...หลังจากค่ำคืนที่พายุโหมหนัก กลับมาเป็นเช้าวันใหม่ที่ท้องฟ้าโปร่งอากาศสดใส กระท่อมหลังเล็กยังคงปิดเงียบ ในขณะที่มีเสียงเรียกอยู่หน้าประตู
“น้องโซ่ น้องโซ่คะ”
“ครูครับ”
กึก ๆ กึก!
เสียงประตูไม้ไผ่เปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงสาวตัวเล็ก ดวงตากลมมองร่างของคนที่นอนพิงอยู่ข้างฝา ก่อนจะหันไปมองชาวบ้านที่มายืนดู
“เมื่อคืนไอ้หนุ่มนี่ช่วยป้ากับลุงไว้ นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็มานั่งเฝ้าครูนี่เอง” เสียงชาวบ้านบอกเล่าเรื่องราวให้กับสาวน้อยฟังเป็นฉากๆ จากคนหนึ่งไปอีกคนหนึ่ง
“พี่ว่า พาเขาเข้าไปพักข้างในก่อนมั้ย?”
~ฉันหันไปมองคนที่นอนพิงอยู่กับข้างฝา ก่อนจะนั่งลงเอามือจับที่หน้าผากไอร้อนจากพิษไข้ พิสูจน์ว่าเขาไม่ได้แกล้งหรือแซงทำ แม้จะยังโกรธแต่ก็ไม่อาจปล่อยทิ้งให้เขานอนตายอยู่แบบนี้ได้
“เขาละเมอเรียกชื่อโซ่ตลอดเลยนะ โซ่ไม่ได้ยินเลยเหรอ” พี่ดาถามพร้อมกับมองหน้าฉันแปลกๆ
“ไม่นะคะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว
