EP.24 - หนีไม่พ้น
947 คำ
“นี่มันหมายความว่ายังไงคะแม่ ทำไมพี่เก้าถึงมาอยู่ที่ห้องจาล่ะคะ?”
[ตายจริง แม่ยังไม่ได้บอกจาหรือจ๊ะว่าพี่เก้าเขาจะไปพักที่นั่นด้วย] แม่เพียวทำเสียงสูง ฉันกลอกตาเซ็ง ๆ เหลือบมองไปทางโซฟาที่ร่างสูงกำลังนั่งกอดอกอยู่ เขามองมาทางฉัน สีหน้านิ่งเฉยเสียเหลือเกิน
“พักที่นี่เหรอคะ? ได้ยังไงคะแม่ แม่จะให้เขามาพักกับจาได้ยังไง จาเป็นลูกสาวแม่นะ”
[แม่รู้จ้ะ เพราะลูกเป็นลูกสาวแม่ไงแม่ถึงให้ตาเก้าไปพักกับลูกด้วย ถ้าลูกต้องอยู่ที่นั่นคนเดียวพ่อกับแม่เป็นห่วงแย่เลย ลูกทำอะไรก็ไม่เป็น แถมยังเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว มีตาเก้าอยู่ด้วยแม่ค่อยวางใจหน่อย]
“แม่คะ! แต่พี่เก้าเป็นผู้ชายนะคะ ผู้ชายกับผู้หญิงไม่ควรอยู่ร่วมห้องกันแบบนี้สิคะ” ฉันแย้งเสียงดัง รู้สึกปวดหัวขึ้นมาตุ๊บ ๆ เลย
[แหม ยังไงลูกกับตาเก้าก็หมั้นหมายกันไว้ตั้งแต่เด็ก คิดซะว่าซ้อมอยู่ก่อนแต่งแล้วกันนะลูก อีกอย่างตาเก้าก็สุภาพบุรุษขนาดนั้น เขารับปากพ่อกับแม่แล้วว่าจะไม่ชิงสุกก่อนห่าม เพราะงั้นลูกวางใจได้นะน้องจา]
“อะไรนะคะ…” นั่นฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม? มีพ่อแม่ที่ไหนบ้างไว้ใจผู้ชายคนอื่นให้มาอยู่กับลูกตัวเองเนี่ย??
[จริงสิ แม่กับพ่อต้องไปดูสาขาเปิดใหม่ที่ญี่ปุ่นประมาณหนึ่งเดือนนะจ๊ะ น้องจาอยู่ทางนี้ดูแลตัวเองด้วยนะ เชื่อฟังพี่เก้าเขาด้วยล่ะ อย่าดื้อนะน้องจา แม่รักลูกนะจ๊ะ จุ๊บ ๆ] แม่พูดรัวเร็ว จากนั้นสายก็ตัดไป
“เอ๊ะ… แม่คะ? ฮัลโหล… แม่!” ฉันดึงโทรศัพท์ออกจากหู มองมันด้วยสองตาเบิกกว้าง เมื่อกี้แม่บอกว่าอะไรนะ? จะไปญี่ปุ่นหนึ่งเดือนงั้นเหรอ? หมายความว่าพ่อกับแม่จะไม่อยู่ไทยหนึ่งเดือนเหรอ?
อะไรกัน… งั้นฉันก็ย้ายกลับไปอยู่บ้านไม่ได้น่ะสิ!
“น้าเพียวว่ายังไงบ้างล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามนิ่ง ๆ ฉันมองหน้าเขา เม้มริมฝีปาก นึกคำพูดมากมายเต็มหัว
“พี่อยู่ที่นี่ไม่ได้”
“ทำไม?”
“พี่ไม่น่าถามเลยนะ จาอยู่ห้องนี้ก่อนพี่ พี่มาทีหลัง พี่ก็ต้องไปสิ”
“ทำไมฉันต้องไปด้วย นี่มันห้องฉัน เสื้อผ้าฉันก็ขนมาหมดแล้ว” เก้าทัพเลิกคิ้วสูง สีหน้าเขาเฉยเมย แต่แววตากลับทอประกายสนุกอย่างเห็นได้ชัด นี่เขากำลังปั่นประสาทฉันเหรอ?
