ตอนที่ 20 ความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง
828 คำ
ลมหายใจของฉันติดขัดเมื่อได้ยินคำพูดของแก้ว ฉันรู้ดีว่าวันแห่งการเผชิญหน้าได้มาถึงแล้ว ฉันรีบขับรถไปยังห้องเช่าของฉันด้วยหัวใจที่เต้นรัวราวกับกลองรบ ภาพของน้องไทม์ลอยเข้ามาในหัว ฉันต้องปกป้องเขา ไม่ว่าจะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตาม
เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่ซอยแคบ ๆ ที่เป็นที่ตั้งของห้องเช่า ฉันเห็นรถยนต์คันสีดำที่คุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้าน ความหวาดกลัวเข้าครอบงำฉันไปทั่วทั้งร่าง
ฉันก้าวลงจากรถด้วยขาที่สั่นเทา พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี ฉันเดินตรงเข้าไปในห้องเช่า และภาพที่เห็นก็ทำให้หัวใจของฉันกระตุกวูบ
ชายฉกรรจ์สองคนในชุดสูทสีดำยืนอยู่กลางห้อง สายตาของพวกเขาจ้องมองมาที่ฉันอย่างเย็นชา ข้าง ๆ พวกเขายืนแก้วที่โอบกอดน้องไทม์ไว้แน่น ใบหน้าของแก้วซีดเผือด ส่วนน้องไทม์ก็ดูหวาดกลัว ใบหน้าเล็ก ๆ ซุกเข้ากับอกของแก้ว
“คุณลินินใช่ไหมครับ” หนึ่งในชายฉกรรจ์เอ่ยถามเสียงเรียบ “เรามาตามคำสั่งของคุณภูผา”
ฉันพยักหน้าช้า ๆ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น “มีอะไร”
“คุณภูผาต้องการให้คุณกลับไปที่คฤหาสน์ทันที” ชายคนนั้นพูด “และพาเด็กคนนี้ไปด้วย” เขาชี้มาที่น้องไทม์
คำพูดของเขาทำให้ฉันตกใจอย่างที่สุด ภูผารู้แล้ว! เขารู้แล้วว่าน้องไทม์อยู่ที่นี่ และเขากำลังจะพาตัวลูกชายของฉันไป!
“ไม่!” ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง “ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น และฉันก็ไม่ให้น้องไทม์ไปกับพวกคุณด้วย!”
“นี่คือคำสั่งของคุณภูผาครับ” ชายอีกคนพูดเสริม “ถ้าคุณไม่ร่วมมือ เราก็จำเป็นต้องใช้กำลัง”
“พวกคุณไม่มีสิทธิ์!” ฉันพูดด้วยความโกรธ ฉันไม่ยอมให้ใครมาพรากน้องไทม์ไปจากฉันเด็ดขาด
แก้วที่อยู่ข้าง ๆ ฉันพยายามพูดคุยกับชายฉกรรจ์ แต่ก็ไม่เป็นผล พวกเขาทำตามคำสั่งของภูผาอย่างเคร่งครัด
ในขณะที่ฉันกำลังยืนเผชิญหน้ากับชายฉกรรจ์อยู่นั้น เสียงประตูห้องนอนของพ่อก็เปิดออก พ่อเดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน
“เกิดอะไรขึ้นลูก” พ่อถามด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
ฉันหันไปมองพ่อด้วยความตกใจ ฉันไม่อยากให้พ่อต้องมารับรู้เรื่องนี้
“ไม่มีอะไรค่ะพ่อ พ่อเข้าไปพักผ่อนเถอะค่ะ” ฉันพยายามบอกท่าน แต่ก็ไม่ทัน
“คุณธนาใช่ไหมครับ” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งเดินตรงเข้าไปหาพ่อ “คุณรู้จักเด็กคนนี้ไหมครับ” เขาชี้ไปที่น้องไทม์
พ่อมองน้องไทม์อย่างสงสัย “นี่น้องไทม์ ลูกของเพื่อนลินินน่ะลูกสาวฉันรับมาเลี้ยงไว้นานแล้ว”
“โกหก!” ชายฉกรรจ์อีกคนพูดขึ้น “ข้อมูลที่เราได้มา ระบุว่านี่คือลูกชายของคุณลินิน… และเป็นลูกของคุณภูผาด้วยครับ!”
คำพูดของชายฉกรรจ์เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ พ่อของฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจอย่างที่สุด ใบหน้าของท่านซีดเผือดราวกับกระดาษ
“อะไรนะ! นี่มันเรื่องอะไรกันลินิน!” พ่อหันมามองฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและผิดหวัง
น้ำตาของฉันไหลริน ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถปิดบังความจริงได้อีกต่อไปแล้ว ทุกอย่างพังทลายลงในพริบตาเดียว
“พ่อคะ… ลินินขอโทษค่ะ” ฉันเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก “ลินินจะอธิบายทุกอย่างให้พ่อฟังนะคะ”
แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อ เสียงทุ้มต่ำเย็นชาที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากหน้าประตูห้อง
“ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น”
ฉันหันไปมอง และเห็นภูผากำลังยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองมาที่ฉันอย่างเย็นชาและเต็มไปด้วยความโกรธ
“พาเด็กไปที่คฤหาสน์เดี๋ยวนี้!” เขาออกคำสั่งกับชายฉกรรจ์
“ไม่นะ! ภูผา… คุณจะทำอะไรลูกชายของฉัน” ฉันกรีดร้องออกไป ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดน้องไทม์แน่น พยายามปกป้องเขาจากทุกคน
ภูผาเดินเข้ามาใกล้ฉัน เขาจ้องมองมาที่ฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความผิดหวัง
“เธอหลอกลวงฉันมาตลอดลินิน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “เธอซ่อนลูกชายของฉันไว้!”
คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกทุบด้วยค้อนปอนด์ ฉันรู้ดีว่าทุกอย่างจบแล้ว ความลับที่ฉันพยายามปกปิดมาตลอดสี่ปีถูกเปิดเผยแล้ว
ฉันไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป แต่ฉันรู้เพียงอย่างเดียวว่าชีวิตของฉันและน้องไทม์จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว นี่คือจุดสิ้นสุดของสัญญา... และจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดครั้งใหม่ที่รุนแรงยิ่งกว่าเดิม
- ผู้เขียน
