ตอนที่ 6 ต้องหนีแล้ว
1887 คำ
รอยยิ้มบนใบหน้าของ โหวเล่อฉวน ทำให้ เซียวอี้ถงต้องขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าเขายิ้มอะไร
“นี่ท่านโหว ข้าถามว่าท่านมีธุระอะไรกับข้าอย่างนั้นเหรอให้เธอคนตามข้ามาที่นี่”เซียวอี้ถงถามอีกครั้ง
“ธุระอย่างนั้นเหรอ อืม มีสิ แต่ว่าข้าว่าเจ้ามานั่งตรงนี้และทานอะไรก่อนเถอะ เฟยฮวา มาเถอะ “ โหวเล่อฉวนเอ่ยบอกและเดินเข้ามาใกล้นาง
“ข้าไม่หิว ท่านพูดธุระของท่านมาเถอะท่านโหว “ เซียวอี้ถงถามอีกครั้ง
“ ก็ได้ เฟยฮวา ธุระที่ข้าจะบอกเจ้าก็คือ ข้าจะมาไถ่ตัวเจ้าจาก มาม่าหลี่ แล้วไปเป็นอนุของข้า เจ้าจะยินดีหรือไม่ เฟยฮวา “ โหวเล่อ ฉวนบอกเธอ และส่งยิ้มมาให้
แต่คนที่ยิ้มไม่ออกในตอนนี้คือ เซียวอี้ถงมากกว่า เธอได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ กับคำพูดของโหวเล่อฉวน
“เจ้าจะว่าอย่างไร เฟยฮวา “โหวเล่อฉวนถามอีกครั้ง
“เรื่องนี้ข้าไม่ตกลง “เซียวอี้ถงตอบชัดเจน
“ทำไม เจ้าไม่อยากจะไปจากที่นี่อย่างนั้นเหรอ เจ้าอยากจะเป็น หญิงคณิกาไปตลอดชีวิตอย่างนั้นเหรอ “โหวเล่อฉวนถามด้วยความไม่พอใจ
“ไปนะไปแน่ แต่ไม่ใช่ไปเป็นอนุของใคร เจ้าค่ะ ท่านโหว “เซียวอี้ถงตอบเสียงเข้ม และจริงจัง
“ยังไงเจ้าก็ต้องไปเป็นอนุของข้า ไม่มีทางปฏิเสธได้ “
“ท่านจะบังคับข้าอย่างนั้นเหรอ “เซียวอี้ถงถามด้วยความไม่พอใจ
“ไม่แต่ข้าจะทำให้เจ้ายินยอมพร้อมใจเอง เฟยฮวา “โหวเล่อ ฉวนบอกเสียงเจ้าเล่ห์และเดินเข้าหานางช้า ๆ
“ถ้าท่านคิดจะพูดเรื่องนี้ ข้าขอตัวท่านโหว “เซียวอี้ถงไม่ไว้ใจในท่างของโหวเล่อฉวน เธอจึงหันหลังจะเดินออกไปจากห้อง ทันที่
เท้าเล็กก้าวเร็ว ๆ ไปที่ประตู แต่ว่าก็ยังช้ากว่ามือแกร่งที่ดึงข้อมือเล็กกระตุกแรง ๆ ทำให้ร่างเล็กของนางเซเข้าสู่อ้อมกอดของเขาโดยอัตโนมัติ วงแขนแกร่งของโหวเล่อฉวนกระชับอ้อมกอก พร้อมกับซุกไซร้ใบหน้าที่แก้มนวลซอกคอ ซ้ายขวาไปมา
“ยอมเป็นอนุของข้าเถอะ เฟยฮวา ข้ารับรองจะดูแลเจ้าอย่างดี หืม เถอะนะ ยอมเป็นอนุของข้าเถอะ”เสียงเอ่ยแหบพร่าชิดรำคอระหงของเธอ
“ไม่ปล่อยข้าเดี๋ยวนะ ท่านโหว ท่านจะบ้าไปแล้ว ปล่อยข้านะ ไม่อย่างนั้นข้าจะตะโกนให้คนข้างนอกได้ยิน นะ ปล่อยข้าสิ “เซียวอี้ถงต่อว่าด้วยความไม่พอใจและพยายามดิ้นรน
“หืม ไม่มีใครจะเข้ามายุ่งหรือขัดความสุขของข้ากับเจ้าหรอกนะ เฟยฮวา มาเถอะ “
สิ้นเสียงมือหนาก็เหวี่ยงร่างเล็ก ไปที่เตียงนอน มือหนาจับข้อมือเล็กทั้งสองข้างขึ้นเหนือ ศีรษะและก้มไปหมายจะประกบปิดปากบางเฉียบแต่ เซียวอี้ถงก็เบี่ยงหน้าหลบ
“ช่วยด้วย ใครอยู่ด้านนอกช่วยข้าด้วย “เซียวอี้ถงตะโกนอีกครั้ง
