เหมยลืมตาขึ้น ความรู้สึกเมื่อยล้าจู่โจมโสตประสาททันทีที่ได้สติ เท้าซ้ายปวดหนึบกว่าส่วนไหนๆ รองมาก็ตรงนั้น.... รู้สึกไม่ดีเอาซะเลย
เหมยหยัดตัวลุกขึ้น กวาดตามองไปรอบห้องอย่างมึนๆ ก่อนปะทะสายตาเข้ากับร่างสูงที่ยืนจ้องอยู่ตรงมุมห้อง
ร่างบางสะดุ้งเฮือก สายตาคมปลาบของเขาทำให้เธอหวาดหวั่นจับขั้วหัวใจ
“ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง”
ยังไม่ทันที่เหมยจะสาปส่งเขาให้สาสมเสียงทุ้มต่ำก็ดังออกมาซะก่อน เหมยเหลือบมองเท้าซ้ายที่มีผ้าพันแผลติดอยู่ เขาทำแผลให้เธอ... แต่นั่นก็ไม่ทำให้ความรู้สึกโกรธแค้นในใจลดน้อยลง
“ถ้าเธอยอมสารภาพความจริงกับอธิการฉันจะปล่อยเธอไป”
“เรื่องที่นายทำแท้งให้น้ำอิงน่ะเหรอ” เหมยกระตุกยิ้ม ไม่สะทกสะท้านสักนิด
“อย่าให้ฉันหมดความอดทน”
“ทำไม? จะฆ่าฉันเหรอ เอาสิ! รีรออะไรอยู่เอาเลยสิ!”
“แค่ไปบอกอธิการว่าทั้งหมดเป็นเรื่องที่เธอกรุขึ้นมา แล้วฉันจะไม่ยุ่งกับเธออีก” เขาพยายามระงับอารมณ์โดย
