“คนเหรอ? ถ้าเข้ามาใหม่ก็เห็นจะมีแค่ครูโซ่ แต่ครูแกอยู่กระท่อมฝั่งโน้น เดี๋ยวฉันให้คนไปตามให้” มือผิวหนังเหี่ยวย่น มือไม้สั่นเทาหากแต่ไม่ใช่เพราะความหวาดกลัวแต่เพราะโรคชราที่มากับความเสื่อมโทรมของสังขาร เสียงแหบพร่าเรียกเด็กหนุ่มวัยราว ๆ สิบขวบให้เข้ามาหา แล้วกระซิบบอกให้ไปตามคนที่เขาเอ่ยนามถึงเมื่อครู่
หลังเด็กชายหายไปไม่ถึงสิบนาที ก็เดินกลับมาพร้อมกับร่างของหญิงสาว พวกเขาพูดคุยเดินลงมาจากเนินเล็กๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม สายตาทุกคู่มองตรงไปยังคนทั้งสองก่อนที่รอยยิ้มหวานจะเลือนหายไปจากเธอ
“โซ่” เสียงเรียกจากปากของชายหนุ่ม รอยยิ้มจางๆ ปรากฎบนใบหน้าหล่อเหลา
“พ่อใหญ่ให้น้องไปตาม มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” เสียงหวานถามชายแก่ที่เป็นเหมือนพ่อของชุมชน
“พ่อหนุ่มกลุ่มนี้ เขาบอกจะมารับครูกลับ”
ใบหน้าหวานเหลือบมองด้วยหางตา ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้กับชายชราเป็นครั้งที่สอง
“พ่อใหญ่จ๊ะ เดี๋ยวโซ่คุยกับพวกเขาเอ
