บทที่ 12 อยากกินงู
เฟิ่งจิ้งรีบเดินทางกลับเผ่ามารเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บตรงบาดแผลที่ถูกทำร้ายจากสร้อยขอข้อมือหยกเส้นนั้น ในใจของเขารู้สึกแค้นเคืองหลี่เย่ไม่น้อย
แต่ทว่าในความแค้นเคืองใจนั้น เขากลับคิดถึงใบหน้าสวยหวานของมู่หลันฮวาขึ้นมาได้ เมื่อคิดถึงนางผู้งดงามราวกับเทพธิดาสวรรค์ กลับทำให้ใจของเขาสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
นางชอบงดงามเกินสตรีใดในใต้หล้า หากได้นางมาครอบครอง เขาจะเป็นใหญ่เหนือผู้ใดในใต้หล้าแห่งนี้
ยามนี้ท้องฟ้าเงียบสงบลงแล้ว ผืนป่ากลับมางดงามดังเดิม ไร้ซึ่งพายุฝนใดอีก มู่หลันฮวากำลังเดินเล่นอยู่กลางป่าใหญ่ บนไหล่สวยของนางมีร่างของหลี่เย่ที่ตอนนี้กลายร่างเป็นเพียงงูสีขาวตัวเล็กๆเกาะอยู่ไม่ห่างกาย
มู่หลันฮวาสามารถจับไก่ป่าได้หลายตัว นางจะนำมันมาต้มซุปไก่ในคืนนี้ และแบ่งให้เจียวฟางกินด้วย
เมี๊ยว!!
มู่หลันฮวาที่กำลังเดินเตร็ดเตร่ดูสิ่งใดไปเรื่อยเปื่อย ในมือของนาง
