บทที่ 11 ราชามารเฟิ่งจิ้ง
ดวงตาสีทองอำพันจ้องมองไปที่ด้านนอกถ้ำด้วยความเย็นชา ยามนี้ท้องฟ้าภายนอกกำลังปั่นป่วนมืดครึ้ม พายุฝนกำลังก่อตัวขึ้นมาอย่างน่าหวาดกลัว ต้นไม้น้อยใหญ่ต่างสั่นไหวไปมาตามแรงลมที่โหมพัดกระหน่ำ เป็นสัญญาณเตือนว่ายามนี้เผ่าปีศาจและเผ่ามารที่กระหายเลือดบริสุทธิ์กำลังมุ่งหน้ามาที่หุบเขาแห่งนี้อย่างบ้าคลั่ง
"เจ้ารีบหาผ้ามาพันแผลเอาไว้ให้สนิท อย่าให้เลือดของเจ้าหยดลงบนพื้นเป็นอันขาด"
"ทำไมเล่าเจ้าคะ?"
"เลือดของเจ้าเป็นยาวิเศษที่เหล่าเทพเซียนหรือแม้แต่เผ่าสวรรค์ยังต้องการ ไม่เว้นแม้แต่เผ่าปีศาจและเผ่ามาร!!"
มู่หลันฮวาไม่เข้าใจสิ่งที่เขาเอ่ยมาเท่าใดนัก แต่นางก็ยอมทำตามอย่างไม่อิดออดเลยแม้แต่น้อย หลี่เย่อุ้มร่างบางวางลงบนเตียง ก่อนจะหันมากำชับนางอีกครา
"อย่าออกมาเด็ดขาดเข้าใจหรือไม่?"
มู่หลันฮวาพยักหน้าอย่างว่าง่าย เมื่อเห็นว่านางจัดการกับบาดแผลบนมือของตนเองเรียบร้อยแล้ว
