จังหวะ รัก ต้องมนต์

ชื่อเล่นเต็ม ๆ คำ

แม่เลี้ยงกันตารับฟังเรื่องราวเพื่อนสนิทของลูกสาวคนนี้ ก่อนที่จะได้เห็นตัวจริงเพียงไม่กี่นาที หลังจากที่เพิ่งวางสายลง

รู้สึกถูกชะตา ทั้งที่เพิ่งเคยเห็นหน้ากันเพียงครั้งแรก...

รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น ใบหน้าสวยหวาน สวยขนาดที่เธอเองเป็นผู้หญิงยังอดที่จะมองและละสายตาไปจากเธอไม่ได้เลย...ความสวยที่มาพร้อมกับอันตรายแก่ตัวเอง...รวมไปถึงลูกชายของเธอที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามนั่นด้วย...

เด็กสาวคนนี้มีรูปเป็นทรัพย์ เกิดมาในชาติตระกูลดี แต่ก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง...

มืออวบอูมของแม่เลี้ยงกันตา ลูบผมนุ่มสลวยเมื่อหญิงสาวก้มหน้าลงกราบเธอที่ตัก อย่างรู้สึกเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยปากกับเธอเสียงดังราวนักเลง ตามสไตล์แม่เลี้ยงที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ แต่รู้สึกได้ถึงความจริงใจและมีเมตตา

แม่เลี้ยงกันตาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว และต้องดูแลกิจการของสามีหมดทุกอย่าง คุมลูกน้องอีกตั้งมากมาย หลังจากที่สามีได้เสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่ลูกชายยังเป็นวัยรุ่น และลูกสาวที่มีอายุเพียงไม่กี่ขวบ

“อยู่กับป้าที่นี่แหละ...ตอนนี้อยู่ห้องโดเรมีไปก่อน...เดี๋ยวป้าจะให้ช่างมาต่อเติมห้องให้...เรื่องเสื้อผ้าหรือของใช้ที่จำเป็น...”

คุณกันตาเว้นจังหวะก่อนจะเสสายตามองไปที่ลูกชายเพียงคนเดียว

“โดเรมอน! จัดการให้น้องด้วย”

เน้นชื่อเล่นเต็ม ๆ คำ พร้อมกับออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด เพราะต้องการจะแกล้งแหย่ลูกชายให้อายเล่น

“แม่!”

ชนธัญเรียกแม่เลี้ยงกันตาคีย์สูงปี๊ด ก่อนจะยกมือขึ้นกุมหัว ให้กับชื่อเล่นเต็ม ๆ ของตัวเอง ที่ทำให้หญิงสาวต้องกลั้นหัวเราะขำ

เอาจริง...อยากจะลงไปนอนดิ้นบนพื้นเลยเดี๋ยวนี้ กับที่มาของชื่อเล่นที่แม่เป็นคนตั้งให้ เพราะท่านดันเป็นสาวกของตัวการ์ตูนชื่อดัง ที่ยังคงเป็นอมตะมาได้จนถึงทุกวันนี้

ตอนเด็ก ๆ ฟังดูแล้วมันก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ถามหน่อยเถอะ...จะตั้งชื่อลูกทั้งทีทำไมไม่เผื่อว่าเขาจะแก่ลงบ้าง

ด็อกเตอร์โดเรม่อน ทุเรศฉิบหายเหอะ!

“ ไหนแม่สัญญากับผมแล้วไงครับ ว่าจะไม่เรียกชื่อผมแบบนี้ให้คนอื่นได้ยิน ” เขาบ่นเชิงตัดพ้อ และทำหน้างอใส่มารดา แต่คนสถานะใหญ่กว่าหาได้สนใจไม่

“หนูเฌอร์ลีนไม่ใช่คนอื่นนี่ อยู่บ้านเดียวกัน คนกันเอง เอาเป็นว่าแม่รับหนูเฌอร์ลีนเป็นลูกอีกคน แกจะได้ไม่ว่าเวลาที่แม่เรียกแกว่าโดเรมอน..โอเค้!”

แม่เขานี่ตลกร้ายจริง ๆ เล้ย...

พรึ่บ!!!

ลุกขึ้นยืนล้วงกระเป๋ากับทำหน้างอหงึก...

“ผมขอตัว จะไปทำงานต่อ” งอนแม่ตัวเองอีก

“เดี๋ยวก่อนม่อน!..แม่นัดเพื่อน ๆ เอาไว้ ช่วงบ่ายเอาเงินไปเปย์ธนาคารแทนแม่ที แล้วพาน้องไปหาซื้อเสื้อผ้าของใช้ กับซื้อโทรศัพท์ไปด้วยเลย ไหน ๆ ก็เข้าเมืองแล้ว ”

“ทำไมต้องเป็นผมด้วยละครับ”

“วันนี้วันที่15 ใช่มั๊ย?…พรุ่งนี้วันอะไรเอ่ย...?”

พรุ่งนี้วันที่16 เป็นวันหวยออกใช่มั๊ย! รวยขนาดนี้ ท่านยังเล่นแทงหวยอีกเหรอ หรืออาจจะชอบเล่นเอาแบบสนุก ๆ กลัวจะคุยกับเขาไม่รู้เรื่องงี้ ใช่ป่ะ... เฌอร์ลีนพยายามคิดตามให้ทัน

“ไม่รู้ครับ!”

ตอบส่ง ๆ อย่างอารมณ์เสียด้วยนั่นแหละทั้ง ๆ ที่ก็รู้อยู่แล้วว่า ท่านนัดเพื่อน ๆ ทุกวันที่15 กับช่วงสิ้นเดือน เพื่อที่จะพากันไปเอาเลขเด็ดจากที่ไหนสักแห่ง

“โด.....” กดเสียงต่ำ แต่ยังไม่ทันจบพยางค์ดี...ก็มีเสียงตอบรับของลูกชายดังแทรกขึ้นมาทันทีว่า

“ครับ!..ผมไปให้เองก็ได้”

จบเหอะ!...กับแม่น่ะเขาจะทำอะไรได้ล่ะ... ก็ต้องยอมตามใจท่านนะสิครับถามได้...