บทที่ 3 เจ๊คุณ
1385 คำ
“รู้!!!” เพื่อนผมหันมองหน้ากันก่อนที่พวกมันจะหันมาตอบผมเป็นเสียงเดียว
“รู้ก็เล่ามา อย่าลีลาให้กูต้องอกแตกตายเลย”
“ก็สาวที่มึงหิ้วขึ้นห้องไปนะ มันแอบหนีผัวมาเที่ยว แล้วคราวนี้ผัวมันจับได้เลยตามมาที่ร้าน เด็กที่ร้านก็เลยบอกว่าเห็นเมียมันขึ้นห้องไปกับมึง หลังจากนั้นมึงคงรู้นะว่าทำไมมึงได้แดกยำตีน” ไอ้แบงค์เพื่อนอีกคนเล่าออกมาอย่างออกรส ติดน้ำเสียงจะสมน้ำหน้าผมหน่อยๆ เพราะมันห้ามผมแล้วว่าคนนี้ไม่ผ่านแต่ผมไม่ฟัง
“อีเวร ไหนบอกกูว่าโสด แม่ไม่ให้มีผัวไงวะ” ผมก็ตงิดๆ อยู่แล้วละ แต่เพราะโดนความเ****นเข้าครอบงำสติเลยมืดบอดไปชั่วขณะ
“สรุปคือ มึงได้แดกตีนเพราะเสือกไปยุ่งกับเมียชาวบ้าน แต่ดีนะที่พวกกูเข้าไปช่วยมึงไว้ได้ทัน โชคยังดีที่ไอ้เดชน้อยของมึงยังไม่ได้มุดเข้าไปในถ้ำเมียมัน มันเลยหยุดกระทืบมึงแล้วไปหิ้วเมียมันกลับบ้านแทน” คราวนี้เป็นไอ้หมอกที่เล่าให้ผมฟังด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่ามันซ้ำเติมผม
“เป็นไงละไอ้เดชน้อยของมึง เกือบได้ตายรอบสองเพราะความเ****นแล้วไหมล่ะ”
“หืออ ยังไง ไอ้เดชมึงเคยไปยุ่งกับเมียชาวบ้านมาก่อนเหรอว่ะ” ด้วยความขี้เสือกเมื่อได้ยินไอ้หมอกเอ่ยขึ้นไอ้เกมส์ก็รีบสืบทันที และมีหรือที่ไอ้หมอกมันจะไม่ขยายความเล่าเรื่องที่ฟ้าเกือบผ่าไอ้เดชน้อยสมัยมัธยมให้พวกมันฟัง หลังจากนั้นเหตุการณ์ก็ซ้ำรอยเดิม นอกจากไม่สงสารพวกมันยังช่วยกันหัวเราะเยาะซ้ำเติมผมอีก
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แล้วคราวนี้จะทำไง หนุ่มฮอตที่สาวตามตอมเหมือนขี้แบบมึงจะรักษาพรหมจรรย์เอาไว้ได้จนครบสามสิบละ”
“สาวตอมมันไม่เท่าไหร่ ตัวมันเนี่ยสิเ****นไม่กลัวคำทำนายขนาดนี้จะมีชีวิตรอดถึงสามสิบหรือเปล่า”
“กูก็คนมั้ย แม่ง!! อย่าให้กูรู้นะว่าเวรกรรมตัวไหนมันแช่งกู กูจะด่าให้ มันจะรู้ไหมว่าไอ้เดชน้อยของกูต้องอดทนจนเกือบจะตรอมใจตายขนาดไหน”
“มึงก็ทนอีกหน่อยสิแค่…สิบปีเอง”
“กูว่ามันทนไม่ได้หรอก แค่เห็นขาขาวๆ นมใหญ่ๆ เดินเข้ามาใกล้มันก็อาจตายได้แล้ว”
