CHAPTER 2
1007 คำ
" กลัวสิ กลัวมากๆ ด้วย ได้เธอเป็นเมียฉันคงนอนตาไม่หลับสักคืน" เขาพูดพร้อมกับทำท่าขนลุกลูบเนื้อตัวตัวเองไปมา
" เอาเถอะๆ แขกของนายที่ว่านี้เป็นใคร.... ขอประวัติโดย
ละเอียดด้วย " เธอไม่เคยรับงานหากไม่รู้ประวัติและอะไรที่
แน่นอน
" ได้สิ..ตามฉันมา "
มิเชลยืนอ่านประวัติของลูกค้าวีวีไอพีที่เขาว่าจบก็โยน กระดาษในมือลงบนโต๊ะอย่างหัวเสีย... เธอที่ทำงานปราบโจร....ปราบผู้ร้ายนี่นะจะให้ไปคุ้มครองมาเฟียที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับกฎหมาย? ถึงเขาจะมีกิจการหลายอย่างที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่เขาก็มีงานสีเทาอย่างคาสิโนและค้าอาวุธอยู่ในนั้นด้วย ถึงมันจะถูกกฎหมายก็เถอะ แต่ขึ้นชื่อว่าค้าอาวุธมันก็ไม่ดีแล้วในความรู้สึกเธอ
" ไม่รับ " เธอบอกสุริยันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มทน
" โถ่!!!!มิเชลจ๋า..... ช่วยฉันหน่อยนะ ฉันไม่รู้จะไปหาใครจริงๆ "สุริยันขอร้องเธอ หากเป็นผู้ชายก็ยังจะพอหาได้ แต่คำขอที่เป็นผู้หญิงนี่สิที่ทำให้เขาถึงทางตัน เพราะเย็นนี้แขกวีวีไอพีคนนั้นก็จะเดินทางมาแล้วๆ เขาจะมีเวลาที่ไหนไปหามาให้ได้ทัน
" นายจะให้ฉันที่ทำงานดูแลประชาชน ไปทำงานให้มาเฟียได้ยังไง คิดหน่อยสิ..ฉันเกลียดที่สุดพวกที่ท้าทายกฎหมาย "
เธอยืนกอดอกคุยกับเขา สายตาที่มองมาดุดันจนสุริยันได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ
" แต่งานของเขาก็เป็นงานถูกกฎหมายนะ แล้วอาวุธที่เขาค้าก็ขายให้แต่รัฐบาลเท่านั้น....ถือว่าช่วยฉันหน่อยนะ หากฉันหาคนไม่ได้พ่อกับตะวันต้องเดินทางมาดูแลเองแน่เลย แล้วตอนนี้พิมพ์ดาวเพิ่งจะคลอดลูกอีกคน ฉันไม่อยากให้ตะวันต้องเดินทางมา...ถือว่าช่วยหลานๆ ก็ได้ " เขารู้ว่ามิเชลหลงใหลลูกๆ ของตะวันแค่ไหน เลยยกมาพูดให้เธอเห็นใจ....มิเชลยืนกัดปากตัวเองแน่นจนรู้สึกเจ็บ มองสุริยันนิ่งอย่างชั่งใจ แต่พอคิดถึงเจ้าตัวเล็กทั้งสามก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้
" ก็ได้ๆ ...เริ่มงานเมื่อไหร่ "
" พรุ่งนี้เช้า ขอบใจมากนะ มิเชลคนสวย...น่ารักที่สุดเลย " สุริยันยิ้มกว้างอย่างดีใจที่เธอตอบตกลง
" ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันรับงานแบบนี้... แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง "
" ไม่ต้องทำอะไร แค่ไปตามนัดก็พอ พรุ่งนี้มาเจอฉันที่รีสอร์ทตอนแปดโมงเช้านะ "
" เออๆ ... แล้วนี่นายไม่คิดจะหาน้ำหาท่ามาให้ฉันดื่มกินหรือไง ร้อนจนตับจะแตกอยู่แล้ว "
" อ้อ..ใช่สิ โทษทีๆ ลืมไป เดี๋ยวฉันมานะ " สุริยันรีบเดินออกไปหาน้ำให้เธอ ตอนนี้จะใช้ให้เขาทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น!
