"ทำไม เห็นหน้าข้าแล้วต้องหลบหรือ?"
"คุณชายรอง ที่นี่เป็นกลางจัตุรัส ท่านคงไม่.."
เจ้าของดวงหน้าเรียวนัยน์ตาคมปลาบจับจ้องราวกับเดาท่าทางของนางได้ จึงได้เอาบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อ
"นี่เป็นหนังสือไล่เจ้าออกจากสำนัก"
"..เป็น เป็นไปไม่ได้"
"เป็นไปแล้ว และยังมีข้อความที่เขียนโดยเจ้าสำนักว่าเจ้ารักษาผิดพลาด จึงต้องชดใช้หนึ่งแสนตำลึง"
"ก็แค่แสนตำลึง"
"..."
"ว่าแต่แสนตำลึงนี่มันเท่าไหร่?"
"ซาลาเปาหนึ่งลูกห้าอีแปะ ร้อยอีแปะเท่ากับหนึ่งตำลึงเงิน หนึ่งร้อยตำลึงเงินเท่ากับหนึ่งตำลึงทอง แต่ที่เจ้าต้องจ่ายให้เราคือหนึ่งแสนตำลึงทอง"
"พวกท่าน.."
"ว่าอย่างไร?"
"ท่านทั้งสามไม่ได้เป็นอันใดสักหน่อยเจ้าค่ะ"
"ข้าบอกเป็นก็ต้องเป็น"
"ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย"
"นั่นเจ้าจะไปไหน?"
"ไล่ออกก็ไปเก็บของสิ"
"ข้าเอามาให้แล้ว" ชี้ไปที่คนของตนเองที่ถือถุงผ้าเอาไว้สามห่อ เป็นเสื้อผ้าและของใช้ ยังมีเงินอยู่อีกนิดหน่อย
++++
เพียะ!
ใบหน้าของหวางหงหยางถึงกับสั่น เพราะคิดไม่ถึงว่าเถียนลี่ลี่จะมีโทสะถึงขั้นใช้ฝ่ามือฟาดใบหน้าเขาเช่นนี้ สองมือใหญ่จับนางให้หันมาเผชิญหน้าทั้งที่ยังกักร่างบางเอาไว้ไม่ให้ถอยหนี
"เจ้ากล้าตบข้า"
"..."
"ทำไม แค่ไม่พอใจพี่ใหญ่แล้วยังต้องมาพาลกับข้าหรือเถียนลี่ลี่?"
ดวงหน้าเรียวจับจ้องแววตาดุร้ายที่เกิดโทสะเป็นอย่างมาก แต่ตนเองตอนนี้ก็เก็บมานานถึงครึ่งเดือน คล้ายว่าเพียงแค่เจอคำพูดของหวางหงหยาง ปราการที่ปกป้องความในใจจึงได้พังทลายลง อีกทั้งด้วยฤทธิ์สุราที่ยังคั่งค้างจึงไม่ได้มีความคิดที่แจ่มใสนัก ถามเขากลับเสียงสั่น "จูบข้าเพราะเหตุใด?"