เชียงใหม่ยามเช้าตรู่มีอากาศเย็นสบายและเงียบสงบ ฉันยืนอยู่ริมหน้าต่างห้องพักชั่วคราวที่เพื่อนของแก้วเมตตาให้พักอาศัย น้องไทม์กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ที่จัดไว้ให้ ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง มองเห็นหลังคาบ้านเรือนโบราณสลับกับตึกสมัยใหม่ ความรู้สึกว้าเหว่เกาะกินใจ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตของฉันจะมาถึงจุดนี้ จุดที่ฉันต้องพาลูกชายหนีออกจากทุกสิ่งทุกอย่างที่คุ้นเคย
ผ่านมาหนึ่งวันแล้วนับตั้งแต่ฉันมาถึงที่นี่ แก้วโทรมาหาฉันหลายครั้งเพื่อสอบถามความเป็นอยู่และพยายามหาทางช่วยเหลือเรื่องงานให้ ฉันซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนรัก แต่ลึก ๆ แล้ว ฉันก็ยังคงกังวลกับอนาคตที่ยังมืดมิด
“แม่ครับ... หิวแล้วครับ” เสียงเล็ก ๆ ของน้องไทม์ดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมองลูกชาย เด็กชายตื่นขึ้นมาแล้ว และกำลังนั่งขยี้ตาอยู่บนเตียง
ฉันรีบเดินไปหาลูกชาย กอดเขาเบา ๆ “ตื่นแล้วเหรอครับคนเก่ง หิวแล้วใช่ไหม เดี๋ยวแม่หาอะไรอร่อยๆ ให้กิ