พอสุริยันเดินออกไปมิเชลก็หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านอีกครั้ง มิสเตอร์ คอนเนอร์ - มาเฟียระดับเอเชียและนักธุรกิจหนุ่มอนาคตไกลเป็นลูกครึ่งไทย-ฮ่องกง วัย 30 ปีนั่น ประวัติไม่ธรรมดาจริงๆ แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องหาทางทำให้เขาปฏิเสธเธอให้ได้ และการปฏิเสธนั้นต้องไม่กระทบและเป็นผลเสียกับภาคินด้วยเช่นกัน ....
สุริยันยืนมองมิเชลที่ขับรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดที่หน้ารีสอร์ตสุดหรูของเขาอย่างนิ่งค้าง เธอจะไปเป็นบอดี้การ์ดหรือจะไปทำสวน?! ถึงจะไม่คลุมหน้าเหมือนทุกวัน แต่ชุดที่เธอสวมใส่ก็คือชุดไปไร่เหมือนทุกวันของเธอนั่นเอง
" ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้! " เขายกมือขึ้นกุมขมับอย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
" ทำไม? ฉันแต่งตัวไม่สวยเลยดูไม่ดีหรือยังไง หากผู้ชายคนนั้นไม่ชอบใจที่ฉันแต่งตัวแบบนี้ และมองฉันที่ภายนอก นั่นก็แสดงว่าเขามองคนแค่เพียงรูปลักษณ์ หากเขาจะไม่เลือกฉันนั้นก็เรื่องของเขา แล้วนายก็ไม่ผิดอะไรด้วย ในเมื่อหามาให้แล้วแต่ไม่ยอมเลือกเอง " เธอยักไหล่ให้สุริยันอย่างไม่แยแสก่อนจะเดินนำเขาเข้าไปในรีสอร์ต แล้วมาหยุดยืนอยู่หน้าล็อบบี้
" ไปทางไหน นำทางด้วย " สุริยันส่ายหัวให้เธออย่างเหนื่อยหน่าย สั่งได้สั่งดี สั่งทั้งปีทั้งชาติ นี่เขาเป็นเบ้เธอหรือยังไงเห็นหน้าตาจิ้มลิ้มตาโตๆ เหมือนกับตุ๊กตาอย่าได้หลงกลเธอเชียว ไม่งั้นได้ตายอย่างไม่รู้ตัวแน่
" ทางนี้ " สุริยันเดินนำเธอไปจนถึงบ้านพักหลังใหญ่ที่อยู่ห่างไกลจากรีสอร์ตที่รอบด้านถูกตกแต่งอย่างสวยงาม
มิเชลขมวดคิ้วมองบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ทั่วทุกมุมของบ้านพักอย่างสงสัย... บอดี้การ์ดก็ออกเยอะแยะ แล้วเขาจะยัง
ต้องการบอดี้การ์ดเพิ่มอีกทำไม หากกลัวตายนักก็น่าจะเลิกเป็นมาเฟียเสียสิ!
" ผมมาพบคุณคอนเนอร์"สุริยันบอกความต้องการกับบอดี้การ์ดที่ยืนทำหน้าเข้มอยู่หน้าประตู
" ท่านรอคุณอยู่ เชิญครับ " บอดี้การ์ดคนนั้นหันมามองมิเชลก่อนจะเดินนำพวกเขาเข้าไป
" นายครับคุณสุริยันมาแล้วครับ " บอดี้การ์ดบอกนายตัวเองที่ตอนนี้กำลังว่ายน้ำไปมาในสระ และเพียงไม่นานเขาก็กระโดดขึ้นจากสระ หยิบผ้าเช็ดตัวที่บอดี้การ์ดยื่นให้มาเช็ดหน้าเช็ดตัว แล้วหยิบเสื้อคลุมจากบอดี้การ์ดมาสวม ใบหน้าหล่อเหลาคมเข็มตามแบบฉบับคนเอเชีย แต่รูปร่างกลับสูงใหญ่อย่างชาวตะวันตก
" สวัสดีครับ ผมสุริยันครับเป็นลูกชายเจ้าของรีสอร์ตแห่งนี้ส่วนนี่คือมิเชลครับ เธอจะมาเป็นบอดี้การ์ดให้คุณ " สุริยันแนะนำตัวกับลูกค้าที่ต้องเรียกว่าวีวีไอพีของเขา
- ผู้เขียน
