คำสาปแช่งของภูผายังก้องอยู่ในโสตประสาทของฉัน ฉันทรุดตัวลงบนพื้นห้องทำงานที่ว่างเปล่า ร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว น้ำตาเอ่อล้นจนพร่ามัว ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่เหลือความเชื่อใจ ไม่เหลือความหวัง และไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวของศักดิ์ศรี
ความเจ็บปวดจากการถูกกล่าวหาและการถูกภูผาปฏิเสธมันรุนแรงกว่าที่ฉันคิดไว้มาก
ฉันกวาดสายตาไปรอบห้อง ความหรูหราโอ่อ่าของคฤหาสน์แห่งนี้กลับกลายเป็นกรงขังที่มองไม่เห็น ฉันไม่อาจอยู่ต่อที่นี่ได้อีกแล้ว ฉันต้องไปจากที่นี่… ไปจากภูผา… ไปจากความเจ็บปวดทั้งหมดนี้
สิ่งเดียวที่ฉันคิดถึงในตอนนี้คือน้องไทม์ ฉันต้องปกป้องเขา ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายจิตใจลูกชายของฉันอีกเด็ดขาด ไม่ว่าภูผาจะโกรธแค้นฉันมากแค่ไหน แต่น้องไทม์ไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรด้วยเลย
ฉันรวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มี ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ขาของฉันยังคงสั่นเล็กน้อย แต่จิตใจของฉันเด็ดเดี่ยวมากขึ้นกว่าเดิม
ฉันเด
