ตอนที่ 4 นางเป็นใคร

2236 คำ

หรันอี้หรงได้แต่ยิ้มในหน้าอย่างพอใจเมื่อมาม่าหลี่เดินมาตามนางให้ไปแสดงการร่ายรำให้กับหัวหน้ากองคารวานในคืนนี้ ซึ่งทุกอย่างเป็นไปตามที่นางต้องการ เพราะ ถึงแม้เฟยฮวาจะรอดมาได้แต่นางก็ไม่พร้อมที่จะทำการแสดงในครั้งนี้ โอกาสจึงตกมาที่นาง ในตอนนี้ “นายท่าน ต้องขอโทษที่ทำให้รอนานเจ้าค่ะ ข้าพาหญิงงาม ประจำหอฟู่หรงฮวา มาร่ายรำให้ความสุขแก่ท่านผู้นำเจ้า ค่ะ และนี่ก็คือ หรันอี้หรงเจ้าค่ะ นางชำนาญการร่ายรำด้วยท่างท่าสวยงามอ่อนช้อย เจ้าค่ะ เชิญนายท่าน สำราญกับการชมการร่ายรำของหญิงงามได้เลยเจ้าค่ะ ข้าขอตัวไปดูแลลูกค้าท่านอื่น ๆ เจ้าค่ะ “มาม่าหลี่เอ่ยขอตัวหลังจากพาหรันอี้หรงเข้ามาด้านใน “คารวะนายท่านทั้งสองเจ้าค่ะ ข้อน้อย หรันอี้หรงเจ้า “หรันอี้หรงเอ่ยแนะนำตัวกับทั้งสองหนุ่ม แต่ว่าสายตาของนางก็มาสะดุดกับ ชายหนุ่มที่นั่ง นิ่งไม่พูดไม่จา แต่ว่าสายตานั้นกลับดูดุและแข็งกร้าว ที่มองมาที่นาง แต่ว่าก็แค่แว้บเดียวเท่านั้นก่อนที่เขาจะหันไปยกจอกสุราขึ้นดื่ม “เชิญเลยแม่นาง ข้ากำลังรอชม การร่ายรำอันสวยงามของเจ้าอยู่เชิญ “โม่เฉินเอ่ยบอก พร้อมกับส่งสายตาหวานให้กับนาง “เจ้าค่ะ” หรันอี้หรงตอบรับพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานให้กับทั้งสองหนุ่ม จากนั้น นางก็เริ่มร่ายรำ ด้วยท่างทางอันอ่อนช้อย และบางครั้งก็ดูเย้ายวน เชิญชวน อยู่ในที โม่เฉินได้แต่จ้องมองด้วยสายตาหวาน ร่างเล็ก โยกย้าย ส่ายเอว ตามจังหวะของดนตรีที่บรรเลง ได้อย่างสวยงาม ดวงตาคมก็คอยชม้ายชายตาให้กับหรูอันฉี ตลอดเวลา แต่ว่าเขากลับไม่ได้สนใจนางขนาดนั้น เขาเพียงชายตามองเป็นบางครั้งแต่ไม่ถึงกับจดจ้องอย่างโม่เฉิน “นายท่าน ดูเหมือนว่านางกำลังส่งสายตาเชิญชวนมาให้ท่านนะขอรับ “โม่เฉิน เอียงหน้ามากระซิบกับหัวหน้า “ฮึ แต่ข้าว่าเจ้า ต่างหากที่กำลัง หลงเสน่ห์สาวงามตรงหน้านะ โม่เฉิน “ “แหมนายท่าน รู้ทันข้าทุกเรื่องเลย”โม่เฉิน เอ่ยอาย ๆ แต่สายตายังจับจ้องที่ สาวงามที่กำลังร่ายร่ำอยู่ตรงหน้า “โม่เฉินเดี๋ยวข้า จะเดินสำรวจที่นี่ซะหน่อย เจ้าอยู่ตรงนี้ไปก่อน ก็แล้วกัน “ หรูอันฉีเอ่ยเสียงเข้ม แล้วก็ลุกเดินออกไปด้านนอก และเดินลงไปด้านล่าง และสายตาก็มองไปรอบ ๆ แต่แล้วสายตาคมกริบก็สะดุดเข้ากับ หญิงสาวที่หน้าตาสะสวย