“ตาจ๋า ยายจ๋า ดูแลตัวเองดี ๆ นะจ๊ะ”
เธอกลั้นน้ำตาไว้สุดแรง พยายามฝืนยิ้มทั้งที่ในใจสั่นไหวอย่างประหลาด อาการอึดอัดในอกถาโถมจนเธอเจ็บหน่วงในใจ
ผู้เฒ่าสองคนลูบศีรษะหลานสาวเบา ๆ ราวกับปลอบโยนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วคล้ายเป็นลาง
“อยู่กับพาขวัญดี ๆ นะลูก เด็กดี หนูไม่ต้องห่วงตากับยายหรอกนะ ตากับยายรักหนูกับยัยหนูพาขวัญมากรู้มั้ย”
และนั่น...คือคำลาสุดท้าย
เพียงไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ข่าวร้ายก็ดังขึ้นราวฟ้าผ่าลงกลางใจของแพรพรรณ รถที่ตากับยายนั่ง พลัดตกเขาระหว่างทางขึ้นดอย ไม่มีใครรอด พวกเขาจากไปทันที
ทั้งที่ตั้งใจจะไปขอพรเพื่อชีวิตหลาน
โลกทั้งใบของแพรพรรณเหมือนหยุดหมุน เธอได้แค่ยืนฟังเสียงประกาศข่าวทางโทรศัพท์ มือสั่น น้ำตาไหลพราก หัวใจราวกับถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ หัวใจแหลกสลายไม่มีชิ้นดี
คนที่รักที่สุด คนที่เป็นทั้งพ่อแม่ ที่ยืนเคียงข้างเธอมาตลอดชีวิต
จากไป โดยไม่มีโอกาสได้ลาอ
