บทที่ 8 สูญสิ้นพรหมจรรย์
มู่หลันฮวารู้สึกต้องการเขาอย่างห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่ หลี่เย่เองก็ฝืนทนต่อความต้องการในร่างกายของตนเองเอาไว้ไม่ไหวเช่นกัน แม้ปากจะปฏิเสธ แต่ลำแท่งเอ็นร้อนของเขาในยามนี้ ช่างแข็งชูชันเสียยิ่งนัก
มู่หลันฮวาเคยมีประสบการณ์เช่นนี้ในชาติก่อน นางจึงไม่รอช้าที่จะจับลำแท่งแก่นกายขนาดใหญ่ของเขามาจ่อที่ร่องรูสวาทของตน จากนั้นก็ค่อยๆ ขยับสะโพกบางเข้ากลืนกินลำแท่งมังกรยักษ์ตั้งแต่ปลายหัวที่ดุดันระเรื่อยไปจนกระทั่งสุดโคนหางที่แข็งแกร่ง
"อูยยย นายท่านน ช่างใหญ่ยิ่งนักเจ้าค่ะ!!"
"อ๊าส์!!ข้าเจ็บอาหลัน!!"
"ข้าก็เจ็บ ทนอีกนิดนะเจ้าคะนายท่าน ข้าจะค่อยๆขยับ อื้ออ!!!"
มู่หลันค่อยๆขยับขึ้นลงอย่างช้าๆอยู่บนกายของหลี่เย่ ก่อนจะค่อยๆเร่งจังหวะให้ถี่เร้ามากยิ่งขึ้น โชคดีที่นางช่วยตนเองบ่อยๆจึงไม่รู้สึกว่าฝืดเคืองเท่าใดนัก
ตับตับตับ
มู่หลันฮวาขยับสะโพกส่ายร่อนราวกับหงส์เต้นระบำ ทุก