“ถูกของไอ้เกมส์ มึงจะให้กูทนได้ไงไอ้หมอก ยิ่งสาวๆ ชอบเข้ามาเสนอตัวให้กูขนาดนั้น กูทำแค่มองได้ก็เก่งชิบหายแล้ว”
“ห้ามตัวเองไม่ได้ งั้นมึงก็ห้ามไม่ให้ผู้หญิงเข้าใกล้มึงแทนสิ”
“กูหล่อขนาดนี้มึงคิดว่าห้ามได้เหรอ”
“สภาพมึงตอนนี้ไม่ใกล้เคียงกับคำว่าหล่อเลยไอ้สัส”
“งั้นมึงก็ให้หมอศัลยกรรมลดความหล่อของมึงไปเลยสิ จะได้จบ”
“ไอ้สัสแบงค์ เบ้าหน้านี้พ่อกับแม่กูอุตส่าห์ปั้นมาอย่างดี มึงจะให้กูทำลายเพื่อ?? ไม่เอากูไม่ยอมเสียเบ้าหน้าหล่อๆ ของกูไปแน่” ความคิดแต่ละอย่างของพวกมันเข้าท่ากันทั้งนั้น
“งั้นมึงเอางี้ไหม มึงก็ทำตัวออกสาวไปเลย ประกาศให้คนทั้งมหาลัยรู้ไปเลยว่ามึงเป็นเมียไอ้หมอก สาวๆ จะได้เลิกตามจีบมึง”
“ไอ้สัส//ไอ้เชี่ยเกมส์” ทั้งผมทั้งไอ้หมอกหันไปด่ามันพร้อมกันทันที ผมบอกแล้วว่าความคิดพวกมันแต่ละอย่างดีๆ ทั้งนั้น
“ถ้าจะทำแบบนั้นมึงก็รับบทผัวมันเองสิ มาโยนขี้ให้กูเพื่อ” ไอ้หมอกมันเดินไปตบหัวไอ้เกมส์ทันทีพร้อมกับทำท่าขนลุกขนพองที่ต้องเป็นผัวผม แค่คิดตามว่าต้องเป็นเมียไอ้หมอกผมก็อาการไม่ต่างจากมัน แต่แผนนี้ก็…ดูเข้าท่าดี มันคงทำให้ไอ้เดชน้อยมีชีวิตรอดก่อนจะอายุสามสิบได้
พ่อจะกระเหี้ยนกระหือรือให้น้อยลง จะตีตัวออกห่างจากสาวๆ เพื่อชีวิตน้อยๆ ของเอ็งนะ ไอ้เดชน้อยลูกพ่อนะ
หลังจากออกจากโรงพยาบาลผมก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเอง แรกๆ ก็ยังคงขัดๆ อยู่บ้างที่ต้องทำตัวเองให้มีจริตออกสาว แต่พอเวลาผ่านไปสักพักทั้งท่าทาง กิริยา และคำพูดคำจา จริตของผมเริ่มดูเป็นธรรมชาติ
ผมเริ่มมีความสุขและสนุกกับการใช้ชีวิตแบบนี้จนลืมไปเลยว่าวันแรกที่เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองจากไอ้เดชให้เป็นเจ๊คุณมันลำบากขนาดไหนและไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่าวิธีนี้มันได้ผลดีตามที่หวัง
หลังจากปีสองในวันนั้นกระทั่งเรียนจบปีสี่ในวันนี้สาวๆ ที่เข้าหาผมส่วนใหญ่จะมาในฐานะเพื่อนสาว แม้บางคนจะแอบบ่นเสียดาย แต่พอเจอจริตสาวของผมเข้าไปก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะจับผมกินทันที
