บทที่ 10 อย่าคิดทำร้ายหลี่เย่ของข้า
มู่หลันฮวาขมวดคิ้วมุ่น นางรู้สึกไม่ชอบใจในคำพูดเช่นนี้ของไห่ซือยิ่งนัก คล้ายกับว่าภิกษุผู้นี้จะไม่เป็นมิตรต่อปีศาจเอาเสียเลย
นอกจากนางจะข้ามภพมาเจอปีศาจแล้ว นางยังได้มาเจอกับภิกษุผู้ปราบปีศาจอีกเช่นนั้นหรือ?
"ไต้ซือนี่ช่างจมูกดีเหลือเกินนะเจ้าคะ?"
"อาตมาเพียงรับรู้ได้เท่านั้น ได้ยินมาจากผู้นำหมู่บ้าน ว่าไม่กี่วันก่อนพวกเขาได้ส่งสตรีนางหนึ่งขึ้นไปเซ่นสังเวยปีศาจพญางูงูบนหุบเขา เห็นทีคงจะเป็นแม่นาง ใช่หรือไม่?"
"แล้วอย่างไรเล่าเจ้าคะ?"
"โชคดียิ่งนักที่แม่นางรอดพ้นจากคมเขี้ยวของปีศาจพญางูที่แสนดุร้ายตนนั้นมาได้ อาตมาจะทำพิธีปัดเป่าภัยร้ายให้แม่นางเอง"
"ข้าคงมิรบกวนเวลาอันมีค่าของไต้ซือหรอกเจ้าค่ะ ข้ามีงานที่ต้องไปทำอีกมาก คงมิขอส่งท่าน เชิญ!"
"แม่นาง!!!"
มู่หลันฮวาที่กำลังหันหลังเดินกลับเข้าไปในเรือนนอน เมื่อได้ยินไห่ซือเอ่ยเรียกนาง ก็รู้สึกหงุดหงิ
