หลายชั่วโมงต่อมา
“อาภูยังโกรธหนูเหรอคะ” บุษบาที่ไปกินข้าวกับบิดาที่โรงแรมที่ท่านพัก ขออนุญาตกลับมาใช้เวลาเคลียร์ใจกับว่าที่เจ้าบ่าวอีกครั้ง
“อาควรโกรธไหมล่ะ” ภูบดีโกรธน้อยลงมาก เพราะเข้าใจในความรั้นของอีกฝ่าย และความเอ็นดูที่มีมากเป็นทุนเดิม
“ควรค่ะ” คนที่ลุแก่โทษขยับลงไปนั่งตักและก็กราบไปกับอกแกร่ง
“เพราะอะไร” เขายังไม่ยอมให้เธอจูบง่ายๆ แต่ก็ไม่ได้ปัดป้องตอนเธอคล้องบ่าเขาเอาไว้
“เพราะหนูดื้อและก็เป็นเด็กเลี้ยงแกะ”
เป็นเหตุผลที่น่ารักจัง แต่เขาต้องเก๊กขรึมเอาไว้ก่อน
“หนูคิดอะไรไม่ออกนี่ รู้แต่ว่าอยากได้อาภูมาเป็นสามี” เธอตัดสินใจบอกออกไปตรงๆ แล้วก็รู้สึกว่าอากำลังจะยิ้ม แต่พยายามชะงักตัวเองเอาไว้
“อาจะไม่พูดอะไรกับบุษสักคำเลยเหรอคะ” เธอใช้ปากคลอเคลียปากหยัก มือจงใจลูบไล้ขึ้นๆ ลงๆ บนบ่ากว้าง
“สรุปว่าทำทั้งหมด ที่ปล้ำอา ที่เรียกพ่อมา ที่เอาเสื้อผ้าอาไปโปรยล่อพ่อ คือทำเพราะจะเอาคื