วิธีนี้ได้ผลดีต่อชีวิตไอ้เดชน้อยก็จริง แต่มันก็ยังคงมีปัญหาที่น่ารำคาญตามมาก็คือความงามของเบ้าหน้าผมมันดันไปเตะตาแตะใจผู้ชายหลายๆ คนเข้า จนผมจิกตา สะบัดหน้าใส่พวกมันที่มาตามจีบคอแทบเคล็ด บางครั้งหนักหน่อยไล่ไม่ไป ก็ดึงไอ้หมอกเพื่อนรักให้มาสมอ้างรับบทผัวของผมไป
เห็นไหมล่ะครับว่าเกิดเป็นคุณเดชคนนี้ชีวิตมันลำบากขนาดไหน ตอนเป็นหนุ่มก็ลำบากกับความหล่อของตัวเอง พอเป็นสาวความงามของเบ้าหน้ายังสร้างปัญหาให้อีก
“ว่าไงครับ เจ๊คุณคนสวยของเสี่ยเกมส์ เรียนจบแล้วหนูจะไปทำงานกับเสี่ยไหม บริษัทป๊าเสี่ยมีตำแหน่งว่างให้คนสวยขาเสมอ” ผมหันมองหน้าไอ้คนต้นคิดที่มันปรับตัวเก่งยิ่งกว่าผมเสียอีก เก่งเกินจนผมอยากจะจิกหัวมาตบสักทีสองที
“ไม่เอาล่ะค๊า เก็บตำแหน่งงานว่างไว้ให้ลูกชายไม่เอาไหนของป๊าอย่างเสี่ยเกมส์ทำเถอะย่ะ” ผมจิกตาใส่พร้อมกับยกแขนที่มันบังอาจเอามาวางไว้บนบ่าผมออกอย่างแรง
“คนสวยใจร้าย ไม่ไปทำงานกับเสี่ยเกมส์แล้วหนูจะเสียใจ” ยัง!! มันยังไม่หยุด สงสัยอยากโดนเล็บเจลที่เพิ่งไปทำสีมาใหม่ข่วนหน้า
“พอย่ะ อย่ามาทำตัวตอแหล มึงขี้เกียจทำงานก็พูดมา ไม่ต้องมาชวนกูไปเป็นขี้ข้าให้ทำงานแทนมึง”
“แล้วเอาไง พวกมึงจะเอาไงต่อ” ไอ้แบงค์หันมาถามผมกับไอ้หมอกที่นั่งอยู่ข้างกัน
“กูจะกลับไปช่วยพ่อทำโรงงานน้ำปลาร้าสักพักนะ” ไอ้หมอกเอ่ยตอบ
“ฉันก็ว่าจะกลับไปหาอะไรทำที่บ้าน ว่าจะไปดูแลตลาดแทนแม่ แล้วก็สร้างบ้านปล่อยเช่ากินกำไรสวยๆ”
“อือ แล้วคนสวยขาของเสี่ยเกมส์จะเป็นเจ๊คุณต่อหรือจะแปลงร่างกลับไปเป็นไอ้เดชหำล่อฟ้าอีกค่ะ”
“ล้อกูอีกทีมึงเจอเล็บเจลข่วนหน้าแหกแน่อีเกมส์”
“นั่นสิ แม่มึงรับไหวเหรอที่บักหำน้อยของแกกลายเป็นสาวแบบนี้”
“รับไหวแหละ คราวก่อนกูกลับบ้านด้วยร่างนี้ อธิบายให้ฟังแม่กูก็เข้าใจ มึงก็รู้ไอ้หมอกว่าแม่กูอยากมีลูกสาว เจอลูกสาวสวยๆ แบบกูเข้าไปดีใจซะมากกว่าตกใจด้วยซ้ำมั้ง”
ตั้งแต่กลายเป็นเจ๊คุณเวลากลับบ้านผมก็กลับไปในร่างของไอ้เดช จนเมื่อหกเดือนก่อนผมตัดสินใจกลับไปหาแม่ในร่างของเจ๊คุณคนสวย เพราะไม่อยากให้แม่ตกใจหนักตอนกลับไปอยู่บ้านหลังเรียนจบ แต่ผิดคาดแม่ผมกลับเข้าใจ แถมยังดี๊ด๊าถูกอกถูกใจกับจริตสาวของผมไปอีก
- ผู้เขียน