ที่สวมเสื้อคลุมสีขาวที่ยืนอยู่ข้างต้นเสา และดูเหมือนว่านางกำลังสนใจการร่ายรำที่เวที เพราะดูเหมือนว่านางกำลัง ยกมือทำท่าทางตามเหล่านางรำที่อยู่ที่เวที และดูเหมือนว่านางจะตั้งใจมากซะด้วยสิ ......................................... “อือ ยากเหมือนกันนะซูซู “ เสียงหวานเอ่ยกับสาวใช้คนสนิท และสายตาก็จ้องอยู่ที่ เวที “คุณหนูเจ้าคะ ท่าร่ายรำของท่าน ยากกว่านี้เป็นหลายเท่าเจ้าคะและสวยกว่านี้มากเจ้าค่ะ “ซูซูเอ่ยบอกนายสาว “อะไรนะ จริงเหรอซูซู ท่าร่ายรำข้ายากกว่านี้อีกเหรอ”เซียวอี้ถงเอ่ยถามด้วยความตกใจ “เจ้าค่ะ ไม่อย่างนั้นคุณหนูจะได้ฉายาหญิงงามแห่งฟู่หรงฮวาหรือเจ้าคะ คุณหนู” “แต่ตอนนี้คงจะไม่ใช่แล้วละ “เซียวอี้ถงเอ่ยพึมพำเสียงเบา “คุณหนูพอจะนึกออกหรือจำได้หรือยังเจ้าคะ “ซูซูเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่า นางและคุณหนูของนางมายืนแอบมองอยู่ตรงนี้นานแล้ว “อือ ข้าว่า ข้าคงทำไม่ได้ แน่ ๆ แต่ไม่เป็นไร ข้าพอจะมีพื้นฐานการเต้นบัลเล่ มันก็คล้าย ๆ กัน “ เซียวอี้ถงเอ่ย และคำพูดของเธอทำให้ซูซูต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง “อะไรนะเจ้าคะคุณหนู ข้าฟังไม่ชัด “ “ไม่มีอะไร ไปกันเถอะกลับห้องดีกว่า ซูซู ข้าหิวแล้ว มีอะไรกินไหม หรือต้องสั่งที่ไหน “ “เดี๋ยวข้าจะไปบอกพ่อครัวทำอาหารที่ท่านชอบนะเจ้าคะคุณหนู เดี๋ยวคุณหนูไปรอ ข้าที่ห้องก่อนนะเจ้าคะ “ซูซูเอยบอกคุณหนูของนางก่อนจะเดินแยกตัวไปที่ด้านหลังที่เป็นโรงครัว ขณะที่เดินไปที่บันได โดยมีสายตาคมกริบของหรูอันฉีมองตามด้วยความสนใจ และตอนนี้เขาก็อยากรู้แล้วว่านางเป็นใครกันแน่ หรือว่าจะเป็นแขกของที่นี่ หรือว่าจะเป็นคนของฟู่หรงฮวา และตอนนี้ ในหัวของชายหนุ่มมีแต่คำถาม ว่านางเป็นใครกัน แน่ และเมื่อเกิดความสงสัย เขาก็ไม่ปล่อยให้สงสัยนาน ๆ เขาก้าวเท้าตามหลังนางไปทันที เซียวอี้ถงเดินตรงไปที่ห้องพักของเธอ แต่เมื่อเดินมาได้สักพัก เธอรู้สึกว่ามีคนเดินตามหลังเธอมา เซียวอี้ถงจึงเลือกที่จะเดินไปอีกทาง แทนที่จะเดินไปที่ห้องของเธอเดินไปเรื่อยก่อนหลบเข้ามุมที่แจกันใบใหญ่ตั้งอยู่เพราะอยากจะรู้ว่า ใครกันที่กำลังเดินตามเธอในตอนนี้ เธอยืนแอบมองด้วยใจจดจ่อ ว่าใครกันที่ตามเธอมา เธอได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินมาใกล้ ขึ้นเรื่อย ๆ เซียวอี้ถงตัดสินใจกระโดดออกมาขวางคนที่กำลังเดินมาพอดี “หยุดเดี๋ยวนี้นะ เดินตามข้าทำไม เจ้าเป็นแขกของที่นี่อย่างนั้นเหรอ“เซียวอี้ถงถามเสียงเข้มและมองจ้องคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า หรูอันฉี ได้แต่ยืนมองใบหน้างดงามของนาง ยิ่งมองใกล้ ๆ แบบนี้ยิ่งทำให้เห็นความงามของนางได้กระจ่างชัดมากขึ้น ยิ่งสายตาที่นางกำลังมองมาที่เขานั้น มันช่างมีเสน่ห์จริง ๆ ไม่ใช่สายตาของลูกกวาง หรือกระต่ายน้อยแสนซน แต่มันเมื่อสายตาของ แม่เสือ มากกว่า แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขากลัวแต่มันกลับทำให้เขาสนใจนางมากขึ้น กว่าเดิม “แล้วเจ้าละเป็นใครแม่นาง เป็นแขกของที่นี่ หรือว่าเจ้าเป็นคนของหอฟู่หรงฮวา”หรูอันฉีเอ่ยถามเสียงเรียบและสายตาก็คอยสังเกตปฏิกิริยาของนาง "ข้าถามเจ้าก่อนไม่ใช่ให้เจ้ามาย้อนถามข้า อีกอย่างถ้าเป็นแขกทำไมไม่อยู่ที่ของเจ้าทำไมต้องเดินตามข้ามาด้วย เจ้าต้องการอะไร”เซียวอี้ถงเอ่ยถามอีกครั้ง “อ้อ ข้าเดินหลงทางนะ แม่นาง ก็เลยเดินมาเรื่อย ๆ “หรูอันฉี ตอบคำถามของนาง “ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็หันหลังกลับแล้วก็เดินตรงไปก็ไปถึงห้องโถงแล้ว ข้าขอตัว” “เดี๋ยวสิแม่นางเจ้าอยู่ที่นี่อย่างนั้นเหรอ “หรูอันฉีถามอีกครั้งขณะที่นางกำลังจะเดินไป “ข้า....” “คุณหนู ท่านมาอยู่นี่เอง ข้าเตรียมอาหารแล้วเรียบร้อยเจ้าค่ะ ไปทานกันเถอะเจ้าค่ะ” “อือ มาแล้ว ข้ามาแล้ว” เสียงของซูซูดังมาจากอีกทาง เหมือนเป็นระฆังช่วยนาง เซียวอี้ถงจึงหันหลังเดินไปทันทีโดยไม่ได้ตอบคำถามของชายหนุ่มเลย “เดี๋ยว เจ้า .......”หรูอันฉีเรียกตามหลังนางไปแต่ก็ ไม่ทันแล้วเมื่อนางวิ่งไปแล้ว “ข้าจะต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าเป็นใคร “หรูอันฉีเอ่ยพึมพำ หรูอันฉีเดินกลับมาที่ห้องพัก ก็เห็น โม่เฉินกำลังดื่มอยู่ พร้อมการแสดงร่ายรำก็จบลง “นายท่าน ข้าจะรินเหล้าให้เจ้าค่ะ” หรันอี้หรงเดินมาหยิบขวดเหล้าแล้วก็รินใส่แก้วให้กับชายหนุ่ม ทั้งสอง และก็คอยส่งสายตาให้กับอีกหนึ่งหนุ่มที่เพิ่งเข้ามานั่ง ตลอดเวลา “เป็นอย่าไรบ้าง มีอะไรน่าสนใจหรือไม่นายท่าน “โม่เฉินเอ่ยถาม หัวหน้า และคำถามของเขาทำให้ดวงตาคมไหวระริก แสดงว่าคนที่นางสนใจคงจะเป็นหัวหน้ากองคารวานสินะ หรันอี้หรงเดินเบี่ยงมารินเหล้าให้เขาใกล้ ๆ ร่างแทบจะเบียดกับร่างหนาของเขา “นายท่าน ข้า รินเหล้าให้ท่านเจ้าค่ะ เชิญเจ้าค่ะ”หรันอี้หรง เอ่ยเสียงหวาน “ขอบใจ โม่เฉิน ข้ารู้สึกเพลีย เจ้านั่งดื่มกินต่อก็ได้นะ ข้าไปพักก่อน “หรูอันฉีเอ่ยเสียงเข้ม และลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไปด้านนอก และไปที่ห้องพัก “ให้ข้าพาท่านไปที่ห้องพักของนายท่านนะเจ้าค่ะ “เสียงหวานของ หรันอี้หรงเอ่ยอีกครั้ง “ก็ดีนะขอรับนายท่าน ให้สาวงามเดินไปส่งท่านที่ห้องพัก ก็ดีเหมือนกันขอรับ ให้นางคอยปรนนิบัตินายท่านด้วยขอรับ “โม่เฉินบอก เพราะเขารู้ว่า หญิงงามตรงหน้าคงจะสนใจหัวหน้าของเขาแล้วแน่นอน “ไม่ต้อง ข้าไปเอง ส่วนแม่นาง อยู่ดูแลเขาที่นี่ เถอะ ข้าขอตัว “ “แต่ว่านายท่าน ข้า ...” ยังไม่ทันที่หรันอี้หรงจะพูดจบ ร่างหนาของเขาก็เดินออกไปซะแล้ว นางจึงได้แต่มีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ต้องรีบปรับสีหน้าและหันมาหาโม่เฉินที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ “เชิญนายท่านดื่ม เจ้าค่ะ “หรันอี้หรงรินเหล้าให้กับชายหนุ่มอีกครั้ง “อือ มาเถอะแม่นาง มานั่งกับ ข้า “โม่เฉินเอ่ยเรียก และดึงร่างเล็กของนางมานั่งที่ตักแกร่งของเขาอย่างรวดเร็ว “ว้าย นายท่านข้าตกใจหมดเลยเจ้าค่ะ “ “ตกใจอย่างนั้นเหรอ มาข้าจะปลอบขวัญเจ้าเอง พวกเจ้า ออกไปให้หมด ข้าต้องการจะคุยกับแม่นาง หรันอี้หรง ตามลำพัง “โม่เฉินเอ่ยเสียงทุ้ม ก่อนจะค่อย จรดปลายจมูกที่แก้มนวล ของนางเบา ๆ ส่วนคนอื่น ๆ ก็ได้แต่เดินออกไป ข้างนอก อย่างรวดเร็ว เหมือนรู้ว่าที่ห้องนี้กำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ “ว้ายนายท่าน ข้ากลัวตกเจ้าค่ะ “เสียงหวานเอ่ยอย่างเย้ายวน ดังออกมาด้านนอก “ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ยอมให้เจ้าตกหรอกนะ มาเถอะ หญิงงาม “ จากนั้นภายในห้องนั้นก็เต็มไปด้วยความเร่าร้อน และแรงปรารถนาของทั้งสองคนที่กำลังลุกโชน และนี้ก็เป็นเรื่องปกติของที่นี่ เพราะทุกคนสมัครใจที่จะทำแบบนี้ เพื่อสิ่งที่ต้องการในอนาคต แก้วแหวนเงินทอง ความสะดวกสบายที่จะรับในภายหน้าทำให้พวกนางยินดี .................................................... หรูอันฉีเดินมาตามทางเดิน ก็พบกับมาม่าหลี่ ที่กำลังเดินมาเช่นกัน “นายท่าน จะไปไหนหรือเจ้าค่ะ “ “ข้ากำลังจะไปที่ห้องพักของข้า แต่ไม่ทราบว่าห้องไหน มาม่า “หรูอันฉีเอ่ยบอก หญิงวัยกลางคน “โอ๊ะ ตายจริง ทำไม ไม่มีใครดูแลนายท่านเลย แย่จริง คงต้องมีลงโทษกันบ้างแล้ว ต้องขอโทษนายท่านอีกครั้งเจ้าค่ะ นายท่านเชิญทางนี้เจ้าค่ะ ข้าจะพาท่านไปที่ห้องพัก เอง เจ้าค่ะ”มาม่าหลี่เดินนำชายหนุ่มไปทิศตะวันตก ขณะที่เดินไป ก็พอดีกับซูซู เดินสวนมา “ซูซู คุณหนูของเจ้า ดีขึ้นหรือยัง “มาม่าหลี เอ่ยถามเสียงเข้ม “เจ้าค่ะ มาม่าหลี่ คุณหนูกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องเจ้าค่ะ “ซูซูเอ่ยตอบ แต่ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน หรูอันฉี ก็ต้องดวงตาไหวริก เมื่อเห็นใบหน้าของสาวใช้ที่ชื่อว่า ซูซู เพราะนางคือคนที่อยู่ข้างกายหญิงงามที่เขาเจอเมื่อก่อนหน้านั่นเอง “อือ อย่างนั้นก็ให้นางพักผ่อนเยอะ เพราะพรุ่งนี้ข้าจะให้นางขึ้นแสดงต่อหน้าท่านโหว เพราะท่านโหวบอกว่าต้องการมาชมการแสดงของ นางโดยเฉพาะ ไปบอกคุณหนูของเจ้าด้วย “ “เจ้าค่ะ มาม่าหลี่ “เมื่อรับคำแล้วนางก็เดินไป “เชิญนายท่านเจ้าค่ะ “มาม่าหลี่หันมาเอ่ยกับชายหนุ่มอีกครั้งเมื่อคุยกับสาวใช้เสร็จเรียบร้อย “มาม่าหลี่ มีใครเป็นอะไรอย่างนั้นหรือ “ หรูอันฉีเอ่ยถาม ขณะที่เดินมาที่ห้องพัก “อ้อ นางรำประจำหอฟู่หรงฮวา ของเราไม่สบายนิดหน่อยเจ้าค่ะ นายท่าน “ “นางคงจะร่ายรำได้งดงามมาก สินะ ถึงขั้นท่านโหว ต้องระบุว่าอยากชมการแสดงของนางแบบนี้ นะมาม่าหลี่ “ “เจ้าคะ เฟยฮวา คือ นางรำที่ดีที่สุดของเรา อันที่จริงแล้ว วันนี้นางจะต้องมาร่ายรำให้ความบันเทิงกับพวกท่าน แต่พอดีว่านางไม่สบายนะเจ้าค่ะ ก็เลยส่งหรันอี้หรง มาดูแลพวกท่าน แต่ว่าอี้หรง ก็คือ หญิงงามอันสองของที่นี่เช่นกันเจ้าค่ะ “มาม่าหลี่เอ่ยบอก “เฟยฮวาอย่างนั้นเหรอ “หรูอันฉีเอ่ยพึมพำ “เอาละถึงแล้วเจ้าค่ะนี่คือห้องพักของนายท่าน เดี๋ยวข้าจะให้เด็ก ๆ มาดูแลนายท่านนะเจ้าค่ะ “ “ไม่ต้อง มาม่าหลี่ ข้าต้องการพักผ่อนแล้ว ไม่ต้องให้ใครเข้ามาข้าไม่ต้องการ “ หรูอันฉีเอ่ยบอกตามตรงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักแล้วก็ปิดประตูทันที มาม่าหลี่ได้แต่มองด้วยความแปลกใจ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more