พรึบ!
“พี่ศิลา จะทำอะไรคะ?” ดวงตากลมเบิกกว้าง มือเล็กรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม ปิดร่างตัวเองไว้
“เธอทำให้ฉันหิว!” ใบหน้านิ่ง มองร่างใต้ผ้าห่มสีเข้ม กระตุกยิ้มมุมปาก
“หิ หิว พี่ก็ออกไปกินสิคะ โซ่บอกแล้วไงว่าให้กินก่อนได้เลย ไม่ต้องรอ”
“ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าหิวข้าว!..” เสียงเข้มขาดหายไม่พูดต่อ แต่สายตากลับจ้องดวงตากลมโตเหมือนมีบางอย่างแอบแฝง
“ที่ฉันหิว คือเธอต่างหาก ไม่ได้หมายถึงอาหาร” ร่างใหญ่โน้มก้มเข้าหาคนตัวเล็ก สายตาเจ้าเล่ห์กำลังสะกดให้สาวน้อยตรงหน้าเคลิบเคลิ้มตกอยู่ในภวังค์ที่เขากำลังสร้างขึ้น นัยน์ตาเข้ม คิ้วหนารับกับสันจมูกโด่งรูปหน้าสมส่วน กลิ่นกายความเป็นชายหล่อหลอมหัวใจของหญิงสาวให้คล้อยตามได้ไม่ยาก
มุมปากหนากระตุกยิ้มก่อนจะกดจูบดันร่างเล็กให้นอนราบลงกับเตียง ผ้าห่มถูกรวบดึงออกจากร่างของคนเล็กเบื้องใต้เผยให้เห็นกายสะอาดผิวใส กลิ่นสบู่อ่อนๆเชิญชวนให้ใบหน้าคมก้มดมสูดกลิ่นหอ
