รถทัวร์เคลื่อนตัวช้า ๆ เข้าสู่สถานีขนส่งเชียงใหม่ แสงสลัวของเช้าตรู่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ ฉันอุ้มร่างเล็กของน้องไทม์ที่หลับปุ๋ยซบอยู่ที่ไหล่ ฉันรู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าที่กัดกินไปทั้งร่างกายและจิตใจ การเดินทางตลอดคืนเต็มไปด้วยความหวาดระแวง ฉันคอยมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา ราวกับกลัวว่าเงาของใครบางคนจะปรากฏขึ้นตรงหน้า
“แม่ครับ...ถึงแล้วเหรอครับ?” น้องไทม์ลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตากลมโตยังคงงัวเงีย
“ถึงแล้วจ้ะลูก” ฉันฝืนยิ้ม พลางลูบผมหยิกของลูกชายเบาๆ “เรามาเที่ยวกันนะ”
ฉันพยายามโกหกคำโตกับเด็กชายวัยสี่ขวบ แต่ในใจฉันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ได้อย่างไร ด้วยเงินที่ติดตัวมาเพียงน้อยนิด และความกลัวที่เกาะกินใจว่าภูผาจะตามมาพบฉันเมื่อไหร่
ภาพสุดท้ายก่อนที่ฉันจะตัดสินใจหนีมันยังคงชัดเจนในหัว เสียงประกาศกร้าวของภูผาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว สายตาคมกริบท