“ เสียงดังไปก็เท่านั้นละน่า มีแต่คนจะอิจฉาเจ้าเฟยฮวา ที่ได้ปรนนิบัติท่านโหวอย่างข้า มาเถอะ ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุข เฟยฮวา ข้าคิดถึงเจ้ามากแค่ไหนเจ้าน่าจะรู้ หืม”ใบหน้าหล่อซุกไซร้ซอกคอขาวของเธอ
“ไม่ปล่อยข้า “เซียวอี้ถงยังคง ตะโกนแต่ แรงอันน้อยนิดของเธอหรือจะสู้ แรงชายอย่างเขาได้ เซียวอี้ถงได้แต่คิดว่า
“นี่ฉันเธอจะเสี่ยท่าให้กับผู้ชายคนนี้จริง ๆ หรือนี่ แต่ฉันจะไม่ยอมง่าย ๆ เด็ดขาด ตายเป็นตาย” เซียวอี้ถงบอกตัวเองและคิดหาทางเอาตัวรอดในครั้งนี้ไปให้ได้
“ท่านโหว ข้าเจ็บข้อมือ “เสียงหวานเอ่ยประท้วง และหยุดดิ้น ทำให้โหวเล่อฉวน ชะงักและเงยใบหน้าหล่อที่ตอนนี้ดวงตาหวานเยิ้ม มองเธอ
“เจ้าคิดได้แล้วสินนะ เฟยฮวา “ เสียงพร่าเอ่ยถาม และคิดว่านางคงจะไม่ขัดขืนเขาแล้วมือหนาค่อยปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระ
“เจ้าค่ะ ท่านโหว ข้าคิดได้แล้วเจ้าค่ะ “เซียวอี้ถงตอบเสียงหวาน และมือเล็กเลื่อนมาลูบไล้อกแกร่งของชายหนุ่มแทน
โหวเล่อฉวนได้แต่ยิ้มในหน้าอย่างพอใจ เซียวอี้ถง ผลักร่างแกร่งให้นอนราบไปบนเตียงและร่างเล็กของเธอก็ก่ายร่างหนาของเขาไว้ ทันที และค่อย ๆ ก้มใบหน้า สวยไปคลอเคลีย ใบหน้าหล่อใกล้ ๆ
โหวเล่อฉวน ได้แต่หลับตาสูดลมหายใจแรง ๆ ด้วยความเสียวซ่านเมื่อลมหายใจของนางเป่าลดใบหน้าหล่อเรื่อยมาที่แก้มสาก ซอกคอแกร่ง
“หืม เจ้าว่าง่ายแบบนี้ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องน้อยหน้าผู้ใด เฟยฮวา หืม “เสียงทุ้มเอ่ย
“จริงหรือเจ้าคะ ท่านโหวจะให้ข้าปรนนิบัติอยู่ข้างกายตลอดไปจริงเหรอเจ้าค่ะ “เซียวอี้ถงเอ่ยเสียงเบา ใกล้ ๆ ใบหูของเขา
“หือแน่นอน มีเพียงเจ้า เฟยฮวา อ้า เจ้ากำลังทำให้ข้า เร่าร้อน อืมเจ้าจะทำอะไรกับข้าก็ได้ ข้ารอเจ้าอยู่เฟยฮวา “ เสียงพร่าบอกต่อ
“เจ้าค่ะ ข้าจะทำให้ท่าน จำข้าไปตลอดกาล เจ้าค่ะท่านโหว แต่ว่า เพราะนี่คือครั้งแรกของข้า ข้าอาย ท่านโหวหลับตาได้ไหมเจ้าค่ะ “ เซียวอี้ถึงเอ่ยเสียงหวาน
“อ้า อย่างนั้นสินะ ได้ ข้าจะหลับตารอเจ้าปรนนิบัติข้า เฟยฮวา “โหวเล่อฉวนพูดจบก็หลับตานิ่งพร้อมกับยิ้มบนใบหน้าอย่างพอใจ
เซียวอี้ถง ใช้มือข้างหนึ่งลูบไล้ ที่ซอกคอแกร่ง มาที่อกหนา ใบหน้าก็คลอเคลียใบหน้าหล่อและซุกไซร้ซอกคอแกร่งของเขา ก่อนจะค่อย ๆ ดันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ข้าถอดชุดก่อนนะเจ้าค่ะ ท่านโหว ท่านหลับตาไว้นะเจ้าค่ะ “เสียงหวานเอ่ยบอก ก่อนจะลูบมือหนาที่อกแกร่งของเขา แต่ว่าสายตากลมโตกำลังมองไปที่แจกันที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ มือบางจับไปที่แจกันขนาดพอเหมาะมือ ไว้แน่น มืออีกข้างดึงรั้งร่างหนาให้ลูกขึ้นนั่ง
