“คัพเค้ก”
“พี่คาถามีอะไรเหรอคะ”
“หลบหน้าทำไม”
“เปล่านี่คะ หนูก็อยู่บ้านตามปกติ”
“ไม่ใช่อะปกติของมึงต้องมาวุ่นวายที่บ้านกูทุกวันสิ”
“อะไรของพี่ กลับจากทะเลมีลูกค้าสั่งขนมเยอะหนูทำจนมือหงิกแล้วเนี่ยเลยไม่มีเวลาไปบ้านพี่ก็เท่านั้นเอง ไม่เชื่อถามตากับยายได้” เธอร่ายประโยคยาว ๆ ใส่ผมจนฟังแทบไม่ทัน ถึงอย่างนั้นก็เถอะความรู้สึกของผมมันก็ยังบอกอยู่ดีว่าเธอแปลกไป
“แล้วไปไหนมาป่านนี้ถึงเพิ่งเข้าบ้าน”
“ไปบ้านพ่อมาค่ะ”
“ที่กูเคยพูดไปไม่เข้าหูมึงบ้างเลยใช่ไหมเดี๋ยวก็ได้แผลมาอีก”
“เฮ้อ! พูดไปพี่ก็ไม่เข้าใจหรอก หนูเข้าบ้านก่อนนะง่วงนอนแล้ว”
“เดี๋ยว!”
“คะ?”
“สุขสันต์วันเกิด” พลางยื่นเค้กให้คนตรงหน้า เธอนิ่งไปชั่วขณะไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาให้เห็นเลย
“ขอบคุณนะคะ”
“ร้องไห้ทำไม อธิษฐานแล้วเป่าเทียนสิ”
“อืม”
“ขอสุขภาพร่างกายแข็งแรงนะ พบเจอแต่สิ่งดี ๆ มีชีวิตที่ดี มีอนาคตที่ดี ขอให้...”
หมับ
