บทที่ 9 เกือบได้อีกรอบ
หลี่เย่จ้องมองมู่หลันฮวาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาเองก็ไม่เข้าใจตนเองเช่นกันว่าเหตุใดจึงต้องมาหานางในที่ที่อันตรายสำหรับเขาเช่นนี้ หากมีมนุษย์ล่วงรู้ว่าเขาเป็นใคร เรื่องราวจะยิ่งวุ่นวายมากยิ่งขึ้น และความสงบที่เขาเคยมีก็จะมลายหายไปด้วยเช่นกัน
แต่เขาก็เลือกที่จะมาตามหานาง?
หลี่เย่ขยับกายเพียงครั้งเดียวก็สามารถเข้ามายืนอยู่ในห้องนอนของนางได้แล้ว
"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าปีศาจกับมนุษย์มิอาจครองคู่กันได้"
"ท่านก็ให้ข้าอยู่เป็นทาสรับใช้ท่าน คอยปรนนิบัติท่านสิเจ้าคะ ข้าขอแค่ได้อยู่เคียงข้างท่านก็พอแล้วเจ้าค่ะ"
"เจ้าควรใช้ชีวิตของเจ้าให้ดี"
"ถ้าจะมาเพื่อเอ่ยวาจาเพียงเท่านี้ ท่านก็กลับไปเสียเถิดเจ้าค่ะ"
"อาหลัน"
หลี่เย่ยื่นมือหนาใหญ่ไปคว้าข้อมือขาวเนียนของนางเอาไว้ ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองสร้อยข้อหยกที่สลักภาพใบพัดทั้งสี่เอาไว้บนเนื้อหยกด้วยสายตาที่ตกตะลึงเป็นอย่างมาก
