"อย่าบอกนะว่าเป็นแก นังแพร!"
"....."
"หึ ใช่จริงสินะ!" เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังขึ้น
"ทำไมล่ะ? แค่ห้าปี ถึงกับจนตรอก กล้าโทรมาหาพ่อแกเลยเหรอ?"
"ยังจะหน้าด้านโทรกลับมาอีกหรือไง?"
"....."
แพรพรรณยังกำโทรศัพท์แน่น ริมฝีปากสั่นระริก แต่ยังไม่มีเสียงใดเปล่งออกมา ปลายสายก็ยังพูดไม่หยุด
"บ้านนี้ไม่ต้อนรับแกแล้ว เข้าใจมั้ย? ไม่ว่าจะเป็นจะตายยังไง ก็อย่าสะเออะโทรมาอีก!"
"แกไม่รู้หรอก ว่าตอนที่ไม่มีแก พ่อแกมีความสุขขนาดไหน!"
"หวังว่าแกจะไม่โทรมาอีกนะ!!"
ติ๊ดดด~~
สายถูกตัดไปแล้ว แต่คำพูดเหล่านั้นยังคงดังก้องไม่หยุดในหัวของแพรพรรณ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นค่อย ๆ อ่อนแรงลง ในที่สุดมันหลุดจากมือตกลงบนพื้น
แพรพรรณก้มหน้าลงช้า ๆ ปล่อยให้น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลร่วงจากหางตา หยดแล้วหยดเล่าโดยไม่แม้แต่จะยกมือขึ้นปาด
ความหวังที่มีเพียงน้อยนิดตอนนี้ถูกกลบฝังไม่มีเหลือสิ่งใดให้หวังอีกต่อไป ร่างเ
