ซึ่งเสน่หาใด

เท่าที่รู้ตำนานปีศาจจิ้งจอกล้วนมีรูปลักษณ์เช่นนี้ งดงามหยาดเยิ้มชวนหลงใหลเกินสตรีทั่วไป

พวกนางล่อลวงบุรุษให้ตกบ่วงแล้วกลืนกินวิญญาณจนกลายเป็นกระบอกไม้ ไม่เหลือแม้ตัวตนของตนเอง เมื่อนางสั่งซ้าย ชายผู้นั้นย่อมมิอาจไปขวาได้

ชายหนุ่มรังเกียจที่สุดคือสตรีที่ใช้เสน่ห์มนต์มารหมายมัดใจชายให้ลุ่มหลงมัวเมาจนมอบความโปรดปรานอย่างไม่ลืมหูลืมตา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงปีศาจจิ้งจอก

“ข้าบอกท่านหลายครั้งแล้วว่ามิใช่ปีศาจจิ้งจอก” เล่ออันถลึงตามองอย่างแง่งอน “ข้าคือมนุษย์เช่นท่าน เป็นคนปกติผู้หนึ่งเท่านั้น”

หลังจากถูกเทียนเฟยลงทัณฑ์นางก็ไร้พลังภูตทันที กลายร่างเป็นมนุษย์ทันใด มีเพียงปราณจากดอกบัวคำนั้น

หวงหมิงเลิกคิ้วเล็กน้อย “มนุษย์?”

“อื้ม...” เล่ออันพยักหน้าหนักแน่น แม้สงสัยว่าเขาใช่ยมทูตกลับชาติมาเกิดทว่าการเปิดเผยตัวตนผิดกฎสวรรค์

“ท่านดู ข้ามีผิวที่ขาวผ่อง มีเนินเนื้อที่นุ่มละมุน แล้วยังบั้นท้ายที่กลมเด้งยิ่ง”

ยามนี้ทั้งสองสวมเพียงเสื้อผ้าธรรมดาเท่านั้น เนื้อผ้าไม่หนามากจึงเผยสัดส่วนค่อนข้างชัดเจน

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะหวงหมิงถูกตามล่าด้วยการประกาศจับผู้ชายแค่หนึ่งคน เพื่อความแยบยลแนบเนียน เขาจำต้องปลอมตัวพรางกายเป็นหญิงสาว

กอปรกับเล่ออันตามติดไม่ห่าง ไล่ไม่ไปแกะไม่ออก เขาจึงเปิดห้องพักในโรงเตี๊ยมกับเล่ออันในฐานะพี่น้องกัน

ส่งผลให้ไม่มีใครสงสัย ทั้งสองจึงปลอดภัยจากสายตาเหล่าทหารต้าไห่

การพรางตัวที่ยอดเยี่ยมคือเครื่องมือที่ล้ำค่า

ทว่าผลพวงของการเดินทางครั้งนี้ทำให้บุรุษต้องอยู่กับสตรีประหลาดตลอดเวลา

และมีสหายร่วมชะตาตลอดทางในดินแดนต้าไห่

อยู่ด้วยกันทุกวัน กระทั่งเข้าเขตชายแดนหน้าด่าน เล่ออันยังคงไม่ละความพยายามทำให้หวงหมิงเชื่อถือ

“เลือดลมปกติ ตัวอุ่น”

หญิงสาวลูบไล้เรือนร่างอรชรของตน

นี่คือลักษณะเฉพาะของมนุษย์เพศหญิงที่สมบูรณ์

นางตีที่ท้องน้อยแบนราบเบาๆ กล่าวเสียงเข้มขึ้น “รู้สึกหิวด้วยนะ”

หญิงสาวลุกพรวด ใช่แล้ว มนุษย์ต้องกินถึงอยู่รอด

มิน่าเล่า เดินทางหลายวันกับเขานางรู้สึกใจสั่นระรัว ในอกวูบหวิว ปวดท้องจนกิ่ว ที่แท้หิวนี่เอง

เล่ออันวิ่งเข้าหาคนตัวสูงทันทีที่นึกได้

“ไม่กินอะไรตั้งหลายวัน! ท่านทนได้แต่ข้าหิวยิ่ง หาอะไรให้กินหน่อย” สีหน้ายามออกคำสั่งจริงจังมาก นางเพิ่งเคยรู้สึกแบบนี้

“หิวๆ อ๊า ปวดท้อง...”

หวงหมิงขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม นิ่งมองนางครู่ใหญ่ค่อยเบือนศีรษะมองไปทางอื่น หนีความขาวนุ่มหอมหวาน กล่าวเสียงขรึมว่า “ไม่ใช่หน้าที่ข้าต้องหาอาหารให้เจ้า”

สิ้นวาจาเย็นชาบุรุษเพียงหมุนตัวทำท่าเดินจากไป พริบตาทั้งหลังไหล่บึกบันพลันหนักอึ้ง พอหวงหมิงเอียงหน้าชำเลืองมอง สันกรามแกร่งก็ชนกับพวงแก้มเนียนนุ่ม

นางบังอาจกระโดดขี่หลังเขา!

นอกจากขี่หลังหวงหมิง เล่ออันยังคล้องแขนรอบคอ เอียงหน้าเอาแก้มนุ่มนิ่มถูไถไหล่แกร่ง เผยอปากเล็กจิ้มลิ้มกัดปลายคางที่มีเคราหนวดสากระคายคำหนึ่ง

“หิวเหลือเกิน...”

หวงหมิงชะงักงันยืนนิ่ง ไอสังหารแผ่ซ่านเข้มข้น

ทว่าอีกคนกลับแผ่กลิ่นอายทรมานใจชายไม่หยุดยั้ง ทั้งออดอ้อนอ่อนหวานและน่ารักน่าชัง ดูไร้พิษภัยปานนั้น

ไม่นาน อาหารหลายจานพลันถูกส่งถึงหน้าประตู

“กินเสีย”

หวงหมิงว่าพลางโยนผ้าชุดใหม่ใส่หน้าเล่ออันอย่างเย็นชา เสื้อผ้าเหล่านี้หนาพอ ย่อมปิดบังสัดส่วนที่เย้ายวนยามบิดตัวเร่าๆ ส่วนอาหารย่อมปิดปากนางที่ออดอ้อนอย่างกระเซ้าเย้าแหย่ได้

สีหน้าของเขาดำคล้ำเคร่งเครียด “ห้ามเอาหน้าอกมาถูไถข้าอีก!”

เล่ออันกะพริบตามองอย่างไม่เข้าใจ นางเอาหน้าอกไปถูไถเขาเมื่อใด แค่กระซิบบอกเขาว่าหิวเท่านั้นเองนี่นา...