กลิ่นหอมของอาหารทำฉันลืมตาตื่น แวบแรกที่สัมผัสคือความปวดร้าวตามตัว ในหัวปวดหนึบ ลำคอแห้งผาก รู้สึกแย่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ฉันหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง เสียงกุกกักของโซ่ที่ข้อเท้าดังขึ้น....
อึก!
ฉันมองข้อเท้าที่มีโซ่คล้องอยู่ อยากจะตะโกนด่าแต่ไม่มีแรง แค่หายใจยังเหนื่อยเลยตอนนี้ ฉันหิว.... หิวมาก หิวจนจะสลบไปอีกรอบ หรือว่านี่จะเป็นอาการของคนใกล้ตายจริงๆ
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ”
ตอนที่ฉันกำลังกวาดสายตาพร่ามัวมองไปรอบๆ เสียงยะเยือกก็ดังขึ้น คลื่นเดินมาพร้อมชามข้าวต้มในมือ กลิ่นหอมยั่วน้ำลายมาก แต่ว่า.... ฉันมองกลุ่มควันที่ลอยออกมาจากถ้วยอย่างไม่ไว้ใจ
“อะไร....”
“กินซะ เดี๋ยวจะตายไปซะก่อน”
“ฉันไม่กิน!”
“หึ ตามใจ”
แล้วคลื่นก็ยกชามกลับไปนั่งกินเอง เดี๋ยวสิ.... ฉันหันขวับไปมองอย่างเสียดาย หมอนั่นตักข้าวขึ้นมาเป่าฟู่ๆ สองสามทีแล้วเอาเข้าปาก ฉันถึงกับกลืนน้ำลายตาม กระเพาะร้องโครกคราก
คลื่นชะงัก เห
