: เหมย :
ฉันคลำหาสวิตซ์ไฟจนเจอ แต่ว่า.... ต่อให้มองเห็นทุกอย่างภายในนี้ก็ไม่มีอะไรที่พอจะตัดโซ่ได้เลย บ้าจริง...
แล้วนี่หมอนั่นหายไปไหน ฉันทั้งเจ็บทั้งหิวแล้วก็รู้สึกไม่สบายด้วย ตะโกนขอความช่วยเหลือจากข้างนอกจนเสียงแหบแห้งก็ไร้วี่แวว
นี่ฉันถูกนำมาทิ้งจริงๆ ใช่มั้ย คลื่น... ไอ้คนสารเลว
ฉันนั่งงัดโซ่ที่ข้อเท้าจนหมดแรง ผล็อยหลับตอนไหนก็ยังไม่รู้
ไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่น้ำอุ่นๆ ทำให้ฉันได้สติ ฉันสะดุ้งโหยง กวาดตามองรอบๆ เลิ่กลั่กก่อนปะทะสายตาเข้ากับคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“คลื่น!”
“อย่าดิ้น เดี๋ยวแผลเปียก”
เขาเตือนเสียงเฉียบ ฉันหันกลับมาดูตัวเองชัดๆ อีกรอบ ร่างกายเปลือยเปล่ากำลังนอนแช่ฟองสบู่อยู่ในอ่าง ขาข้างหนึ่งเกยอยู่บนขอบอ่างไม่ให้แผลโดนน้ำ แล้วคลื่นก็นั่งสระผมให้ฉันอยู่ด้านหลัง โรแมนติกสุดๆ แต่ว่าไม่ใช่กับสถานการณ์นี้
“นายทำอะไรน่ะ”
“อาบน้ำ”
“ไม่! ฉันหมายถึง....”