“…” ฉันจ้องหน้าเขานิ่ง ก่อนถอนหายใจ “ก็ได้ งั้นจาไปเอง”
ฉันเดินผ่านหน้าเก้าทัพ เตรียมจะเข้าห้องไปเก็บของ แต่ถูกมือหนาคว้าแขนเอาไว้
“จะไปไหน?”
“จาจะกลับบ้าน”
“กลับได้ไง น้าเพียวกับลุงเช่ไปญี่ปุ่นหนึ่งเดือนไม่ใช่เหรอ บ้านก็ล็อกด้วย เธอมีกุญแจหรือไง”
เขาพูดแทงใจดำฉัน รู้ดีเหลือเกินนะว่าฉันไม่มีกุญแจเข้าบ้านน่ะ ปกติฉันไม่พกกุญแจบ้านอยู่แล้ว ใครจะคิดล่ะว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้
“ถ้าไปตอนนี้ก็คงทันพ่อกับแม่…”
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อยู่นี่แหละ!” เขาบีบแขนฉันแรงขึ้นเป็นเชิงบังคับ ฉันหันมองเขาไม่พอใจ
“จาไม่อยากอยู่กับพี่! จาอยากอยู่คนเดียว จาต้องการอิสระนะ พี่ลืมแล้วเหรอ” ฉันสะบัดแขนออก เขาบังคับฉันอีกแล้ว
“...” เก้าทัพยืนนิ่ง เขาเงียบไปสักพัก “ก็ได้”
ฉันมองหน้าเก้าทัพ คำว่าก็ได้ของเขานี่หมายถึงเขาจะยอมย้ายออกไปหรือจะให้ฉันเป็นฝ่ายย้ายไปเอง?
“ฉันจะให้อิสระกับเธอ จะไม่บังคับ โอเคไหม?”
“ไม่โอเค” ฉันตอบแบบไม่ต้องคิดเยอะ มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่คนอย่างเก้าทัพจะให้อิสระกับฉันน่ะ เขาทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ฉันร้องขอเขามาเป็นร้อยครั้งแล้วมั้ง ที่ผ่านมาเขาไม่เห็นจะทำเลยนี่
“งั้นก็เลือกเอา จะยอมอยู่ที่นี่ดี ๆ หรือให้ฉันตามราวีเธอไปทุกที่”
ฉันเกลียดเขาชะมัด… ทำไมต้องขู่กันด้วย!
ฉันยืนกำมือแน่น อึดอัดจะตายอยู่แล้ว อุตส่าห์พยายามหนีเขาแทบตาย สุดท้ายก็หนีไม่พ้นอยู่ดี ทำไมเป็นแบบนี้ตลอดเลยนะ
“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกจา การที่ฉันมายืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ก็น่าจะพิสูจน์ได้แล้วนี่”
เถียงไม่ออกเลยจริง ๆ ให้ตายเหอะ!
ฉันเม้มปากยืนนิ่งคิดทบทวน ฉันกลับไปอยู่บ้านไม่ได้แล้ว ไปอยู่ที่อื่นก็คงไม่ได้เหมือนกัน จะให้เก้าทัพเป็นฝ่ายไปเขาก็คงไม่ยอม ทางเลือกเดียวของฉันตอนนี้ก็คือต้องทนอยู่ที่นี่ร่วมกับเก้าทัพอย่างนั้นสินะ
โชคดีที่คอนโดนี้มีสองห้องนอน ฉันไม่จำเป็นต้องนอนร่วมห้องกับเก้าทัพ แล้วเมื่อกี้เขาก็รับปากแล้วว่าจะให้อิสระกับฉัน จะไม่บังคับฉัน งั้นฉันจะลองเชื่อเขาดูสักครั้งแล้วกัน
“ก็ได้… จาอยู่ที่นี่ต่อก็ได้”
ริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากเบา ๆ ขณะฟังคำตอบที่น่าพอใจจากฉัน ร่างสูงหมุนตัวกลับไปนั่งลงบนโซฟา ท่าทางสบายใจเสียเหลือเกิน
- ผู้เขียน