“อย่าเพิ่งลืมตานะเจ้าค่ะ ท่านโหวข้าอาย”เซียวอี้ถง บอกเสียงหวาน
ร่างหนาของโหวเล่อฉวน นอนเอนตัวโดยใช้ข้อศอกทั้ง 2 ข้างยันกับเตียงนอน เซียวอี้ถง ลุกขึ้นจากเตียงมายืนตรงหน้าโหวเล่อฉวน มือบางกำที่แจกันในมือแน่น
“ท่านโหว พร้อมนะเจ้าคะ”เสียงหวานเอ่ยถาม
“อ้า มาเถอะเฟยฮวาของข้า ข้าพร้อมสำหรับเจ้า สะ........ปึก.”
เสียงที่กำลังจะเปล่งออกมาหายในทันที พร้อมกับร่างหนาของโหวเล่อฉวนที่คอพับหงายหลังบนที่นอน ในทันที ใช่ เขาสลบไปแล้ว เพราะแจกันที่อยู่ในมือของเซียวอี้ถงนั่นเอง
“หลับให้สบายนะท่านโหว “
ร่างบางของเซียวอี้ถง เดินไปที่ประตู และแง้มออกไปดู แต่ปรากฎว่า มีคนของโหวเล่อฉวน ยืนอยู่ข้างหน้า เธอหันกลับมาและมองไปที่หน้าต่าง และเปิดหน้าต่างปีนออกไปทันที
เมื่อลงมาด้านล่าง แล้ว เซียวอี้ถงก็กลับไปที่ห้องของเธอ และตอนนี้ ซูซูสาวใช้คนสนิท ก็นั่งอยู่ที่โต๊ะ
“ซูซู “เซียวอี้ถงเอ่ยเรียกเสียงเบา
“คุณหนู ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ นี่ท่านไม่ได้อยู่กับท่านโหวหรือเจ้าคะ “
“ข้าไม่มีเวลาจะอธิบาย ข้าต้องไปจากที่นี่แล้ว ซูซู “เซียวอี้ถง บอกขณะที่มือก็เก็บเสื้อผ้า ใส่ในห่อผ้าเพื่อเตรียมตัว
“คุณหนูท่านจะไปที่ไหนเจ้าค่ะแล้วทำไมท่านต้องหนีละเจ้าคะเกิดอะไรขึ้น “
“ข้าทุบหัวท่านโหวสลบไปแล้วนะสิ”
“ทำไมเจ้าคะ”
“เพราะข้าไม่ต้องการจะเป็นอนุของเขา และท่านโหวคิดข่มขืนข้านะสิ “เซียวอี้ถง บอกเล่าและมือก็เก็บของไปด้วย
“แล้วคุณหนูจะหนีไปที่ไหนเจ้าคะ แล้วจะรอดจากมือของท่านโหวหรือเจ้าคะคุณหนู”ซูซูเอ่ยถามด้วยความกังวล
“ข้าไม่รู้แต่ข้าต้องไปจากที่นี้ซะก่อน ส่วนเจ้าจะไปกับข้าหรือไม่ หรือจะอยู่ที่นี่ต่อก็ได้ ตามใจเจ้า “
“คุณหนู ท่านไปที่ใดข้าก็ไปที่นั้นเจ้าค่ะ “
“ได้ถ้าอย่างนั้น เราไปกันเถอะแต่ว่า ซูซู เจ้าพอจะหาชุดของผู้ชายได้สักสองชุดไหม “
“เอ่อเจ้าค่ะคุณหนูรอสักครู่นะเจ้าคะ “ ซูซูเดินออกไปสักพักก็กลับเข้ามพร้อมกับชุดของผู้ชาย 2 ชุดที่อยู่ในมือ
“เอาละ เราเปลี่ยนชุดก่อน เพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต”
จากนั้นสองสาวก็ค่อย ๆ ย่องออกจากห้องเดินไปด้านหลัง และก็บังเอิญเห็นกองคารวานกำลังจะเดินทางออกจาก หอฟู่หรงฮวา ทั้งสองคนจึงแฝงกายเขาร่วมในขบวน โดยแอบขึ้นไปในรถของของกองคารวาน และแอบอยู่ในนั้นจนกระทั่งรถม้าของกองคารวานเดินทางออกนอกเมืองไป
ทั้งเซียวอี้ถงและซูซู ต่างก็แอบอยู่ในกองคารวานนานแค่ไหนไม่รู้ด้วยความเหนื่อยล้า ทำให้ทั้ง 2 คนได้เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
..............................................
หอฟู่หรงฮวา
ความโกลาหลและวุ่นวายกำลังเกิดขึ้น หลังจากที่ โหวเล่อฉวน รู้สึกตัว หลังจากที่ถูกแจกันทุบไปที่หัว จนสลบไป
“หาตัวนางให้พบ ค้นให้ทั่ว “เสียงดังกังวานเอ่ยสั่งลูกน้อง
“ขอรับท่านโหว ไป ค้นทุกห้อง อย่าให้นางหนีไปได้ “ ลูกน้องคนสนิทสั่งลูกน้อง อีกครั้ง
มาม่าหลี่เดินเข้ามาด้วยท่าทาง ตกใจ เมื่อตอนนี้ ความวุ่นว่ายโกลาหลเกิดขึ้นในหอฟู่หรงฮวาแห่งนี้
“ท่านโหว เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าค่ะ ทำไม”
“เฟยฮวาอยู่ที่ไหน นางอยู่ที่ไหน พาตัวมาหาเดี๋ยวนี้ “โหวเล่อ ฉวนเอ่ยเสียงดังด้วยความโกรธ
“เฟยฮวาก็อยู่กับท่านโหวไม่ใช่หรือเจ้าคะ “มาม่าหลี่ถามด้วยความสงสัย
“นางตีหัวข้าจนสลบ แล้วก็หนีไป นะสิมาม่าหลี่ เจ้าไปพานางมาหาเดี๋ยวนี้ “
“อะไรนะเจ้าคะ เฟยฮวาตีท่านจนสลบอย่างนั้นหรือเจ้าค่ะ ตายแล้ว “มาม่าหลี่เข่าแทบทรุดเมื่อได้ยินดังนั้น
“ตามหานางให้พบ และนี่เงิน ที่ข้าจะไถ่ตัวนาง จากหอฟู่หรง ฮวาแห่งนี้ ต่อไปนี้ นางคือคนของข้า “โหวเล่อฉวน ประกาศเสียงดัง
“ท่านโหวขอรับ ไม่มีเลยขอรับ ดูเหมือนนางจะหนีไปแล้วขอรับท่านโหว”ลูกน้องคนสนิทเข้ามารายงานทำให้ดวงตาของโหวเล่อฉวนวาวโรจน์ด้วยความโกรธ ก่อนจะลุกขึ้น
“นางจะหนีไปไหนได้ บอกคนของเราทุกคน ตามหาตัวนางให้พบ แล้วพามาหาที่จวน อ้อ ห้ามทำร้ายนาง ข้าจะเป็นคนลงโทษนางเอง
“ขอรับท่านโหว ทุกคนไปจัดการเร็วเข้า “
จากนั้นโหวเล่อฉวนก็เดินออกจากหอฟู่หรงฮวาไปทันที ด้วยความโกรธที่มีเต็มอก
“นี่เจ้าทำอะไรลงไป เฟยฮวา เจ้าทำอะไร” มาม่าหลี่ได้แต่ นั่งคุกเข่าพึมพำ ทั้งรู้สึกห่วงหญิงสาว และในใจก็ภาวนาให้นางรอดปลอดภัยและหนีไปได้ตลอดรอดฝั่ง
- ผู้เขียน
